ดิช้านชอบเปรียบชีวิตของบรรดาหัวหน้าทุกระดับใด ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจกับชีวิตแบบนี้ว่าเหมือนแซนวิช เพราะต้องถูกบีบจากเบื้องบนและเบื้องล่าง ในทุกเวลา สถานที่ และโอกาส
บางที่ก็เหนื่อยหน่ายหัวใจเหมือนกันที่ต้องทำงานในหน้าที่นี้ แต่ด้วยความจำเป็น ความเหมาะสมหรืออะไรก็แล้วแต่ ที่เบื้องบนบอกว่า “ใช่” ที่บางทีเบื้องล่างก็บอกว่า “ไม่ใช่”
ถ้าให้เลือกได้ บรรดาหัวหน้าน้อยใหญ่หลายคนอยากจะใช้ชีวิตแบบธรรมดาๆ มากกว่า เพราะเหตุผลมากมาย ขณะที่อีกฝ่ายนั้นไม่ใช่เพราะ….
รูปลักษณ์ของแซนวิชต้องดูดี สวยสรรพ เพอร์เฟคและเฟกในบางครา ต้องดูหน้า หลัง ซ้าย ขวา บน ล่าง แฉลบ หรือ ฉวัดเฉวียน มั่วไปหมด กระทั่งบางทีก็หมดหนทางคือคิดไม่ออก บอกไม่ถูก พูดไม่ได้จนถึงทำไม่เป็น
เมื่อไม่… ก็ต้องอาศัยแรงของทุกคน แรงที่ไม่ได้หมายถึงกำลังกายแต่เพียงอย่างเดียว หากหมายถึงกำลังสติปัญญา ความคิด ความสามารถ และประสบการณ์ ที่เชื่อว่าทุกคนมีพร้อมสรรพมาช่วยกันคิดหาทางออกให้กับสิ่งที่เราต้องผจญ
มีตั้งแต่สองคน สามคน สี่คน …………. จนถึงทุกคน ที่ยังจำตัวเลขไม่ได้สักที ต้องถามพี่จิหรือหนูใหญ่ทุกครั้งว่าเท่าไร
สิ่งปรารถนาของมนุษย์คือต้องการให้คนอื่นฟังและยอมรับความคิดเห็นของตนเอง จนบางครั้งก็ลืมไปว่าคนอื่นก็ต้องการแบบเดียวกัน
การสนทนา โต้ตอบ โต้แย้ง ซักถามเพื่อหาข้อยุติ ข้อข้องใจแบบต่อหน้ามีความจำเป็นอย่างมากต่อการทำงาน เพราะไม่เห็นประโยชน์อะไรต่อการพูดลับหลัง หรือเยินยอต่อหน้า หรือเลือกที่นิ่งเงียบ ไม่มีบวก ลบ ณ เวลานั้น แล้วปล่อยให้เวลาผ่านไปแบบเนียนๆ ด้วยความดีใจว่ารอดแล้ว  หรือการแสดงความคิดห็นในที่เร้นลับ
ถามว่าการเนียนๆ และที่เร้นลับ แปลกไหม ไม่แปลกเป็นเรื่องปกติแบบปกติที่สุด ที่มีในทุกองค์กร บางองค์กรกลับเป็นที่ชื่นชอบเสียอีก เพราะหมดปัญหาเรื่องข้อโต้แย้ง แต่บางองค์กรก็ไม่ คงต้องชั่งน้ำหนักระหว่างความงอกงามกับความเหี่ยวเฉา ที่มีแอบๆ ในทุกรูปแบบ ที่ไม่จำเป็นต้องเลือกแบบเดียวโดดๆ
น้อง Paul นักศึกษาปีสอง คณะอักษรศาสตร์โพสต์ข้อความใน facebook อย่างถูกใจว่า No one is always RIGHT even you or me…  หมายความว่าไม่มีใครถูกทั้งหมดหรอกแม้กระทั่งตัวเราเอง…. อ่านแบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ เอาความคิดของเด็กมาใส่สมองตัวเองบ้างนับว่าไม่เลวเลยทีเดียว

