4 thoughts on “เป็นท่านท้าว….”

• หลังจากอ่านมุมมองของพี่ปอง ก็มาถึงมุมมองของหัวหน้าเวรที่อยู่ในเหตุการณ์ ก่อนต้องขอขอบคุณพี่ปองที่เข้ามาช่วยกันแก้สถานการณ์จากเครียดกลายเป็นขบขันไปได้ ที่นี้มาว่ากันเรื่องมุมองของเรื่องนี้ โดยส่วนตัแล้วการให้บริการผู้ใช้ การแนะนำตักเตือนผู้ใช้ การเข้าไปช่วยเหลือผู้ใช้ มักคิดเสมอว่า “เป็นครั้งแรกของผู้ใช้” การคิดแบบนี้เป็นการช่วยให้เราเกิดความรู้สึกหงุดหงิด รำคาญ หรือความไม่ชอบน้อยลง อย่างที่พี่ปองว่าก็ถูก เราเห็นบ่อยการกระทำนั้นหลายครั้ง แต่คนที่ทำไม่เคยซ้ำหน้า ถามว่า หากเราแสดงความไม่เหมาะสมกับผู้ใช้ไป ผู้ใช้มักจดจำเรา เพราะเรามีส่วนน้อย เราอยู่กับที่ เราไม่ได้ไปไหน เราอยู่ในที่โล่ง แต่ผู้ใช้มากมายหลากหลายเราจำไม่ได้หรอกว่า เป็นคนไหนที่เรามีปัญหา อีกอย่างก็คือ การที่เราเป็นผู้ใหญ่หรือคิดว่าเราอายุมากแล้ว ผู้ใหญ่ในที่นี้มิได้หมายความว่าเราสามารถที่จะว่ากล่าวตักเตือน หรือพูดเล่นกับผู้ใช้ได้ทุกคน อย่าลืมว่า ผู้ใช้มีหลากหลายประเภท มาจากสิ่งแวดล้อมที่หลากหลาย บางคนเฉยๆ บางคนถือตัว บางคนโกรธ หลากหลายความรู้สึก หลากหลายความคิด คิดเปรียบเทียบเสียว่า เวลาเราไปรับบริการที่อื่นแล้วเราเจอกับตัวเองบ้างเรารู้สึกอย่างไร
  เด็กในช่วงวัยนี้ โดยเฉพาะในยุคนี้เป็นยุคแห่งการกล้าแสดงออก กล้าพูด ผิดกลับยุคสมัยของพวกเรา หากใครสนใจกรุณาไปอ่าน blog เรื่อง “คนพันธุ์เน็ต” ของพี่ยุพดี แล้วจะเข้าใจเด็กนักศึกษาของเรามากขึ้น

• ถ้าไม่มีสมปอง อยู่ในขณะนั้น หัวหน้าเวรจะแก้ไขสถานการณ์ เหตุการณ์อย่างไร ขอการบ้านบรรณารักษ์ทุกคน (ไม้เว้นคนใดเลย จะอ้างว่าไม่อยู่เวรแล้วไม่ได้ เพราะเป็นการแก้ปัญหาในฐานะของหัวหน้าเว) ขอให้ส่งโดยตรงที่ หัวหน้าหอสมุด ภายในวันที่ 6 สิงหาคม 2552 จะรอรวบรวมเพื่อเป็นแนวทาง

