วันนี้เป็นวันสุดท้ายของห้องเรียนภาษาอังกฤษคลาส “ม๋วนใจ๋”
คลาสนี้มีผู้กล้าไม่กี่คน ความที่คนน้อยทำให้ไม่สามารถหลบสายตาของคุณครูไปได้ อันนี้เป็นข้อดีการของการเรียนภาษาต่างประเทศ
ลองไปเช็คราคาแบบเรียนตัวต่อตัว ที่คำนวณราคาแล้ว หากจะได้พูดพอได้ อ่านพอดี เกือบจะต้องหมดเนื้อหมดตัว
แต่งานนี้ แหะ ๆ ข้าพเจ้า มองซ้ายมองขวา มอบ “เสื้อ” บุ๊คแฟร์ ที่ซื้อเก็บเอาไว้ เผื่อสำหรับมอบให้เพื่อนๆ ที่แวะเวียนมาหา
เนื่องจากนับครูเป็นเพื่อนด้วย จึงอยากมอบให้ด้วยความขอบคุณ เพราะครูไม่ได้เรียกร้องอะไรเลย เราเสียอีกอยากได้โน่นนี่
แต่บอกไปเก๋ๆ ว่า หากครูสวมเสื้อนี้แล้ว จะเป็นทีมเดียวกับเรา (ห้องสมุด) …ก้อพอเหมาะกับที่ครูบอกว่า ห้องสมุดคือบ้านหลังที่สอง
ครูถามว่า เพ่ป๊อง อยากจะพูดอะไรมั๊ย เราบอกว่าขอบคุณน้องๆ ที่อดทน และแซวว่าระหว่างที่นั่งรอฟังในชั่วโมงสุดท้ายนี้ นับคำว่า “practice” ไม่ถ้วน
การเรียนรู้ทุกอย่าง การฝึกฝนเป็นเรื่องที่ต้องกระทำ ทำได้มาำกบ้าง น้อยบ้าง น้อยบ้างก็ไม่เป็นไร และทุกอย่างไม่ใช่เรื่องง่าย
มีน้องบอกว่าต้องท่องคำนี้ให้ขึ้นใจ
ข้าพเจ้าบอกว่าท่องทำไม ทำไปเล้ยยย โลดดด
ทุกอย่างที่ทำด้วยตัวของเรา เมื่อได้ผลสำเร็จออกมาคือความหอมหวาน และพร้อมที่จะนำเสนอด้วยความภูมิใจ
ทฤษฎีมีในหนังสือหาอ่านเมื่อไรก็ได้  แต่การฝึกฝนขึ้นอยู่กับตัวเรา ทำเมื่อไรในวินาทีไหนก็ได้
เขียนแล้วนึกถึงเพลง It’s not easy ในหนังเรื่องซูเปอร์แมน เพราะดี ลองไปหาฟังกัน