เมื่อเช้าโพสต์เว็บไซต์การสัมมนาพูลิเน็ตขึ้นไปบน facebook ผลปรากฎว่าเรตติ้งดีใจหาย เพราะเพื่อนพ้องน้องพี่ทั้งในและนอกวงการทั้งที่รู้จักแบบส่วนตัวและไม่รู้จักเลย ต่างเข้ามาดูแล้วชี้จุดบกพร่อง ที่เราพลาดนิดหน่อยจนถึงผิดอย่างรุนแรง ด้วยเพราะความชินจนไม่รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ จนต้องแก้เป็นพัลวันมือเป็นระวิง
เป็นการช่วยกันคิดและช่วยเหลือซึ่งกันและกันผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ไร้ชีวิต แต่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา
บางคนบอกว่าไม่มีโอกาสสัมผัสแบบนี้ จริงทีเดียว โอกาสของคนในการเข้าถึงเรื่องพวกนี้สำหรับบางคนมีมากกว่าบางคน บางคนสามารถนั่งอยู่หน้าจอได้ทั้งวัน แต่การนั่งหน้าจอก็ให้เราเสียหลายๆ อย่าง อย่าแรกก็คือเสียสายตา ต่อมาคือเสียโอกาสในการเรียนรู้ชีวิตผู้คนในโลกของความจริง ถ้าให้เลือกได้เราก็คงไม่อยากจะเสียอะไรสักอย่าง

เรื่องพวกนี้ตัวเองกับพี่พัชมักถกกันบ่อยๆ ว่าเราจะเลือกหรือหาทางเลือกให้กับตัวเองอย่างไร ให้ดูดีมีสาระ …บอกไปว่างานเท่านั้น เราชอบบ่ยกันเรื่องนี้จนเมื่อเช้าพี่จุ๋มมาปลอบใจว่า คนที่ทำหน้าที่ต้องเรียนรู้ในเรื่องแบบนี้ หากให้ห่างหน้าจอไปจะเรียนรู้ได้อย่างไร… แหมถูกใจ
เมื่อถูกใจก็ต้องไม่ทำให้ท่านพี่ผิดหวัง ต้องนำมาทบทวนว่าสิ่งที่ต้องทำในหน้าที่ กับสิ่งที่เราต้องเรียนรู้เพิ่มเติม ทำครบถ้วนแล้วหรือยัง มันก็ครบนี่น่า ตรงตาม KPI เป๊ะๆ เลย  แถมไม่นับไอ้ที่เกินๆๆ  ส่วนที่ขาดๆ น่ะขอเม้มไว้ก่อน
เมื่อเค้าเลือกให้เราเป็นแซนวิชแล้ว ก็อยากเป็นอย่างมีคุณภาพ ใหม่และสดเสมอ จนกว่าจะมีแซนวิชชิ้นใหม่ขึ้นมาแทน หรือเราอาจบูดเน่าไปก่อนเวลาแล้วถูกโยนทิ้งใส่ถังขยะ
แต่การบอกว่าเรามีคุณภาพหรือไม่ นอกจากสิ่งที่กำหนดให้เป็นมาตรวัดแล้ว ผู้บริโภคจะเป็นคนบอกเราเอง หรือนำไปเปรียบกับยี่ห้ออื่น

ชีวิตการเป็นแซนวิชมันน่าเบื่อจะตาย ถ้าเลือกได้อยากเป็นขนมปังปิ้งแผ่นเดี่ยวๆแทน จะทำหน้าแบบไหนสวย หวาน เค็ม เผ็ด ก็ได้ดั่งใจปรารถนา
มาเล่นบทบาทสมมุติแบบฝรั่งกันบ้างก็ดีนะ ท่าจะสนุกดีไม่น้อย แล้วจะมาเล่าให้ฟังกันว่าเล่นกันอย่างไร เพราะอ่านจากหนังสือเล่มไหนแล้วไม่รู้
ปล. 1 librarianmagazine.com ฉบับใหม่ออกแล้ว ใครสนใจโปรดตามไปอ่านได้ และอยากให้ไปช่วยกันเขียนบทความลงด้วยเช่นกันค่ะ … Just start and do it by yourself, don’t wait for the time….. วุ๊ยส์ฝาหรั่งซะ
ปล. 2 ตอนนี้เที่ยงคืนจะตีหนึ่งอยู่แล้ว นอนพักผ่อนกายาดีกว่า…. เวรเช้าปล่าววะตรูข้า