ด้วยความในช่วงปิดเทอมหอสมุดฯ ของเราปิดบริการถึงหกโมงเย็นครึ่ง มีผลต่อการทำงานขอตัวข้าพเจ้ายิ่งนัก เพราะปกติจะอยู่แบบยืดยาวประมาณสองทุ่มเป็นอย่างน้อย ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้มานานเแค่ไหน รู้แต่ว่านานมากก ตั้งแตลูกเข้าเรียน ม.1 ที่สาธิตฯ
เมื่อหอสมุดฯ ปิด ก็ต้องจรลีหาที่ทำงานแบบที่ต้องมี net แบบ working ตอนแรกก็ไปตั้งก๊วนกันที่หน้าเซเว่น บ้าง หน้าไปรษณีย์บ้าง แต่สงสัยโน๊ตบุ๊คส์เราคงไม่ดี รับสัญญาณแบบไร้สายไม่ค่อยได้ แถมยังขี้เกียวจใส่ password เพราะมันไม่ค่อย pass กลัวเล็บกุดไปซะก่อน และที่สำคัญที่สุดคืออากาศช่างร้อนเหลือ เหงื่อไหล จึงต้องจรลีไปหาที่เย็น และเน็ตดีๆๆ
จากการไปสำรวจสถานที่ของเหล่าพลพรรคแล้วพบว่าที่เหมาะสมที่สุดคือร้านกาแฟ ที่มีหลายแห่งในนครปฐมที่มี wifi ให้ใช้เน็ตฟรี ส่วนเหตุผลของตัวเองที่ต้องดูประกอบคือมีอาหารสำหรับลูกน้อย แต่ร่างใหญ่หรือไม่ ถ้ามีก็จะโอเช….
ร้านกาแฟกับน้ำปั่นหนึ่งแก้ว สามารถนั่งได้ทั้งวัน หากไม่มีเครื่องไปเอง บางร้านก็จะเครื่องให้ใช้ด้วย แถมหน้าตาสายงาม อย่างร้านที่ไปบ่อยๆมีน้อง Apple หน้าตาทันสมัย ที่น้องเต็มบอกว่าช๊อบชอบ…
ที่ร้านมีเจ้าของที่ทำหน้าที่เป็นนขายหน้าตาจิ้มลิ้ม พริ้มเพรา ยิ้มได้ทั้งวัน ใครสั่งอะไรก็ทำๆๆๆ ยกเสริ์ฟ เก็บโต๊ะ ไม่มีอาการของความทุกยาก เรามองก็เพลินดี เพราะทำหน้าที่ตั้งหลายอย่าง แต่ยังคงแสดงสีหน้าได้เหมือนเพิ่งเปิดร้านใหม่ตลอดเวลา
พอน้องหนูทำหน้าที่ของตัวเองเรียบร้อยก็จะกลับเข้าไปนั่งประจำการ อยู่ในสัดส่วนของตัวเอง คอยลูกค้าคนต่อไป แม้ลูกค้าบางคนจะเป็นเพื่อนก็ทักทายกันแค่ Just say Hi. ไม่ส่งเสียงให้ปวดเศียรเวียนหัว พอไปหลายๆ ครั้ง เริ่มจำหน้าได้ ก็จะสวัสดีทุกครั้งที่โผล่หน้าเข้าไป เห็นและสัมผัสอารมณ์แล้วดีจัง
ส่วนคนที่เข้าไปนั่งก็นั่งคุยกันเงียบๆ หน้าเครื่อง หรือบ้างก็นั่งอ่านหนังสือ ไม่เห็นเอะอะเหมือนในหอสมุดฯ เรา อาจเป็นเพราะต่างคนต่างไป ไม่ได้มาเป็นมวลหมู่เหมือนมาอยู่ห้องสมุด ของเรานี่ต้องจัดพื้นที่ไว้สำหรับออกเสียงได้ มากกว่า พื้นที่ส่งเสียงไม่ได้
ไปนั่งทำงาน ไปดูพฤติกรรมของผู้ให้บริการ ไปศึกษาพฤติกรรมผู้ใช้ แบบเรื่อยๆ เปื่อย แบบนี้ บางทีได้อะไรมากมาย มากกว่าการตั้งใจไปดูงานซะอีก ลองดู!
สงสัยจะอินมากไปหน่อย..คุณลูกบอกว่าจะชวนคุณพ่อไปเปิดร้านกาแฟแบบที่ไปนั่งบ้าง… แหมคร๊ายจะไปเป็นลูกค้า