มีอีกด้านบนเวที CONSAL ในบทบาทที่ต้องเป็น Speaker ไม่รู้ว่าสารภาพไปตอนนี้แล้วเค้าจะเรียกเงินค่าใช้จ่ายคืนหรือเปล่านะ
สิ่งที่ควรจะเตรียมพูดกลับไม่ได้พูด พูดไปๆ เวลาไม่พอถูกเตือน คนฟังดูเงียบพิกล ไม่มีคนเดินเข้าออก เอาละหว่าพูดรู้เรื่องไหมเนี่ย หรือฟังไม่ออก หรือฟังไม่รู้เรื่อง พูดไปสักพักก็ต้องปรับเรื่องนิดหน่อย โม้ไปหน่อย
ตอนนั้นว่าเรานะแป๊ปเดียวเขียนได้ตั้ง 50 เรื่องแล้วนะ จนถึงเราวางแผนการเดินทางยาวไกลขนาดเอาเด็กแบเบาะมาเป็นตัวประกันว่านี่แหล่ะคือ The next generation of our library เมื่อจบแล้วมีเงียบไปหน่อย และมีเสียงตบมือ เฮ้อ จบสักที ถือว่าน่าจะโอเค แต่ให้คะแนนตัวเองแค่ผ่านเฉียดฉิว อ้าวยัง ยังครับ ขึ้นเวทีตอบคำถาม อ้าวไงคำถามมันปิวมาทางเราล่ะ มองหาเจ๊จะให้ช่วยตอบก็โน่นนั่งคุยกับใครตรงนั้นไม่สนใจหันมาช่วยบนเวทีเลย ต้องโยนไปหาบ้างพอรอดตัว ลงจากเวทีได้ยืดได้หน่อย มีคนเข้ามาถามขอนามบัตร แฮะๆๆพลาดไม่มีน่ะครับขอโทษด้วย เดี๋ยวคุยกันทาง email แล้วกัน
มีคนนึงถามเรื่อง การเชิญชวนนักศึกษาไปซื้อหนังสือว่าทำอย่างไร ก็ตอบว่ายังเป็นการใช้การประกาศเชื้อเชิญธรรมดา แต่วางแผนในการใช้บริการจาก อเมซอนและกูเกิลและสร้างหรือเรียกบริการจากสองเว็บที่กล่าวถึงมาช่วยกันทำงาน ก็โม้ไปนิดหน่อย แต่ก็เป็นอีกหนึ่งการบ้านเฮ้องานเข้า ลงมาจากเวทีเดินกินข้าวกลางวันเสร็จ กลับมาหาที่นั่งฟังเพราะไข้ขึ้นนิดหน่อยก็ได้รับคำชมจากพี่ๆที่ไปจากมหาวิทยาลัยและหน่วยงานอื่นๆ ก็เลยอืมไม่ได้ฝันไปพูดได้พอรู้เรื่อง เกรดน่าจะขยับเป้นสัก C+ นะหึๆ
แต่ที่น่า…คือมีคนบอกว่าอายุไม่ถึง 30 เฮ้อ ขอบคุณครับพึ่งรู้ว่าเวลาคนแก่ดีใจนี่มันเป็นยังไง พร้อมกับคำชมอีกพอประมาณและต้องขอโทษพี่ปองมาในโอกาสนี้ที่ทำให้ถูกต่อว่าต่อขานว่าไม่ดูแลผมให้ดี ผมก็พึ่งรู้ว่าเค้ามองพี่เป็นแม่ผมไป เอาเป็นว่าจะแก้ตัวด้วยการทำงานให้หนักขึ้นแล้วกันและเป็นลูกที่ดีต่อไป แล้วคราวหน้าเราน่าจะได้ดันใครหรือพี่เองขึ้นไปบนเวทีบ้างหรือไปช่วยเชียร์และเป็นพี่เลี้ยงอยู่ข้างๆ
