มาขยายความต่อ เพราะอาจจะหลงลืม… ความรู้ประเภท Tacit เป็นความรู้ที่มีความจำเป็นกับหน่วยงาน เพราะไปค้นหรือหาอ่านที่ไหนก็ไม่ได้ ฝังติดตัวคนไปตลอด อย่างเช่น พี่มานิตย์ ดูภายนอกออกจะโหดๆ กลับปลูกต้อไม้ได้ง้ามงามดูอย่างกระบองเพชรที่ระเบียงนั่นปะไร อันนี้ถือเป็นเทคนิคเฉพาะตัว เฮ้วๆ อย่างน้องกอล์ฟ ก็ซ่อมหนังสือได้อย่างเรียบร้อยโดยที่ไม่ได้อ่าหนังสือเรื่องการซ่อมมาก่อน แต่ได้เรียนรู้จากความรู้เฉพาะบุคคลที่รุ่นพี่เพียรสอน ปัญหาคือทำอย่างไรที่จะดึงความรู้เหล่านี้ออกมจากรุ่นพี่ๆ ที่ต่อไปก็จะเกษียณ ออกไปให้รุ่นน้องให้มากที่สุด เพราะุรุ่นน้องในวันนี้ก็คือรุ่นพี่ในวันหน้าที่เขาจะต้องเป็นหลักต่อไป
การดึงความรู้มีวิธีการมากมาย แต่วิธีการเหล่านั้นก็ไม่สามารถดึงอะไรๆ ออกมาได้ทั้งหมด หรือออกมาพร้อมๆ กัน เรื่องพวกนี้จึงต้องอาศัยเวลาเก็บเล็กผสมน้อย
แต่การเก็บเล็กผสมน้อย หากไม่ได้บันทึกไว้ก้อาจจะหลงลืม ก็เลยต้องมีการค่อยๆ จดบันทึก ค่อยๆ รวบรวม แล้วค่อยๆ เอามากลั่นกรอง เลือกหยิบเนื้อหาในมุมของแต่ละคน แล้วนำมารวมกันพัฒนาเป็นคู่มือในการทำงานที่เกิดจากความร่วมมือและทุกคนมีส่วนร่วม ซึ่งก็น่าจะดีกว่าคู่มือที่เขียนโดยคนเดียว ในมุมมองเดียว ลองนึกภาพคู่มือต่างๆ พอเวลาเราอ่านแล้วเกิดความสงสัยแต่ไม่มีเนื้อหาบอกกล่าว นั่นก็เพราะมุมนั้นคนเขียนไม่ได้นึกถึงจึงละไป
แต่การเขียนในลักษณะวิชาการคนอาจไม่ชอบ จึงให้เขียนแบบเล่าเรื่อง บันทึกเรื่องราว สมัยก่อนมีการเขียนและจดบันทึกแบบนี้ เช่น จดหมายเหตุต่างๆ พระราชหัตถเลขา ปูม diary อย่างในซีรี่ย์เกาหลีก็จะมีคนคอยการบันทึก หรือมีจิตรกรมาวาดรูป (แทนการถ่ายรูป) ฯลฯ
เมื่อเทคโนโลยีเข้ามา มีการสร้างเครือข่ายสังคมในโลกของออนไลน์แบ่งปันกันทั่วไป Web 2.0 เข้ามาทำให้ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะสร้างเนื้อหาของตัวเองได้ในโลกของอินเทอร์เน็ต สมัยก่อนไม่ใช่ต้องให้คนที่ทำหน้าที่นี้นำเรื่องราวขึ้นไปเพียงคนเดียว
กระบวนการ KM ใช้ blog เป็นเครื่องมือในการแลกเปลี่ยนเรียนรู้
ลองเข้ามาเล่าเรื่องบ่อยๆ บางทีงานที่เรายังหาทางไปไม่ได้ หากได้นำมาบอกเล่าให้พี่น้องรู้ พี่น้องจะได้เข้าไปช่วยเหลือ เข้าไปช่วยคิดต่อให้ได้ ลองดูนะ
ส่วนระบบที่เราไม่คุ้นเข้ามาบ่อยๆ ก็จะคุ้นโดยอัตโนมัติ ดูอย่างระบบที่น้องกาญน์ทำซิ ยากกว่านี้มากมายยังอยู่กับมันได้ เอาใจช่วยค่ะ