ตั้งแต่มีการสัมมนาทางวิชาการของ PULINET ทำให้ชินกับการ “พูด” แบบมีระยะเวลาสั้นๆ ประมาณ 10 – 20 นาที
ดิฉันจะทึ่งเวลาพบครูอาจารย์ที่สามารถสอนติดต่อกันเป็นระยะเวลานานๆ รวมทั้งทึ่งในความสามารถที่หากลเม็ดมาสอน โดยที่ผู้เรียนไม่เบื่อ
เวลาเตรียมสไลด์ดิฉันจะใช้วิธีทำไปแล้วนึกไปในคราวเดียวเลยว่าจะพูดอะไร ไม่ค่อยซ้อมจับเวลาเพราะเป็นคนขี้เกียจ และมักกะๆว่านาทีละสองรูป หากต้องพูดยาวๆแบบสามชั่วโมงติดกัน จะทำเป็นสองำฟล์ เพราะจะมีเวลาพักครึ่ง
ประเทศญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ใครๆต่างยอมรับว่าตรงเวลา …

เมื่อวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของกิจกรรมบุ๊คแฟร์ นักเรียนโรงเรียนวัดเขายี่สารฯ มาแสดงหุ่นสาย ทำให้ดิฉันคิดถึงหอยดองที่แวะซื้อตอนขากลับ เมื่อคราวที่ไปพิพิธภัณฑ์วัดเขายี่สาร กับคณาจารย์ที่คณะอักษรศาสตร์
เนื่องจากเป็นคนที่ชอบเรื่องภาษา จึงทำให้นึกๆ ถึงเรื่องต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
มีวันหนึ่งป้าข้างบ้านพูดว่า ยายของหลาน “เกี่ยวดอง” กับยายๆ ที่นั่งในวงสนทนา จึงตีความว่าหมายถึงหากญาติของเราแต่งงานกับอีกฝ่ายหนึ่ง ญาติของฝ่ายนั่นจะเป็น “ดอง” กัน
“ดอง” …