ปีที่แล้วเมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2552 เป็นวันแรกที่ตัวเองได้มาเขียน blog ของหอสมุดพระราชวังสนามจันทร์
หนึ่งปีแล้วสิ เร็วเหมือนกันแฮะ  เขียนไปทั้งหมด 184 เรื่อง เฉลี่ยประมาณสองวันเรื่อง
เรื่องราวทั้ง 184 เรื่อง ส่วนใหญ่จะเรื่องของประสบการณ์ในการทำงาน มีจำนวนเพียงเล็กน้อยที่เป็นเรื่องมโนสาเร่ แต่คิดสะระตะแล้วน่าจะมาเล่าสู่กันฟัง
มีสองสามเรื่องที่หายไปกับเทคโนโลยีแล้วไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้ และก็เขียนไม่ได้เพราะจำไม่ได้แล้ว อันนี้เป็นสิ่งที่พิสูจน์ถึงสัจธรรม และการสูญหายสลายไปของข้อมูล….
เริ่มเข้าปีที่สองตั้ง KPI ให้ตัวเองว่าต้องเขียนให้ได้ 200 เรื่อง  ส่วน KPI แบบเป็นทางการที่ฝ่ายบริการตั้งไว้คือ 6 เรื่อง สำหรับข้าราชการ ส่วนตำแหน่งอื่นๆ ลดหลั่นกันไป เท่าที่ดูพี่น้องทำได้ และมีหลายคนทำได้สูงกว่าที่ตั้งไว้ แบบไม่คิดว่าเป็นภาระ เพราะทำเป้นนิสัย รวมทั้งมีการพูดเพื่อกระตุ้นกันเป็นระยะ ๆ
สิ่งที่บอกๆ กันว่าใน blog คือ เมื่อทำงาน ทำกิจกรรมทุกอย่างให้เขียนมาเล่าสู่กันฟัง เวลารายงานผล หรือหาหลักฐาน จะง่ายเพราะการอ้างจากใน blog ก็จะได้ครบทั้งเรื่องราวและรูปภาพ ไม่ต้องไปวนหาที่ไหนให้เสียเวลา เฉพาะทำแค่แบบประเมินเราก็จะเบื่อกันจะแย่แล้ว
รวมทั้งเรื่องการไปราชการแต่ละที่ซึ่งจะแยกออกเป็นสองส่วนคือ ส่วนรายงานผลที่เป็นแบบทางการ กับแบบที่ไม่เป็นทางการคือการเขียนลง blog ซึ่งสามารถเขียนอะไรที่นอกเหนือจากการไปราชการแต่ละครั้งเช่น วิธีการเิดินทางไปแต่ละที่ การพบเห้นเหตุการณ์ระหว่างทาง  มาเล่าให้เพื่อนๆ ได้รับรู้เพื่ประโยชน์ของเพื่อนๆ อีกต่อไป
มีคนถามว่าไปราชการครั้งหนึ่งๆ แต่ไปหลายคน เขียนอย่างไร ตอบคนที่ถามว่า
1.  หากเป็นรายงานการไปราชการ สามารถเขียนรวมกัน หรือมอบหมาย หรือบังคับ หรือสมัครใจ เป็นตัวแทนในการเขียน  แต่ หากครั้งนั้นๆ มีการแยกห้องฟัง/อบรม ก็เขียนรายงานในหัวข้อที่ตนเองเข้า่ร่วมกิจกรรมของการไปราชการครั้งนั้น
2. ส่วนใน blog ก็น่าจะต่างคนต่างเขียน เพราะมุมมองของแต่ละคนจะต่างกัน หรือแบ่งกันเขียน หรือเขียนเฉพาะสิ่งที่เราสนใจ หรือสิ่งที่เราได้ประโยชน์ หรือเข้ามาเขียนเสริม หรืออธิบายต่อจากคนที่เป้นเจ้าภาพในการเขียน
มีคนถามว่าทำไม ตอบว่า หน่วยงานไม่สามารถส่งทุกคนไปราชการในเรื่องเดียวกันทั้งหมด หรือส่งไปได้ก็ไม่ใช่เวลาเดียวกัน คนที่ไปคือคนที่หน่วยงานให้ไปเป็นตัวแทนของหน่วยงาน เมื่อได้/คิดว่าไม่ได้อะไรก้ให้มากลับมาเล่าสู่กันฟัง หน่วยงานจะได้มีข้อมูลว่าที่ใด วิทยากรท่านไหน ราคา คุณภาพ สิ่งที่ควรทำตาม สิ่งที่ควรไม่ทำตาม เพราะวันหนึ่งเราก็อาจเป็นเจ้าภาพ  หากเราไม่มีข้อมูลเลย เราก็ต้องนับเลขกัยตั้งแต่ ศูนย์………….. ลองถูก ลองผิด มากมาย…………..
เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องผิดปกติ เพราะใครๆ ก็ทำกัน  หากมีคำถามว่า ทำไมเราต้องทำตาม ใครๆ ก็คงจะต้องตอบว่า เพราะเราอยู่ในองค์กร องค์กรให้คุณทำอะไร องค์กรมีกฎ กติกา มารยาทอะไร ก็จำเป็นต้องทำตาม… โชคดีที่ไม่มีคำถามประเภทนี้ เพราะหากก็คงตอบไม่ได้  ก็จะเชิญให้ไปถามผู้บริหารต่อไป
ในความเป็นส่วนตัวมีคนถามว่าคิดอย่างไรที่หน่วยงานกำหนดให้ทำแบบนี้ ก็ตอบแบบใช้ครอบครัวเป็นตัวตั้งว่า เวลาเราให้ลูกไปทัศนศึกษาไปดูงานที่ไหน เรายังอยากรู้เลยว่าลูกไปทำอะไร กับใคร ที่ไหน อย่างไร พอลูกไม่เล่า ไม่สนใจเรา เราก็หงุดหงิด หน่วยงานคงไม่ต่างจากเรา  หรือใครจะบอกว่า ลูกหลาน พี่น้องไปไหน ไม่เคยสนใจเลย ไม่เห็นจำเป็นต้องมาเล่าให้ฟัง …… อ๋ออออออ แบบนี้นี่เอง
เวลาเป็นของมีค่าจริงๆ คนที่เรียนออนน์ไลน์จะรู้ซึ้งกับคำนี้มาก หนึ่งปีผ่านไปที่นี่มีเรื่องราวให้เราได้เรียนรู้มากมาย ช่วงนี้มีพี่น้องหลายคนเริ่มกลับเข้ามาที่ blog เพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้เรื่องการเรียน จึงอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป
ทุกคนทำได้หากเราตั้งใจจริงและเริ่มต้นที่ตัวเอง สิ่งที่ประทับใจในช่วงที่ผ่านมาคือลุงพงษ์สิน หรือป้าเรณูเข้ามาเรียนออนไลน์ และอาจมีคนอื่นๆ ตามมา  …. หากจำกัดตัวเองด้วยคำว่า ไม่ได้ ไม่ถนัด แต่ไม่เริ่ม และเป็นเหตุผลสำหรับตัวเองเพื่อไม่ต้องทำ ในขณะที่คนรอบข้างขยับ เป็นเรื่องที่น่าคิด  เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เฉพาะแต่เทคโนโลยีเท่านั้น เรื่องรอบๆ ตัวเราก็เถอะ…..
อย่างเมื่อวาน (19 ก.พ.) กล่องใส่หนังสือที่มาจากท่าพระหายไปหนึ่งกล่อง คนที่เกี่ยวข้องจะมาตอบเพียงว่าไม่รู้ๆ แล้วเฉยๆ ไม่ได้   ต้องช่วยกันคิด และต้องคิดว่าตัวเองไปเกี่ยวข้องตรงจุดไหน แล้วหาคำตอบมาให้ได้ ทีละขั้นๆ การให้โจทย์ไปแบบนี้ ใครก็คงไม่ชอบแต่จำเป็น แต่ในที่สุดก็ใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็ได้คำตอบที่แท้จริงว่าอยู่ที่ไหน เพราะอะไร และหวังว่าจะเป็นบทเรียนให้กับน้องๆ ต่อไป
ปีหน้ากับสองร้อยเรื่อง น่าจะเขียนได้นะ ถ้าไม่ปิด blog ไปซะก่อน … ส่วน 184 เรื่องนี้ จะเอาไป edit ใหม่ แล้วทำเป็นหนังสือท่าจะดี จะได้เป็นผลงานอันทรงคุณค่าการันตีตัวเอง….