เช้าวันที่ 6 เราก็เริ่มออก start ประมาณแปดโมงเช้าคุณพี่ดวง คุณนายของผู้ใหญ่หวังเจ้าถิ่น ส่งเสียงวี้ดวายบอกว่า (นึกถึงตอนไปสัมมนาแล้วขี้หมาเป็นเหตุ) บอกว่าได้แต่ตัวสวยงามตั้งเส้นผม จรด….ปลายเท้า แต่รองเท้าไฮโซโก้เก๋ดันทำพิษ เก่าเก็บจนส้นรองเท้า แตก แยกแล้วแบะออก กว่าจะออกเดินทางรองเท้าพลันส้นหายยยยยย เป็นเหตุให้พวกเราได้หัวเราะงอหาย และพี่พัชต้องแวะไปเปลี่ยนบาทาใหม่ที่บ้าน
ครั้งนี้มีนักศึกษาช่วยงานไปทั้งหมด 5 คน 2 คนแรกเป็นวันสุดท้่ายที่มาฝึกงานจึงขอปีนรถไปด้วย ส่วนอีกสามคนฝึกงานที่ฝ่ายบริการพอดี มีรถไปทั้งหมด 4 คน คือ ลุงประสานดาร์ลิ่งพี่ติ๋วมาช่วยขนของ ลุงมนตรี พี่พัช วันนี้ราชรถของข้าพเจ้าไปเข้าอู่ พี่จุ๋มมาเลยโดนซิวกุญแจรถโดยมิได้ตั้งตัว
ตอนแรกคิดว่าเคยไปโรงเรียนนี้มาแล้ว ผลปรากฏว่าเลอะเลือนเพราะที่ไปเป็นอีกโรงเรียนที่ถัดออกไป ที่คุ้นๆ เพราะว่าเราเคยเร่ไปที่ตลาดนัดต่างหาก เด็กหลายคนบอกว่าเคยเห็นพวกเราที่ตลาดนัด ในงานองค์พระปฐมเจดีย์และงานวันเด็ก อืมมม…ฟังดูเข้าทีเหมือนกันนะ
พวกเราก็เตรียมของ มีลุงมนเป็นพี่ใหญ่ มีน้องชิต น้องชัยมาช่วยงานจัดการเรื่องเวที ซึ่งต้องแก้ปัญหามากมายที่ผู้หญิงอย่างเราไม่ถนัด
พี่น้องและนักศึกษาช่วยกันเตรียมของได้แก่ หนังสือ อุปกรณ์ตามกิจกรรมที่ได้คุยกัน ส่วนเราเดินไปเดินมาแถวๆ หน้าเวที เตรียมเครื่องมือหากินได้แก่ หนังสือเรื่องอีเล้งเค้งโค้ง กับ กูจี กูจี พี่ติ๋วกับพี่เกบอกว่าน่าจะอ่านเรื่องพระจันทร์หาเพื่อนด้วย เพราะเป็นการอ่านไปตัดกระดาษไป เพาะตอนจบอลังการมาก พี่พัชบอกว่าจำได้ไหม บอกว่าจำได้ ก้ทำท่าจะไปเตียมอุปกรณื แต่ดูๆ แล้วไม่เอาดีกว่า เก็บไว้บ้าง เผื่อมาอีก แล้วท่านพี่ก็ให้บทที่ต้องเล่านิทาน ตำนานเจ้าชายกบ ประกอบการพับ เนื้อหาเป็นข้อๆ ไม่เกิน 140 ตัวอักษร แบบทวิตเตอร์เปี๊ยบเลย  เช่น 1. นุ่งกางเกงขายาว 2. นุ่งกางเกงขาสั้น 3. พายเรือ ………… จนจบ ส่วนเราก็ต้องมีหน้าที่แต่งเรื่องกันไป แต่ทำได้ไม่ยากเพราะซ้อมและผ่านการวิจารณ์มาอย่างหนักหน่วงว่า  เล่าแบบนี้ซิ เออ…ใช่ ไม่เอา…ตัดออกไป …. เป็นต้น เวลาออกงานจริงจึง สอ บอ บอ ยอหอ
การวิจารณ์ในเนื้องานเป็นทั้งบทเรียน แบบฝึกหัด และทำให้เราคิดต่อ คิดยาว คิดรอบด้าน ยิ่งวิจารณ์มากเท่าไรก็ยิ่งทำให้แข็งแกร่งขึ้น ประสบกาณ์ต่างๆ ที่หลากหลาย ทำให้เราสามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้อย่างทันการณ์ ดังนั้นจึงไม่ควรกลัวว่าใครจะมาวิจารณื์ผลงาน ครั้งที่ 1 ไม่ดี ก็ทำครั้งที่ 2 3 4… เรื่อย จนส่วนใหย่บอกว่า “ใช่” แต่คำว่า “ใช่” ก็ไม่ควรเป็นบทสรุป เพราะเวลาไปถึงสถานการณ์จริงก็จะมีบริบทที่ต่างไปจากที่เราซ้อม ทั้งบรรยากาศ สถานที่ กลุ่มเป้าหมาย ฯลฯ ซึ่งต้องอาศัยประสบการณ์ทั้งนั้น
พอเ้ก้าโมงเด็กเริ่มทยอยมา… อนุบาลตัวน้อยมาก่อน ตามไปเรื่อยๆจนถึง ป. 3 ส่วนพี่ใหญ่กว่านี้ไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรม เด็กๆ ค่อนข้างเงียบ ไม่มันส์ ซึ่งเราไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ วันนี้เป็นวันสนุก เด็กก็ควรจะสนุก ยิ้มและหัวเราะได้ และแสดงออกได้ในขอบเขตที่พอดีพองามในสายตาของเราในฐานะผู้ไปจัดกิจกรรม