เมื่อผ่านพ้นภาระไปแล้ว ความรู้สึกจริงๆ กลับไปสู่เหมือนที่เขียนไว้ในเบื้องหลังการไป CONSAL อีกครั้ง ผมอยากเห็นภาพเพื่อนร่วมงานสลับหมุนเวียนขึ้นไปนำเสนองานในหลายเวทีบ้าง แต่ต้องอย่าลืมว่ามีงานเบื้องหลังที่เราต้องช่วยกันทำ ช่วยกันคิด ช่วยกันร่วมมือ เดินบ้าง วิ่งบ้าง เหนื่อยก็นั่งบ้างนอนบ้างไม่เป็นไหรหรอก แต่อย่าลืมคิดและฝันก่อนหลับหรือหลังตื่นสักหน่อย ว่ามีเรื่องไหนที่ยังขาด มีความฝันอะไรที่อยากทำ พูดมา เขียนมา เหมือนอย่างที่เราน่าจะค่อยๆเห็น e-publishing ที่คุณเอกอนงค์สนใจในรูปแบบหนึ่งที่เรียกว่า blook หรืออะไรก็สุดแล้วแต่
เราอาจสร้างรูปแบบสิ่งพิมพ์บนโลกดิจิตอลที่ให้ความรู้สึกเหมือนการอ่านใบลาน ซึ่งอาจจจะเรียกว่า BaiBlog หรือ BlogLan หรือ Blogan หรือ BogBog หรืออื่นๆหรืออาจจะเป็นอย่างอื่นๆ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่าเป็นนวตกรรมหรืออะไร แต่อย่างน้อยการก้าวเริ่มแรกจนถึงช่วงเวลาหนึ่งที่เราพอจะมีวิชาเกินที่จะนำไปเสนอในระดับต่างๆได้น่าจะทำให้ทุกองคพายพมีส่วนร่วมและความภาคภูมิใจ มีทิศทาง มีความเร็ว ความเร่งบ้าง ในการเดินทางไปสู่ The next generation of Library
โดยสิ่งที่ผมเห็นและไม่แน่ใจว่าทุกคนก็น่าจะเห็นคือการเกิดขึ้นของ web 2.0 การโยงใยสังคมและความรู้ทั้งบนโลกอินเตอร์เน็ตและโลกบนดิน ไม่เช่นนั้นคงไม่เกิดการเขียน blog อย่างมโหฬาลบานสะดือจนถึงแม่ๆต้องหันไปถามลูกๆหลานๆว่า Hi5 ทำไงอ่ะ ผมไม่เห็นความยากเลยที่จะสร้าง SUHi5 หรือ อะไรก็แล้วแต่เพราะเราคงไม่ได้ทำให้เหมือน Hi5 เปี๊ยบ เพียงแต่เราน่าจะได้เริ่มช่วยสร้างสังคมที่เป็นจริงตามแบบฉบับของเรา เพื่อเป็นหลักพึ่งพิงแก่เครือข่ายสังคมอื่นๆบ้างตามสมควร โดยแม้ว่าเราจะเป็นเครือข่ายเล็กแต่ก็มีรสโต ์ มีรสขมบ้าง เปรี้ยวบ้าง มีประโยชน แต่จริงใจ จริงๆๆ นะ จะบอกให้ ไปล่ะเดี๋ยวจบไม่ได้ ต้องเดินทางต่อไปแล้ว สู้ต้อไป KiatTaShi
ป.ล. อย่างไรก็แล้วแต่ ขอขอบคุณเครือข่ายคนเดินดินห้องสมุด ตั้งแต่บนสุดจนถึงล่างสุดเพราะถ้ามีเสียงที่ไม่เห็นด้วยหรือคัดค้านออกมาผมเองก็คงไม่มีโอกาสได้ไป CONSAL ในครั้งนี้ อีกอย่างการไปตุปัดตุเป๋ครั้งนี้ทำให้เห็นคุณค่าของงบประมาณแผ่นดินที่เป็นค่าจ้างแรงงานเงินเดือนขึ้นอีกอักโข ก็ดีใจที่ได้เป็นข้าราชการ ทับแก้ว