เมื่อวันศุกร์ขณะอยู่บนรถไฟฟ้า น้องเอ๋ตื้ด…ตื้ด…รายงานเรื่องจำนวนของผู้เข้ารับการอบรมคอมพิวเตอร์ว่ามีผู้สนใจเข้าไปอบรมจุมลาและอีบุ๊คส์หลายคนอยู่ กระจายออกไปทุกฝ่าย  ถามกลับว่าประสานงานกับเจ้าภาพคือศูนย์คอมพิวเตอร์แล้วยังว่าจะโอเคไหม ตอบว่าประสานงานแล้วทุกอย่างทางสะดวกโลด
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นหลังจากที่หนูใหญ่ทำตัวเป็นสายสืบขณะไปอบรมว่ายังมีที่นั่งเหลือพอที่พวกเราจะแทรกเข้าไปได้ ปฏิบัติการจึงเริ่มขึ้นคือวนเวียนเรื่องนี้กันใหม่อีกครั้งในงาน IT Update
ถามว่าทำไมจึงเป็นเช่นนี้ ตอบว่าเพราะว่าครั้งแรกเจ้าภาพกำหนดให้ส่งหน่วยงานละหนึ่งคนต่อหนึ่งโปรแกรมการอบรม ขณะที่สำนักหอสมุดกลางมีบุคลากรทั้งสิ้นหนึ่งร้อยกว่าคน  ขณะที่บางหน่วยงานมีหลักสิบต้นๆ ที่ยังไม่ถึงยี่สิบแต่ก็ได้รับสิทธิเดียวกัน  อันนี้ไม่ว่ากันเพราะห้องสมุดก็ทำแบบนี้เหมือนกันเพราะเป็นกลวิธีของการจัดสรรที่ต้องการกระจายออกไปให้ทั่วถึงทุกหน่วยงาน และก็มีหลายเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องนี้อย่างเดียว
พี่แมวเคยบ่นอย่างเซ็งๆ ให้ฟังเหมือนกันถึงเรื่อง “การออกเสียง” กับ “จำนวน” ได้แต่บอกไปว่ามันเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด ขืนคิดอะไรลึกล้ำไปกว่านี้ก็จะยิ่งมึน พอมึนแล้วก็หยุดไม่เคลื่อนตัวไปไหนสักที
การเสนอชื่อผู้เข้าอบรมในครั้งแรกจึงเสนอแบบเกรงใจหน่วยงานภายในสำนักหอสมุดกลาง พอรู้ข่าวจากหนูใหญ่ที่เกรงใจกลายเป็นดีใจ้ดีใจ เนื่องจาก “จุมลา” เป็นหลักสูตรหนึ่งที่ได้รับการโหวตสูงสุดจากสมาชิกของห้องสมุดเมื่อครั้งที่มีหนังสือเวียนว่าสนใจเรื่องอะไร ส่วนตำแหน่งรองคืออีบุ๊คส์  ทีแรกทั้งสองหลักสูตรกะว่าจะ “เล่น” และ “บรรเลง” กันเอง แต่หากเมื่อเดือนเมษายนพวกเราได้รับวันหยุดฉับพลันกันถ้วนหน้า พอมีกิจกรรมแบบนี้ในมหาวิทยาลัยเราจึงเบาแรงและเบางบประมาณไปพอสมควร จึงขอขอบคุณเพื่อนบ้านมา ณ ที่นี้
ระหว่างนั่งรถไฟฟ้าตอนเช้าวันศุกร์ จนกลับบ้านคิดอยู่แต่ว่า เอ…. จะทำไงดีนะให้ผู้อบรมไม่ลืม หลังจากนอนในวันหยุดจนเมาขี้ตาจึงตื่นมา “ปิ๊ง” เมื่อเช้าวันอาทิตย์ว่า หากแต่ละฝ่ายเข้าไปจัดการ “สารสนเทศ” ในที่ทางของตนเองก็ไม่เลวนะ พร้อมกับแอบร่างโครงไว้ให้เอาไว้เพื่อโปรดพิจารณาต่อไป