ก็เริ่มบิ้วท์เด็ก… ว่าเราไม่น่ากลัว เป็นคนใจดี ครั้งนี้สมมุติตัวเองว่าเป็น พี่แพนเค้ก ดาราดังแห่งวิกหลายสี เพราะเด็กๆ จะไม่ค่อยรู้จักดาราวิกน้อยสี เพราะดูทีวีตามพ่อแม่ซึ่งเป้นกลุ่มเป้าหมายของโทรทัศน์ช่องนั้น
ก็ต้องใช้สิ่งที่เขาเรียกว่า การละลายพฤติกรรมให้พวกเรารู้สึกเป้นอันหนึ่งอันเดียวกับพวกเรา เริ่มจากให้เด็กปรบมือแบบธรรมดาก่อน แล้วให้เปลี่ยนเป็นฝนตกคือรัวๆ ฟ้าร้องก็ให้สับมือลงมาแล้วพูดว่า เปรี้ยงๆ ฟ้าผ่าให้ใช้สองมือยกขั้น/ลง พูดว่า ตูมๆๆ และที่ถูกใจคือ ฟ้าแลบ เพราะให้หันหน้าเข้าหากันแล้วแลบลิ้นแผล่บๆๆ เด็กถูกใจมาก เริ่มมีเสียงหัวเราะคิกคักๆๆๆๆ กับพวกเรา
จากนั้นก็เล่น “แจว” ที่หากินได้ตลอด มีเด็กเข้ามาช่วย 1 คน ไม่ค่อยกลาจึงต้องเติม “ถ่าน” และ “ไขลาน” คราวนี้แรงจึงมาแบบติดเทอร์โบ ทั้งเด็กหญิง เด็กชาย ครู และ ผอ. จึงถูกเรา “เล่น” แต่กลุ่มหลัง “เล่น” กับเราแค่คนเดียว แต่ไม่เป็นไร เพราะที่เหลือเราจะเล่นกับเด็กและเล่นกันเอง
ตามด้วยการอ่านหนังสือประกอบการเชิดหุ่นเรืองอีเล้งเค้งโค้ง ตอนปลูกดอกไม้ เป้นไปตามคาดว่าเด็กจะร้องฮือ…. ตอนที่อ่านว่า ดอกไม้บานแล้ว…. เพราะกระดาษสีธรรมดาที่พับเป้นรูปดอกไม้จะค่อยๆๆๆ บาน ทีละดอก ทีละดอก เด็กๆ ให้เล่นสองครั้งเพราะยังไม่รู้สึกอิ่ม ก็จัดให้
ตามด้วยการอ่านเล่านิทานที่พี่พัชจะพับกระดาษแผ่นเดียวให้กลายเป็น เจ้าชาย โจงกระเบน กางเกงขาสั้น เรือ 1 ลำ เรือ 2 ลำ โต๊ะ โคมไฟ ดอกบัว เจ้าหญิง และจบลงที่ “กบ” เด็กสามารถต่อเติมจินตนาการได้มากมาย และคุณครูก็สาสารถทำกิจกรรมแบบนี้กับเด็กๆ ได้
หลังจากนั้นก็ให้เด็กเล็กระบายสีอีเล้งเค้งโค้ง กับทำที่ใส่ดินสอจากแกนกระดาษทิชชู ส่วนเด็กโตให้จินตนาการว่าตัวอะไรไม่รู้ (ให้คิดเอาเอง)  ไปเจอ อะไรก็ไม่รู้ (ให้คิดเอาเอง) แล้วหยิบมาใส่หัว แล้วลอยได้ อันนี้เป็นการเสริมจินตนาการ เนื่องจากกลุ่มใหญ่มากเด็กอาจไม่ค่อยเข้าใจ แต่มีบางคนจินตนาการยอดเยี่ยมถูกใจพวกเรามากมาย เด็กกลุ่มนี้บอกว่าอยอกทำที่ส่งดินสอเหมือนกัน ก็จัดให้ เพราะเราเตรียมอุปกรณ์ไว้ให้ทุกคน
แกนปกระดาษทิชชูนี้ได้จากหอสมุดฯ สมัยก่อนก็จะนำไปขายเป็นเศษกระดาษ ตอนหลังใครไม่รู้ช่างคิดนำมาทำจึงเลิกและนำมาสะสมเป็นอุปกรณ์ให้กับเด็ก พวกเราบางคนถึงขนาดต่อเป็นหมาย เป็นหุ่นยนต์ เรื่องแบบนี้ถูกจริตสำหรับบางคนมาก พักหลังตัวเองจะได้แกนกระดาษนี้มาเพิ่มเนื่องจากไปบ้านเพื่อนแล้วเห็นแกนกระดาษร้อยเป็นพวงๆ แขวนไว้ เพราะของพวกนี้มักเตรียมไว้ทำกิจกรรมปีใหม่ของพลพรรครักเอย เช่น การทำเปเป่อร์มาเช่ จึงไปขอมาดังนั้นเราจึงมีพอใช้เหลือเฟือ
หลังจากนั้นก็อ่านหนังสือเรื่อง “กูจี กูจี” เด็กๆ ฟังตาแป๋ว เด็กๆ ไม่ค่อยมีหนังสือภาพแบบนี้  ความคิดเรื่องการจัดหาหนังสือให้เหมาะสมกับวัยของเด็ก คงเป็นเรื่องที่ต้องพูด ต้องทำความเข้าใจกับผู้เกี่ยวข้อง ท่าจะอีกนานนนนน