อาการนี้เกิดขึ้นทุกครั้งที่เห็นพี่น้องผองเพื่อนเขียน blog หรือเวลาใครทำอะไรๆ ให้ใคร ที่อาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับเราตัวเองคิดว่าเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ เช่น การเกิดขึ้นของครัวคุณนาย แอบเห็นใครสักคนที่วิ่งไปถือของให้ใครๆ  เห็นว่าใครวิ่งมาเปิดประตูเมื่อพบว่าเพื่อนลืมบัตร หรือเห็นใครสักคนก้มลงหยิบเศษกระดาษหน้าห้องสมุด หรือเดินจูงมือกันไปกินข้าว หรือโทรศัพท์หาเพื่อนยามมีสุขหรือทุกข์ร้อน รวมทั้งการอยู่เวรแทน อาการเป็นปลื้มก็จะเกิดขึ้นได้กับตัวเองทุกวัน โดยไม่จำกัดสถานที่และโอกาส
เมื่อวันจันทร์มีเรื่องเป็นปลื้มแต่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวคือ ได้มีโอกาสเขียนบทความใน http://librarianmagazine.com/ ตามคำชักชวนของพี่เจน (สหัทยา คล้ายหาญ) จากสำนักหอสมุด มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ บางเขน บอกว่าให้เล่าเรื่องการไป CONSAL แม้จะรู้จักและทำงานด้วยกันเป็นครั้งแรก แต่ก็สามารถคุ้นเคยกันอย่างดีมากในพริบตา้โดยผ่านแนวคิดและทัศนคติที่จะพัฒนาวงการห้องสมุดให้ก้าวออกไป จึงมีโอกาสแสดงความคิดเห็นลงในวารสารดังกล่าว พี่เจนอ่านต้นฉบับก็ชมแล้วชมอีก
วารสารฉบับนี้ลงเมื่อเมื่อวาน (วันจันทร์) สายๆ ก็ได้รับโทรศัพท์ปลายสายแนะนำว่าชื่อ คุณสมฤทัย บอกว่าเป็นผู้ออกแบบและจัดทำเว็บไซต์นี้ บอกว่าอ่านแล้วชอบมากเพราะไม่ค่อยจะมีคนเขียนแนวนี้ก็เลยหน้าบาน ไปเล่าให้พี่จุ๋มฟังแล้วก็เปิดอินเทอร์เน็ต ส่วนพี่ติ๋วเสริมให้เราปลื้มหนักเข้าไปคือเพื่อนพี่ติ๋วทำวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับห้องสมุดโรงเรียนแล้วอ้างบทความที่เขียนไว้เกือบทุกหน้า  แล้วมาถามว่าคนนี้เป็นใคร จนตอนนี้ต้องกลับไปอ่านว่าเขียนอะไรไว้บ้าง  เมื่อหลายปีก่อนที่โปรแกรมบรรณารักษศาสตร์ ฯ สถาบันราชภัฏเลย ติดต่อให้เป็นวิทยากรทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่บอกว่าอ่านงานเขียนแล้วชอบจึงติดต่อมา ครั้งนั้นเราจึงหอบหิ้วทั้งพี่ติ๋วและหนูเอ๋ไปลั้ลลาด้วยกันซะหลายวัน
พอเช้าวันอังคารนี้อย่างที่ TaKiatShi  เขียนใน คลื่นกระทบจาก CONSAL เหตุก็คือไปสมัคร Feed ใน Library Association of Singapore  (http://singaporelibrariesbulletin.wordpress.com/) ทำให้หากมีใครเขียนอะไรขึ้นมาใหม่ๆ ก็จะแจ้งในอีเมลล์  ที่เลือกที่นี่เพราะว่าสิงคโปร์เป็นประเทศที่ค่อนข้างก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วๆ หากเรารู้อะไรมาจากเขาก็น่าจะนำมาพัฒนาทั้งตัวเองและหน่วยงานได้ ส่วนเราอ่านก็หัวเราะเอะอะอยู่คนเดียว  เลยพิมพ์ไปอวดพี่แมวว่าห้องสมุดของเราก็ใช้ได้นะเพราะอย่างน้อยมีหลายคนทีเดียวที่รู้จัก หอสมุดพระราชวังสนามจันทร์ หรือ Sanamchandra Palace Library แล้วก็ยังไปเล่าให้ใครๆ ฟัง ตั้งแต่ชั้น 1 ถึงชั้น 2 ส่วนชั้น 3 กับ 4 กับตึก ม.ล.ปิ่น เดินไปไม่ไหว เลยอาศัยที่นี่เล่าแทน
ทั้งหมดตัวเองไม่ได้มองว่าเป็นเรื่องส่วนตัว เพราะเบื้องหลังแล้วทุกคนในองค์กรมีส่วนร่วมด้วยกันทั้งหมด เพียงแค่ใช้ความกล้าที่จะหยิบไปนำเสนอในมุมของตนเอง  บวกกับความเชื่อที่ว่างานชิ้นเดียวกันไม่ใช่คนๆ คนเดียวทำ เมื่อไม่ใช่เป็นเรื่องคนๆ เดียวทำ  แล้วก็ยังเป็นเรื่องของคนในสังคม ดังนั้นทุกคนจึงสามารถหยิบไปใช้ได้ ตัวอย่างเล็กๆ เช่น
เมื่อวานได้เขียนแนะนำ Shelfari ซึ่งน้องเอ๋สามารถนำไปเขียนเรื่องการวางซอร์สโค้ดลงใน WordPress หนูเขียดทำเป็นชั้นหนังสือระหว่างการสั่งซื้อ  พี่หน่อยใช้สำหรับแนะนำสื่อโสตน์ กวีใช้แนะนำหนังสือเก่าน่าอ่าน น้องอ้อแนะนำหนังสือศูนย์ข้อมูล  พี่ต้อยทำเป็นชั้นหนังสือที่กำลังส่งซ่อม พี่พัชทำเป็นหนังสือน่าอ่านสำหรับปริญญาโท พี่มนตรีทำเป็นชั้นนิยายน่าอ่าน พี่ติ๋วทำเป็นชั้นหนังสือเกาหลี พี่ณิชมนเป็นชั้นหนังสือเกี่ยวกับราชวงศ์ หรือใครและเรื่องอะไร แล้วนำมาทดลองต่อ ก็จะให้เราคิดต่อ และต่อไปเรื่อยๆ …..
การที่มอบหมายงานให้เพื่อนพ้้องน้องพี่ไปทำหรือศึกษาต่อ ไม่ใช่เป็นเรื่องของการผลักภาระ แต่นัยยะคือต้องการผลักดัน เพราะยิ่งบอก ยิ่งให้ไปเท่าไร สุดท้ายตัวเราก็ยิ่งต้องศึกษาต้องมองบริบทอื่นๆ มากขั้นเป็นเงาตามตัว ไม่มีใครทำอะไรได้เลยโดยไม่เริ่มต้น… blog บทความในลานจันทร์ เวทีการสัมมนา รอทุกคนอยู่เป็นกำลังใจให้ทุกคน…