• คนเราต่างกันจริงๆ อย่างพี่ไม่ชอบให้ใครมาชี้ๆ หรือ วนๆ แถวๆ หน้า อย่างน้องอ้อหรือน้องเอ๋ นี่จะโดนทั้งตีมือและบ่นทุกครั้งที่ทำแบบนี้ เนื่องจากสนิทจึงทำแบบนั้นได้ หากไม่สนิทก็ต้องอดทน อีกอย่างหนึ่งคือไม่ชอบให้ใครที่ไม่สนิทมาจับเสื้อผ้า ตอนมาทำงานใหม่ๆ มีีคนที่เคยเห็นหน้ากันแบบผ่านๆ เดินมาแล้วมาบอกกระโปรงสวยก้มมาจับชายกระโปรงถามว่าผ้าอะไร ก็ถอยหลังออกมาก็ยิ้มไม่ตอบ แถมยังนิสัยไม่ดี ไม่สุงสิงกันคนนั้นเลยอีกเลย เคยเล่าเรื่องนี้ให้หลายคนเขาก็บอกว่าไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องโกรธขนาดนั้น พอฟังมากๆ เราคงบ้าไปแล้วมั้ง หรือเป็นตามวัยก็ไม่รู้นะ ตอนนี้เลยเฉยๆ ใครจะทำอะไรก็ทำไป เข้าใจทั้งนั้นแหละ ยึดมั่นถือมั่นมากจะปวดหัว พอปวดหัวทำให้เราเครียด พอเครียดก็จะคิดอะไรไม่ออก พอคิดอะไรไม่ออกงานการก็จะไม่ก้าวหน้า เครียดจากที่ทำงานก็จะไปลงกับครอบครัว เครียดจากครอบครัวก็ไปออกที่ทำงาน อลวนอลเวงกันไปหมด เลยขอเลือกใช้ชีวิตแบบเข้าใจมนุษย์มากกว่า มัวรอให้คนอื่นมาเข้าใจทุกอย่างมันเสียเวลาและคงไม่มี ทำงานกับนักศึกษา ก็จำลองชีวิตของลูกหลานแถวนี้แหละ เพราะบางคนเราเห็นตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ พอเขาโตๆๆๆ ขึ้นบางทีเรายังไม่เข้าใจเลย นับประสาอะไรกับคนที่เราไม่รู้จักมาก่อนนะ
  ส่วนกรณีนี้ถือว่าโชคดีที่ตัวเองมีประสบการณ์และเรียนรู้มาจากพี่ๆน้องๆ ในหอสมุดฯ อยู่ที่ว่าเราจะหยิบแบบไหนมาใช้ หรือเราจะยึดเรื่องอะไรของใครเป็นแบบอย่าง รวมทั้งจากทฤษฏีที่ได้อ่านมากมายมาใช้ เรื่องแบบนี้เราต้องทำตัวเหมือนบะหมีสำเร็จรูป

• ความจริงว่าจะไม่ลงจากเคาน์เตอร์แล้วเชียวนะ บังเอิญช่วงนั้นมีผู้ใช้บริการมายืมคืนน้อย ข้างเราก็ว่างพอดี และก็พอดีมองออกไปที่ข้างหน้าเราเห็นมีนักศึกษาชายหญิง 3 คน กำลังสนทนากับคุณพี่อยู่สักพัก ก็ยังไม่เห็นน้อง ๆ เขาเดินเข้ามาสักที ส่วนน้องก๊อฟก็นั่งแต่มองดูทั้งคุณพี่และน้องนักศึกษาโต้วาทีกัน น้องเกจึงกระซิบพี่ตาว่า พี่ตาสงสัยว่าคุณพี่จะทำเรื่องอีกแล้วแน่ พี่ก็เลยบอกว่า เดี๋ยวพี่ลงไปดูซิ พอลงไปก็ถามคนของหอสมุดฯ ก่อนว่า มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ ส่วนคุณพี่ก็ยังพูดไม่หยุด และก็ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องสักเท่าไร เพราะมีผ้าแมสปิดปากอยู่ ก็เลยถามน้อง ๆ ไป น้อง ๆ ก็บอกว่า คุณพี่ของเราไปว่าเพื่อนของเขา สืบเนื่องมาจากเรื่องเก่าเมื่อวันก่อน และมาวันนี้ก็มีคำทักทายอีก (แต่ทักทายลับหลังนะ) เรียกว่าคนของเราก็ไม่ดูตาม้าตาเรือ (คำสุภาษิตโบราณ) เขาว่า จะทำอะไรให้ดูหน้าดูหลัง ดูให้รอบ ๆ ก่อน ไม่งั้นภัยจะมาถึงตัวเราได้ (ไม่รู้ว่าแปลความหมายสุภาษิตนี้ถูกหรือเปล่า) ทำนองนี้แหละค่ะ พี่พูดได้สองสามคำ ก็มีอัศวินม้าขาว มาช่วยเจรจา และก็พาไปสมานฉันท์จนราบรื่นไปแล้ว และงานนี้ก็เป็นบทเรียนกับพี่น้องชาวหอสมุดทุกท่านนะคะ เวลาจะบริการผู้ใช้บริการต้องให้ระวังให้มาก ๆ ทั้งคำพูด กิริยา มารยาท หรือท่าทาง บางทีเราไม่ตั้งใจ แต่อาจจะเป็น Feed black กลับมาหาเราก็ได้