มีอีกด้านบนเวที CONSAL ในบทบาทที่ต้องเป็น Speaker ไม่รู้ว่าสารภาพไปตอนนี้แล้วเค้าจะเรียกเงินค่าใช้จ่ายคืนหรือเปล่านะ
สิ่งที่ควรจะเตรียมพูดกลับไม่ได้พูด พูดไปๆ เวลาไม่พอถูกเตือน คนฟังดูเงียบพิกล ไม่มีคนเดินเข้าออก เอาละหว่าพูดรู้เรื่องไหมเนี่ย หรือฟังไม่ออก หรือฟังไม่รู้เรื่อง พูดไปสักพักก็ต้องปรับเรื่องนิดหน่อย โม้ไปหน่อย
ตอนนั้นว่าเรานะแป๊ปเดียวเขียนได้ตั้ง 50 เรื่องแล้วนะ จนถึงเราวางแผนการเดินทางยาวไกลขนาดเอาเด็กแบเบาะมาเป็นตัวประกันว่านี่แหล่ะคือ The …

ต้องขอโทษที่เล่าช้าไปแต่ก็ดีกว่าไม่มาหรือไม่เขียน ไม่งั้นเดี๋ยวจะไม่คุ้มค่าความทุลักทุเลที่กว่าจะได้ไป ความจริงเขียนไว้นานแล้วแต่แฮะๆ เอาเป็นว่าขอโทษอีกครั้ง
จากการเข้าร่วมงานสัมมนา CONSAL ที่ประเทศเวียดนาม ซึ่งก็มีเรื่องราวที่จะบอกเล่าเก้าสิบให้เพื่อนและชุมชนบุคลากรมหาวิทยาลัยโดยเฉพาะหอสมุดและศูนย์คอมพิวเตอร์ ถึงประสบการณ์และประโยชน์ที่ได้จากการเข้าร่วมสัมมนาระดับนานาชาติ และเป็นครั้งแรกที่ได้รับเชิญเป็น Speaker จากการผ่านการคัดเลือกบทความที่ได้ลองส่งไป ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่ได้คาดคิด และทำให้ต้องเตรียมตัว เตรียมใจ เตรียมความพร้อมเรื่องภาษา อีกทั้งยังต้องหูตาไว ปลุกประสาทรับฟังและจับประเด็นใจความ ความรู้สึกและทิศทางความสนใจของผู้เข้าร่วมสัมมนา อาจจะมีความโชคดีอยู่บ้างที่งานสัมมนาเรื่องห้องสมุด …

เอาเข้าจริงๆ พอตีสองหิวน้ำ เลยลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปกลับไปนอนต่อ น้องแตนตกใจบอกว่าไม่มีอะไรหรอกพี่กลัวจะเหมือนตอนมาที่ลืมตื่นและนาฬิกาก็ไม่ปลุก แต่ที่ฮานอยพอตีสี่นาฬิกาปลุกอย่างซื่อสัตย์ โทรไปบอกเกียรติว่ารถมารับตีห้าครึ่งปลายทางส่งเสียงร้องตกใจ
ตีห้าเรากับแตนก็ขนของลงมา รอจนตีห้าครึ่ง มีคนไทยที่กลับพร้อมกันและพักที่นี่ทั้งหมดสี่คนคือเราสองคน น้องแตนและอาจารย์ภรณี จากมหาวิทยาลัยขอนแก่น ส่วนอีกร่วมยี่สิบเป็นชาวฟิลิปปินส์ พวกเราทุกคนค่อนข้างเสียดายกับอาหารเช้าที่เปิดให้ตอนหกโมงเช้า แต่พอถึงเวลาจริงๆ ไกด์กลับบอกว่ามามีรถมารับพวกเราตอนเจ็ดโมงครึ่ง ก็เลยดีใจว่าไม่ต้องไปจ่ายค่าอาหารเช้าอีก อาจารย์บอกว่าเมื่อวานก็ถามหลายครั้งแล้วว่ารอบที่สองจะมารับกี่โมง ก็บอกว่าบอกไปแล้วไงครับ
แต่…เจ็ดโมงสิบห้ารถก็ยังไม่มา (ทุกครั้งรถจะมาคอย) …

หลังจากการสัมมนาเสร็จสิ้น คืนนั้นมีงานเลี้ยงรับรองถามพี่ๆที่แบงค์ชาติเรื่องละครหุ่นน้ำ ได้รับคำแนะนำว่าควรไปดูรอบสองทุ่มนั่งรถแท๊กซี่ไปก็ได้ ชักชวนน้องพี่ได้ทั้งหมดเจ็ดชีวิตนั่งรถที่เป็นสามตอนได้อย่างสบาย แต่อย่านึกว่ายี่ห้ออย่างเราแล้วอะไรๆจะสงบ เพราะพอลงมาชายหนุ่มบอกว่ากระผมลืมกระเป๋าเอกสาร ทุกคนก็บอกว่าให้นั่งรถคันเดิมย้อนกลับไปเอาส่วนพวกเราจะจองตั๋วเพราะเหน็ดเหนื่อยกันมากแล้ว แต่รอบนั้นทัวร์จองหมด พวกเราจึงได้รอบสามทุ่มสิบห้า ไหนๆ มาถึงถิ่นแล้วก็ยั่งคอยกันไป ชอบปิ้งกันไปเพราะข้างเป็นตลาดคล้ายโบ๊เบ๊บ้านเรา ไม่นานชายหนุ่มก็กลับมา
แต่อย่างนึกว่าเรื่องจะหมดเพราะพอถึงเข้าไปหาที่นั่ง พลันคุณน้องชายบอกพี่ๆ ว่าพาสปอร์ตผมหาย ส่วนพี่ๆ ก้หันมาบอกต่อๆ กันจนถึงดิฉันว่าทำไมเธอไม่ดูแลให้ดี 555 …