เพลงนี้ขอร้องให้ (ไม่ใช่ “ไห้”) กับพี่ (มีอยู่หนึ่งคน) กับน้องๆในฝ่าย สะระตะรวมสิบชีวิต ในคราที่ทำรายงานเสร็จเรียบร้อยตรงตามเวลาที่กำหนดให้ รายงานรอบนี้มีน้องเขียดเป็นผู้นำ เนื่องจากต้องโกอินเตอร์เลยต้องทำก่อนใครเพื่อน
ส่วนคุณพี่ก็ตั้งหน้าตั้งตาปรับเอกสารให้เป็นปัจจุบัน เป็น “โครง” ส่งเมล์ไปให้ พร้อมกับเสียงสำทับห้ามขยับเซลล์เด็ดขาด “โครง” ที่ส่งไปให้จึงเป็นแค่โครง เพราะลีลาในการเขียนเป็นของแต่ละคน ที่ยังเอกลักษณ์ของตนเองไว้อย่างเหนียวแน่น
ปีละ 2 ครั้งที่ต้องทำงาน excel แบบบจริงจัง จึงเลอะเลือนๆ มั่วไม่ค่อยได้ ได้แต่อาศัยน้องเขียด พอน้องเขียดไม่อยู่ ก็มองโต๊ะต่อไปคือน้องปุ๊ …. จำที่น้องแนะนำไว้ แต่ขี้เกียจจด ถามอีกครั้ง น้องอ้อบอกว่าวันนั้นน้องเค้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ แหะ แหะ ขออภัยแล้วก็หยิบสมุดมาจดๆ
รอบนี้พวกเราประชุมกันตั้งแต่ต้นปีแล้วว่า การทำรายงานจะต้องให้เรียบร้อยทุกเดือนๆ อย่าได้เว้น ทั้งเรื่องหลักและเรื่องไม่หลัก (แต่ต้องจับ) แม้บางเดือนจะเผลอไผลหกคะเมนไปบ้างแต่ก็พอยังเอาอยู่
แต่ก็ยังไม่รอดเพราะมีใครคนบางคนตกม้าตายเพราะเริ่มต้นมาดีแต่หมดแรงก่อนถึงเส้นชัย เพราะเลอะเลือนจำวันผิด คะแนนช่วยที่คิดว่าจะได้เลยปิ๋วๆ … (แบบไม่มีใครสงสาร)
ตอนประชุมทุกคนบอกว่าขอสรุปตัวเองไว้ที่ตรงกลางระหว่างเลข 1 ถึง 5 ส่วนจะมากขึ้นขอให้เป็นไปตามธรรมชาติ เพราะการฝืนธรรมชาติมันเป็นทุกข์ อาจเป็นผลมาจากสองปีนี้เราฟังวิทยากรท่านพูดเกี่ยวกับเรื่องการรู้เท่าทันอารมณ์ตัวเอง การทำตัวให้มีความสุข คิดดี ทำดีกันหลายครั้ง เราควรนำมาใช้จริง แม้จะเขียนรายงานแค่หน้าเดียว(ฮา) แบบเสือกระดาษหรือเป็นเพียงคำพูด
รอบนี้พวกเราทำงานกันได้เรียบร้อยมาก เสร็จตรงตามกำหนดเวลา เป็นผลพวงที่แต่ละเดือนได้มีการประกาศเตือนภัยประปรายว่าถึงไหนๆ อะไรที่ไม่ครบ เธอทำอะไร ฉันทำอะไร เธอเขียนแล้วยัง ฉันเขียนแล้ว เธอลืม ฉันลืม ฯลฯ
มีฉัน ก็ต้องมีเธอ ไม่ใช่ชีวิตนี้มีแต่เธอ เพราะทุกอย่างในโลกนี้ควรต้องเริ่มและจบที่ “ฉัน”
การช่วยกันดูแลแบ่งปันประสบการณ์เป็นเรื่องที่น่ารัก กิจกรรมของการพูดคุยทุกรูปแบบที่มีเอกสารแสดงให้เห็นแบบหนาปึ๊กเป็นหลักฐาน สะท้อนให้เห็นถึงความจริงจังในการเก็บข้อมูลย้อนกลับเพื่อนำกลับไปแก้ไข และมานะบากบั่นแสวงหาข้อมูลมานำเสนอจากโจทย์ที่ดิฉันเพียรมอบให้
สะสมเก็บงำวันละเล็กวันละน้อย เรื่องของมีสลึงพึงบรรจบให้ครบบาทสามารถนำมาเทียบเคียงในชีวิตของการทำงานได้อยู่ และน่าจะเป็น “บาท” ที่เจ้าของจะภาคภูมิใจเพราะเกิดจากเนื้อในตัวเอง รู้ที่มาที่ไปว่าสลึงนั้นได้มาอย่างไร เป็นห้าตังส์ สิบตังส์ ไม่ใช้เป็น “บาท” ที่ได้รับมาอย่างง่ายดาย
แต่ละวันของการทำงานอาจมีปัญหา มีหลายคนบอกว่าปัญหามีไว้ให้แก้ แต่การแก้ไขในบางเรื่องไม่สามารถทำได้เพียงคนเดียว การไปพร้อมๆกัน ช่วยกันไปเป็นสิ่งที่ดีงาม
ในช่วงของการแลกเปลี่ยนเรียนรู้แต่ละครั้งดิฉันจะมีความสุขเป็นพิเศษในการฟัง พี่-น้อง พูดด้วยความมั่นใจในงานที่ทำ ในงานที่ศึกษาค้นคว้า หรือการแสดงความคิดเห็นสมกับประสบการณ์ที่ทำหน้าที่นั้นๆ มาอย่างยาวนาน รวมถึงสามารถมองว่างานแต่ละงานเกี่ยวข้อง พาดโยงกันอย่างไร ขณะเดียวพร้อมที่จะรับฟังเรื่องใหม่ จดจำ พร้อมลองลงมือหรือช่วยกันคิด …. บนพื้นฐานของความเป็นจริงและมองเป็นเรื่องสบายๆ ไม่ได้เคร่งเครียดจนหนักอึ้ง แกะไม่ออก แม้บางคราวเราจะประชุมกันมากกว่าหนึ่งวันแบบไม่น่าเชื่อ
เขียนบอกเล่าไว้เพื่อเป็นร่องรอยของความคิด ณ ตอนนี้ เพื่อวันหน้าจะได้มาทบทวนใหม่ว่าเรามาถูกหรือหลงทาง ….
ที่สุดดิฉันก็โมเมทึกทักงานวันเกิดของใครคนหนึ่งเป็นงานฉลองในวันที่ส่งรายงานผลการทำงาน …. ขอบคุณเจ้าภาพ ขอให้อายุมั่นขวัญยืน มีพลังที่แข็งแกร่งทั้งร่างกาย จิตใจและสติปัญญา

อดีตที่ผ่านไปเป็นอย่างไร เป็นเรื่องที่เราต้องกลับไปทบทวน ส่วน 1 กันยายน เป็นวันแรกของการประเมินรอบต่อไป ซึ่งมาแบบเงียบเชียบ
กิจกรรมกลุ่มสัมพันธ์มักให้ทุกคนตื่นตัว นิ่ง รับฟังพร้อมทำตาม การทำงานก็เช่นเดียวกัน….
หากพวกเราสบาย จงปรบมือพลัน! แผล่บ แผล่บ