ปลา “ชะโด” บางทีก็เรียกสั้นๆ ว่า ปลา “โด” เป็นปลาที่หน้าตาเหมือนปลาช่อน ข้างลำตัวมีแถบสีดำเรียงคู่กัน ระหว่างแถบกาจมีลายจุดสีดำประอยู่ ตอนยังตัวเล็ก ๆเรียว่า อ้ายป๊อก ส่วน ตลาดลาดชะโด ตั้งอยู่ริมคลองลาดชะโด อยู่ที่อำเภอผักไห่ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ดังนั้นเมื่อไปถึงที่นั่นก็จะได้ยินเสียงเพลงสาวผักไห่เปิดดังไปทั่วบริเวณ และมีปลาชะโดเป็นๆ อยู่ในตู้ปลาให้ได้ยลโฉม แบบชัดๆ เป็นๆ และเป็น ปลาแดดเดียว
ส่วน “ลาด” หมายถึง  แผ่ออกไป หรือเอียง ใช้เรียกพื้นที่ที่มีลักษณะเช่นนั้น เมื่อรวมกันว่า ลาดชะโด ก็น่าจะหมายถึง พื้นที่เอียงๆ เนื่องจากอยู่ริมน้ำแล้วก็มีปลาชะโดเยอะ
ตลาดลาดชะโด คุณเล็กลูกผู้พี่ของหนูกอบเป็นคนชักชวนให้ไปบอกว่าให้ไปให้ได้ หลังจากที่คุยกันทั้งเรื่องเที่ยวและเรื่องรับประทานเมื่อครั้งไปงานของน้อง บอกว่าขอการันตีคุณภาพเพราะไปมาแล้วหลายครั้ง บ้านนี้มีอะไรที่น่าสนใจมากมายคงมีโอกาสได้นำมาเล่าให้ฟัง
อย่างกระนั้นเลย เมื่อโอกาสมาถึงจึงต้องไปเสียหน่อยแห่แหนไปกันทั้งครอบครัว โดยมี google map เป็นผู้นำทาง แต่ขอโทษเจ้า google ที่ถิ่นพำนักที่ต่างประเทศ ทำให้ไม่ทราบว่าถนนเส้นที่บอกกำลังปรับปรุงดังนั้นป้ายต่างๆ จึงหายยยยย ต้องใช้วิชา ทางอยู่กับปาก ในที่สุดก็ถึง
จะไปตลาดต้องเดินผ่านโรงเรียนตัว E คืออะไรอ่านที่นี่  http://202.28.73.5/snclibblog/?p=4865 ทางที่เดินเป็นสะพาน มองไปข้างล่างมีห่านอยู่ 1 ฝูง เด็กๆ สมัยนี้ไม่ค่อยจะเห็นห่าน แต่ห่านทะลึ่งไปอยู่ใต้ห้องสุขา สงสัยคงจะคิดถึงคอห่านที่ตั้งอยู่ข้างบน ดูแล้วไม่น่าทัศนาเท่าไร จึงไม่ได้ถ่ายรูปมาให้ดู เล่าให้น้องเต็มฟังว่าบ้านตาของพี่มีน (ญาติผู้พี่) เลี้ยงห่านไว้เฝ้าบ้านใครแปลกหน้าเข้าไปมันจะกัด แล้วจะสยองมากเพราะคอมันจะสามารถยืดเข้า ยืดออกได้ คนที่โดนไล่จะกะระยะไม่ถูก แล้วฟันห่านจะคมมาก สมัยเด็กๆ ที่บ้านจะกินห่านกันบ่อยๆ เพราะเป็นของโปรดของป๊ะป๋า แต่ตอนนี้ขึ้นสวรรค์ไปแล้ว จะกินขาห่านได้ก็ต้องโน่นร้านอาหารจีนแบบจี๊นจีน
ตลาดห้องแถวแบบนี้อายุก็ใกล้เคียงกันคือร้อยปีกว่าๆ มักเป็นถิ่นพำนักของคนจีนที่ทำมาค้าขาย แต่ของที่นี่แปลกคือเป็นห้องแถวไม้ใต้ถุนสูงยาวต่อกันเกือบร้อยคูหา ใครอยากจะได้บรรยากาศเก่าๆ ของลาดชะโด ต้องอ่านไผ่แดง ของ ม.ร.ว.คึกฤทธฺ์ ปราโมช แม้ตลาดได้เปิดอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2552 แต่ก็เชือกันว่าชาวลาดชะโดนั้น “โบ” มากมากมีมาตั้งแต่ครั้งหลังจากที่กรุงศรีอยุธยาแตก ชาวกรุงเก่าก็ได้่อพยพมาตั้งถิ่นฐาน
ตลาดพัฒนามาจากเรือนแพค้าขายของชาวจีน ที่ตั้งอยู่สองฝั่งคลองในรูปแบบตลาดน้ำ ต่อมาได้สร้างเป็นตลาดไม้ริมฝั่งคลองสำหรับทำการค้าขาย แล้วขยายเข้าไปสู่ฝั่งเรื่อยๆ จนเกิดเป็นแหล่งชุมชน
ความเก่า และยังคงสภาพ เดิม เดิม ทำให้เป็นโลเกชั่นของหนังไทยยและครหลายเรื่อง และที่ตลาดก็จะมีการฉายหนังที่ใช้ฉากของลาดชะโด ความเห็นคือหากใครจะไปลาดชะโด ต้องตั้งใจไป ไม่ใช่เมืองผ่าน ทำให้ยังดำรงความเป็นลาดชะโดอยู่ได้ ส่วนแม่ค้าแม่ขายเท่าที่คุยก็จะเป็นคนในพื้นที่ทั้งนั้น
งานนี้จึงได้เห็นปลาเห็ด ที่คนที่นั่นบอกว่าเรียกทุกอย่างที่ทอดแล้วมีพริกแกงแบบทอดมันว่า ปลาเห็ด การันตีข้อมูลใน blog น้องอ้อเรื่องปลากเห็ดกับผักเป็ดทอด  อ่านเพิ่มเติมที่นี่ค่ะ http://202.28.73.5/snclibblog/?p=4602
ตลาดลาดชะโดเปิดเฉพาะวันเสาร์-วันอาทิตย์ มีอาหารที่ชาวบ้านนำมาจำหน่าย มีก๋วยเตี๋ยวเรือ ก๋วยจั๊บ ขนมไทย และสารพัดปลา แถมยังมีพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านที่ดิฉันชอบ และยังได้ล่องเรือ เอ้อระเหยมองวิวริมน้ำ ยกยอ ทอดแห และเรือนไทย และยังมีวัดลาดชะโด วัดโบราณสมัยกรุงศรีอยุธยา ไปดูศาลาการเปรียญเก่าแก่ ขนาดใหญ่ที่สุดในกรุงเก่า สร้างมาตั้งแต่ปี พ.ศ.2456 เสาทำจากซุงไม้ตะเคียนทั้งต้น พื้นทำจากไม้สักทองทั้งหลัง โอ้อลังการจริงๆ
เอารูปมาฝากค่ะ…อิอิ อยากไปอีกล่ะซิ เสนอที่ไปสัมมนาก่อนเต๊อะ