ส่วนน้องเอ๋มีหน้าที่เป็น webmaster จัดการหน้าหลัก ทำอะไรที่ยากและลึกซึ้งไปกว่านี้ให้สมตำแหน่งและหน้าที่  น้องเอ๋ชมว่า …รู้สึกดูดีมีชาติตระกูลขึ้นมาทันที
เช้าวันจันทร์เจ้พัชมารายงาเรื่องอื่นๆ ที่เกิดจากการ “แทง” หนังสือราชการหลายเรื่องไปว่า โปรดดำเนินการต่อไปด้วย จะขอบคุณยิ่ง  เนื่องจากไป ม.สุรนารีซะสองวัน สรุปว่ามีบางเรื่องให้รมณ์เสียนิดๆ และเรื่องปฐมนิเทศนักศึกษาและอื่นๆ ก่อนจากกันเราตบท้ายด้วยเรื่องการอบรมของศูนย์คอมพิวเตอร์ มีพาดพิงถึงน้องยาหยีนิดหน่อยว่าอยากไป เลยบอกว่าพี่ไม่ต้องไปก็ได้ งานนี้ยกให้ยาหยีไปแทน ส่วนท่านพี่ไปทำเรื่องอื่นที่เตรียมไว้คือ 3D เพราะเป็นเรื่องที่ต้องอาศัยผู้มีประสบการณ์ด้านข้อมูลและงานศิลปะ  อืมม…ดูไฮโซขึ้นมาอีกนิดสมน้ำสมเนื้อกับของน้องเอ๋
แต่ที่ไม่ให้ไปเพราะจริงๆแล้วลืมน้องยาหยี (ฮิฮิฮิ) แถมยังยกเหตุผลเรื่องการผลักดันให้น้องๆ ในฝ่ายอื่นๆ เข้าไปเรียนรู้อะไรด้วยตนเอง หากมีพี่ๆ ไปด้วย น้องอาจเกรงใจ ไม่กล้าแสดงออก เมื่อไม่กล้าก็จะหยุดตัวเองแค่นั้น นอกจากใส่ร้ายน้องๆ แล้ว ยังเป็นคนใจร้ายแต่แบบจริงใจ
การที่พวกเราได้โอกาสไปเรียนรู้จากผู้อื่นนอกหน่วยงานมักจะให้เราได้อะไรหลายๆ อย่างในครั้งเดียว แถมเมื่อกลับยังสามารถนำมายกกำลังสองด้วยประสบการณ์ของคนของเรา ที่กะว่าจะเล่นและบรรเลงกันเองตั้งแต่แรก เชื่อว่า จุมลาก็จุมลาเถอะจิ๊บๆ
ช่วงเวลามีอิทธิพลกับจำนวนจริงหรือ คงเป็นเรื่องที่ต้องพิสูจน์กันต่อไป  หน่วยงานที่ให้บริการวิชาการและไม่ค่อยจะมีลูกค้าประจำอย่างศูนย์คอมพิวเตอร์หรือห้องสมุด เวลาจะจัดงานอะไรกันสักทีช่างใช้พลังงานมหาศาล Information literacy จะเกิดขึ้นได้ไหม หรือออนไลน์จะสามารถขจัดข้อจำกัดเรื่องเวลาได้จริง  เป็นการบ้านข้อใหญ่สำหรับพวกเรา
ระหว่างขับรถกลับบ้านคุยกับตัวเองว่า  จะมีสักหน่วยงานหนึ่งไหมที่เป็นเจ้าภาพพูดถึงความสัมพันธ์ของ KM กับ CMS กับ Joomla กับเทคโนโลยีอื่นๆ … แบบเป็นภาพรวมชนิดแบบจับต้องได้และเหมาะกับคนสามัญอย่างพวกเรา