เคยมีคนถามว่าทำงานกับห้องสมุดมาหลายปี สิ่งที่มีปัญหามากที่สุดในการให้บริการคืออะไร ตอบยากนะ…ที่ยากไม่ใช่อะไร เพียงแต่เป็นคนสุขนิยม ไม่ค่อยมองอะไรว่ามีปัญหาและไม่มองอะไรซับซ้อน แต่ชอบมองแบบเชื่อมโยงแบบ mindmap มากกว่า
ตอบไปว่า ทำงานกับคนไม่รู้ไง เพราะทุกปีเราก็ต้องนับหนึ่งอยู่เสมอ ทุกปีเรามีนักศึกษาใหม่ ส่วนเราเป็นคนเก่าู ที่รู้เรื่องราวต่างๆ ในห้องสมุดมากขึ้นและมากขึ้นทุกปีตามอายุงาน ส่วนพวกเขามาใหม่ ซึ่งเราไม่มีโอกาสรู้เลยว่าเขามาที่ห้องสมุดเราเป็นครั้งที่เท่าไร ความคิดจึงมักสวนทางกัน….เสมอ
ความคิดสวนทาง บางเรื่องเรารู้ บางเรื่องเราบอกว่าเป็นเรื่องทั่วไป บางเรื่องเราบอกว่าเป็นสามัญสำนึก แต่คนมาใหม่เขาไม่รู้ ก็คือไม่รู้ ห้องน้ำอยู่ที่ไหน ทำไมจึงปิดประตูนี้ เดินไปยังไง ค้นยังไง ยืมหนังสือที่ไหน ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ฯลฯ ขอให้ตอบเขาด้วยจิตใจให้บริการด้วยใจจริงๆ หากทำด้วยใจไม่ได้ก็คงต้องอดทนแสร้งตอบ แล้วสร้างบรรยากาศที่ดีของการสนทนา รู้จักเว้นระยะที่จะกล่าวถึงพวกเขา ให้คิดว่าเพราะเขาไม่รู้เขาจึงถาม อย่าไปทุกข์จากความไม่รู้ของเขา แล้วนำเข้าไปในใจของตัวเอง การไม่รู้ของเขา คือการบ้านของเรา ที่ต้องนำมาขอคิดว่าทำอย่างไรที่จะให้เขารู้
ลอง… ไปไหนสักที่ที่เราไม่เคยรู้จัก แล้วดูซิว่าเรารู้อะไรบ้าง เราไม่รู้อะไร แล้วคนในสถานที่นั้นเขามีปฏิกริยาอย่างไร แล้วเราชอบ หรือไม่ชอบอย่างไร
คนมาใหม่ หรือคนเก่าแต่เหมือนใหม่ เราอาจรู้สึกได้ว่าเขาเหมือนลูกหลานของเรา แต่ในความเห็นจริงแล้วเขาไม่ใช่ลูกหลานของเรา เพราะลูกหลานของเรา เราบ่น เราว่าพวกเขาอย่างไรก็ได้ ส่วนพวกเขาไม่ใช่ จึงบ่น จึงว่าไม่ได้ แม้แต่สิ่งที่เราคิดว่าก็แค่ “บอก” ยังต้องใช้ความระมัดระวัง
ส่วนลับหลังให้เป็นกรณีศึกษาที่เรา่ควรปิดช่องโหว่หรือสิ่งที่แหว่งวิ่นนั้น ด้วยการเติมความรู้เข้าไป การหาช่องทางการสื่อสาร คิดหาลู่ทางสำหรับพวกเราในการจัดการเรื่องราวแบบนี้ที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในโอกาสต่อไป การทำความเข้าใจกับสภาพสังคมในยุคของเขาเป็นสิ่งจำเป็น เรารู้จักรีโมทคอนโทรลตอนอายุเท่าไร ส่วนพวกเขาเกิดมาพร้อมกับรีโมทคอนโทรล ช่องว่างระหว่างวัย ช่องว่างระหว่างความคิดมีอยู่มากมายและซับซ้อนขึ้นทุกวัน  จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเพิ่มเข้าไปอีก
มีคนเรือนหมื่นในมหาวิทยาลัย มีคนหลักพันเข้ามาใช้บริการห้องสมุด แต่มีคนหลักหน่วยที่ไม่รู้และสอบถามเรา ไม่มีทางไหนที่ดีที่สุดไปกว่าอดทนและเป็นมิตร ส่วนพวกเราที่รู้ก็ขอให้ทำงานตามหน้าที่อย่างให้ขาดตกบกพร่อง ด้วยความมีน้ำใจ ใจเย็นและทำความเข้าใจ
พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก เจ้าของหนังสือธรรมะเล่มเล็กบอกว่า รู้จักตน…ตามที่เป็นจริง รู้แจ้งแทงตลอด ทำให้จิตใจของตนพ้นทุกข์ เข้าถึงสันติสุขได้ จากเรื่อง ความสุขสูงสุด ฉบับปีมะเส็ง

มันยากนะ….เวลาต้องไปตอบเรื่องราวอะไรที่เ่อ่ยอ้างถึงใครสักคน 😀 เอวังและสาธุ