ไปงานนี้แล้วได้เยอะแฮะ แต่ทุกอย่างจะทรงคุณค่ามากขึ้น หากสิ่งที่ได้มานั้นนำกลับมาใช้ในหน่วยงานได้แม้สักนิดก็ยังดี จึงขอเชิญชวนให้พวกเราได้พิสูจน์ด้วยตา ไปสัมผัสด้วยใจ แล้วมาลงมือทำหรือปรับให้เหมาะกับพวกเรา
หอสมุดฯ กำหนดคนที่ไป 3 กลุ่ม คือ 1) ผู้ที่จะพาไป หมายถึงคนที่จะพาน้องๆ ออกไปทำความรู้จักกับเพื่อนฝูงในวงการรวมทั้งจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ เพื่อไม่ให้มีปัญหา และกลับมาทำเรื่องเบิกจ่าย 2) ผู้ไปเสนอผลงาน เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับจริตแต่ละท่าน มีให้เลือก 2 แบบ คือ แบบนำเสนอด้วยวาจา และแบบเสนอผลงานเรื่องโปสเตอร์ เชิญชวนให้ไปเสนอผลงานกัน ว่าสิ่งที่เราคิด ที่เราทำ เพื่อนๆ ในวงการมีความเห็นว่าอย่างไร และ 3) ผู้ที่เข้าสัมมนา ส่วนใหญ่มักจะให้กระจายกันออกไปในแต่ละฝ่าย/งาน รวมทั้งความถี่และอื่นๆ
ส่วนรายงานผลการไปราชการ ก็ต้องรับผิดชอบตัวเอง ไม่มีใครช่วยอะไรได้ ทุกคนต่างมีมุมมองของตัวเอง แต่ขอให้หมั่นเก็บรายละเอียดเอาไว้ เพราะสะสมแล้ว หาใช่ตัวเลขดอกเบี้ยอันสวยงามไม่ ถือเป็นข้อที่บุคลากรจะต้องพึงกระทำ
งานสัมมนาวิชาการของ PULINET แต่ละครั้ง มีงานของแต่ละห้องสมุดออกมาแสดงมากมาย บางงานเป็นงานใหม่แกะกล่อง บางงานเป็นงานที่ต่อยอดจากเพื่อนในวงการ และมีทุกงานในห้องสมุด
หากเปรียบไปก็ไม่ต่างกับงาน OTOP ที่เมืองทองธานี เป็นงานที่เปิดโลกทัศน์ เวลาอ่าน หรือฟัง ต้องกระพริบตาบ่อยๆ เพื่อกระตุ้นให้สิงที่รับมาเข้าสมอง
ปีนี้ว่าด้วยเรื่องอาเซียน ของเราก้อจะมีกิจกรรมนี้ในไม่ช้า ปีที่แล้วเรามีโครงการ Go to ASEAN แต่ปีนี้ไม่เสนอโครงการเพราะทำไปๆ มันก็อยู่ในเนื้องานประจำ จึงใช้วิธีทำเงียบๆ คณะทำงานเลยไม่ได้ KPI ตัวนี้ หุหุ
แต่ก็เห็นยังทำกันอย่างสม่ำเสมอเป็นปรกติของชีวิต หรือทำแบบไม่รู้ตัวหว่า อันนี้ขอเกาศีรษะสองแกรก หรือด้วยอิทธิพลของการรับประทานขนมเปียกปูน ที่มาจากหลายเจ้าบ่อยๆ รสหวาน มัน เค็ม จึงต่างกัน ว่าแล้วต้องไปหาสิ่งที่ไม่ต่างกันคือกลับไปอ่านเรื่อง ทฤษฎีขนมเปียกปูน
งาน PULINET ครั้งนี้ สิ่งที่ได้กลับมาแล้วเป็นงานที่เราต้องทำต่อคือ การเสริมสร้างทักษะเพื่อให้บุคลากรสามารถปฏิบัติงานงานบริการที่เป็นเลิศในระดับสากลได้ โดยเน้นไปที่เรื่องของภาษาอังกฤษ โดยมองไปที่บุคลากรกลุ่มหน้าใส และมอบหมายอย่างไม่เป็นทางการคือให้คุณน้องหนึ่ง เป็นหัวหน้าทัพ
มีหลายห้องสมุดมีโครงการแบบนี้ และมีสองสามห้องสมุดที่บอกว่าขอเข้ามาร่วมขบวนการไปกับเราด้วย เพราะบอกว่าชอบและน่าจะเป็นไปได้ที่สุด ดีใจเล็กๆ นะเนี่ย
ทั้งหลายทั้งปวงไม่ได้ขึ้นอยู่กับห้องสมุดเพียงฝ่ายเดียว น้องๆ ทั้งหลายคงต้องอดทน และมีแรงฮึดเข้ามา ถามว่าทำไมต้องเป็นภาษาอังกฤษ เข้าใจว่าคงหาคำตอบด้วยตัวตนของตัวเองได้
หลายคนมีโอกาสได้เดินทางไปศึกษาดูงานต่างประเทศ เรามีไกด์อยู่จริง ที่ไม่ใช่ล่ามติดตามตัว (Escort Interpreting) หรืออาจจะมีไปแต่จะให้ถามแบบที่ใจเราอยากถามมันยากอยู่ บางครั้งอดถามตัวเองว่า ใช่เหรอ เจ้าภาพที่เราไปดูงานเค้าพูดตั้งยืดยาว เหตุไฉนไกด์แปลแบบสรุปให้เราประโยคเดี๊ยว หรือบางทีต้นทางพูดนิดเดียว คุณไกด์แกอธิบายซะยาววว
และเรามักแก้ปัญหาด้วยการถ่ายรูป แล้วจดยึกยือกลับมาหาอ่าน ถ้าพูดได้ สื่อสารได้ เราคงรู้อะไรอีกมากมายในโลกนี้ เพราะเราเชื่อว่าภาพๆ เดียว แทนคำพูดได้เป็นล้าน แต่หลังๆ เป็นคนขี้สงสัย จึงตั้งคำถมกับตัวเองว่า ล้านคำพูดนั้นจะมีคำที่เรานำมาใช้ได้สักเท่าไรกันนะ
ไปที่ไหนก็แล้วแต่ การฝึกฝนและเก็บงำสิ่งรอบตัวระหว่างทาง แล้วกลับมาทำเข้าใจกับความปรารถนาดีขององค์กรและของรุ่นพี่ๆ แค่นี้ถือว่าโชคดีแล้วที่เราได้ไปไหนๆ
ไม่รู้ว่าเป็นคำตอบเหรือไม่ว่า ไปแล้วได้อะไร