ม่ะรุ๊ม่ะชี้…ป่ะ…ต่อ

บทที่ ๖ ถึงหลักไมล์ข้างหน้า…คลองโคลน
ผละจากวัดรามัญ คณะของเราก็เดินทางต่อไปยังจุดหมายที่ไม่ได้กำหนดทิศทางใดๆ แต่ไปด้วยใจปรารถนาตามหลักกิโลที่รออยู่ข้างหน้า
ไม่พูดพล่าม…ทำแต่ระยะไมล์ เพื่อนโชว์เฟอร์บึ่งต่อไปยังคลองโคลน ที่ซึ่งก่อนจะเข้าดอนคุยกันแบบยังไม่ปั่นแปะ…อันนี้ก็ออกแนวการพนันห้าม เดิมพันนิ…เอ้า!!!แทงเสีย ๆ…เกี่ยวมั้ยเนี่ย…๕๕+
ถึงจุดหมายอีกแห่งที่ไม่อยู่ในทิศทาง มาก่อนเช่นกัน แต่ขอบอก…สุดยอด…”ศูนย์อนุรักษ์ป่าชายเลน คลองโคน”
ดีใจที่กลุ่มไม่ตัดสินใจเลยจุดนี้ไป…และถูกใจสุดๆ ที่เราต่างตัดสินใจ…
ลงเรือลำเดียวกัน…เพราะม่ายงั้นนนน ต้องจ่ายค่าเรือคนเดียว… …๕๕+
การท่องเที่ยวที่ศูนย์ฯ แห่งนี้ นอกจากการได้สัมผัสกับธรรมชาติและความสมบูรณ์ที่คืนกลับมาของป่าชายเลน จากการร่วมใจของใครหลายๆ คน ที่มาออกแรงปลูกป่าทำให้ระบบนิเวศฟื้นคืนมา ทำให้บรรดาเหล่าลิงแสม
มีร่มไม้ชายเลนอยู่อาศัย ที่นี่ยังมีกิจกรรมอีกหลากหลาย
ไม่ว่าจะเป็นการชมวิถีชีวิตริมเล ทั้งการงมหอย การทำฟาร์ม หรืออยากร่วมแจมสกีกระดานเลนงมหอยแบบชาวบ้าน หรือจะสกีเลนเล่นชิวๆ ก็แล้วแต่ จะนั่งเรือแถกเลนเล่นชนิดไม่สงสารใบเรือของชาวบ้าน…เขาก็ยินดี แต่เสียดายที่ทริปนี้มีเวลาจำกัด และไม่ได้เตรียมตัวเพื่อกิจกรรมอันเลอะเทอะหลายหลากแบบนี้ เลยได้แต่ถามข้อมูลไว้หมายตาต่อไป

หลังจากฟังข้อมูลเบื้องต้น…พวกใจ สั่งลุยอย่างพวกเราก็มิใยดีกับเวลา จุดหมายเบื้องหน้า…กระเตงกลางทะเล…ว่าแล้วพี่สาวผู้ดูแลรีสอร์ท ที่ทำเป็นโฮมสเตย์ริมคลองน่าพัก ก็…ฮัลโหลๆ ฮ้อตไลน์สายสั่งเรือ พร้อมอาหารสิ้นคิด…กะเพราไข่ดาว ก็ Delivery มาโดยพลันแม้จะไม่ทันทีก็ตาม เพราะคนเรือต้องไปเติมน้ำมันเรือก่อน คนพร้อม เรือพร้อม ข้าวปลาอาหารพร้อม พวกเราก็พากันไปเตรียมติดเกาะ ๕๕+ จริ๊งงงงง ก็เสบียงที่พากันละโมบขนมามั่ง ซื้อเอาๆ มั่ง มันชวนให้คิดแบบนั้นน่ะ ๕๕+
พี่ฝีพาย…เอ…ก็ไม่น่าใช่ พี่ พขร. ในที่นี้หมายถึง “พนักงานขับเรือ”…ก็จะแปลแบบนี้…ใครจะว่าพรื๊อ!!!