เรื่องมีอยู่ว่าวันหนึ่งของการทำงานล่วงเวลามีนักศึกษาชาวต่างชาติ (ญี่ปุ่น) เข้ามาใช้บริการของห้องสมุดซึ่งผ่านประตูตรวจทางเข้าออกมาแล้ว ซึ่งก่อนหน้านี้ได้มีการบอกกล่าวเจ้าหน้าที่ตรวจทางเข้า-ออกไว้แล้วว่าถ้ามีนักศึกษาชาวต่างชาติ (ญี่ปุ่น) เข้ามาให้มาติดต่อที่เคาน์เตอร์ยืม-คืนด้วย เพื่อให้มารับบัตรห้องสมุด เมื่อนักศึกษาเข้ามา เจ้าหน้าที่ก็เดินมาบอกว่ามีนักศึกษาเข้ามาแล้ว เจ้าหน้าที่เคาน์เตอร์ซึ่งภาษาอังกฤษก็ไม่แข็งแรงได้บอกให้นักศึกษามาเซ็นต์ชื่อรับบัตรห้องสมุด ด้วยภาษาอังกฤษที่พอจะพูดให้นักศึกษาเข้าใจได้บวกกับภาษาท่าทางอีกเล็กน้อย

          เมื่อนักศึกษาเซ็นต์รับบัตรแล้วก็ขึ้นไปหาหนังสือที่ชั้น เจ้าหน้าที่ที่รับทำบัตรได้ออกมาถามว่าได้เก็บค่าเคลือบบัตรหรือไม่ ซึ่งเจ้าหน้าเคาน์เตอร์บอกว่าไม่ได้เก็บเงินค่าเคลือบบัตร เจ้าหน้าที่เคาน์เตอร์นึกในใจเดี๋ยวนักศึกษามาตูจะบอกยังไงเนี่ย “คำว่าเคลือบบัตรภาษาอังกฤษว่าไง”เพื่อที่จะให้นักศึกษาจ่ายเงินค่าเคลือบบัตรด้วย ในระหว่างที่เจ้าหน้าที่กำลังพูดคุยกันอยู่ นักศึกษาชาวต่างชาติ (ญี่ปุ่น) ได้นำหนังสือมายืมพอดี ซึ่ง ณ ขณะนั้นมีเจ้าหน้าที่อยู่ประมาณ 4 คน ช่วยกันอธิบายกับนักศึกษาว่าจะต้องจ่ายค่าเคลือบัตร 10 บาท ซึ่งทุกคนที่อยู่ ณ ตรงนั้นภาษาอังกฤษไม่แข็งแรงกันทุกคน และที่ขำที่สุดไม่คิดว่าเจ้าหน้าที่ 1 ใน4 คนนั้นได้หยิบพลาสติกที่ใช้สำหรับเคลือบบัตรขึ้นมาและทำท่าทางให้นักศึกษาดูว่าต้องเอาบัตรนักศึกษามาใส่พลาสติก นักศึกษาเข้าใจในภาษาพูดบวกด้วยภาษาท่าทางเข้าใจ จึงตอบมาว่า OK  เจ้าหน้าที่จึงเขียนใบเสร็จรับเงินให้เรียบร้อย

          เข้าใจเลยว่าภาษาอังกฤษบางครั้งมันสำคัญต่อการปฏิบัติงานจริงๆ ถึงแม้จะไม่ได้พบเหตุการณ์แบบนี้บ่อยนักแต่ก็จะพยายามเรียนรู้เท่าที่ความสามารถของตัวเองมีให้ดีที่สุด