3 thoughts on “บริการ 24 ชั่วโมง”

• สำหรับผู้สูงวัยในการอยู่ปฏิบัติงาน 24 ชั่วโมงนั้น ขอบอกว่าร่างกายไม่ค่อยจะเอื้ออาทรซักเท่าไรแล้ว มันร้อนๆ หนาวๆๆ อวกอาก ขมขื่น วิงเวียนศีรษะ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ นึกถึงมูลนิธิปอ????จะมารับให้ได้เลยทีเดียว ขอให้อายุตัวเลข 55 ก็เพียงพอแล้วมั่ง!!! เด็กๆ นักศึกษาเห้นคนแก่มาอยู่เห็นแล้วบอกว่าป้าๆ น่าสงสารจังเลย……

• ป้าน่ะน่าสงสาร แต่นักศึกษาน่ะ…ไม่ได้สงสารป้าเลยซักนิด…ส่งเสียงดัง เพื่อให้ป้าเดินไปปราม ไม่เอาบัตรนักศึกษามา แถมบางคราก็เอาให้เพื่อนต่างสถาบันใช้ ส่วนตัวเองยอมเป็นคนกรอกแบบฟอร์ม เพื่อเล่นเอาล่อเอาเถิดกับป้า เอาหนังสือออกโดยไม่ยืม เพื่อดูซิว่าป้าจะรู้มั้ย…ซุกและซ่อนของกิน ที่นอนหมอนมุ้ง ดูว่าป้าจะทันเด็กมั้ย..เอาเข้าไปแล้ว..ไชโย..

• แล้ววันนี้ที่รอคอยมาถึง แม๊..บอกน้องๆ พี่ๆ บนฝ่ายฯ ว่าจะเหมา 24 ชม.ให้ แต่มีข้อแม้ว่าต้องให้สะสมวันหยุดยาวเท่าวันที่อยู่ ไม่ยักกามีใครส่งไม้ต่อให้ คริ คริ…555
  ก็หนุกหนานมันส์ส์ส์ไปอีกแบบ สำหรับเวร(หรือหลายๆคนอาจจะบอกว่า..กรำ..เสียมากก่า..ก็แล้วแต่ค่ะ..อาจจะบอกว่าพูดในฐานะแม่ที่ลูกเราไม่ได้เรียนที่นี่ แต่อยู่สถาบันไม่ใกล้ไม่ไกลกันต่างอำเภอเอง..อู๊ยยยยย ว่ามาซะคลุมเครือขนาดน้านนนน จะรู้มั้ยเนี่ย ที่อีนู๋อยากให้ที่สถาบันมียั่งงี๊มั่งจังเลย) คือ ตามความเห็นส่วนตัวตอนยังไม่กลับมาบ้านเก่าหอหมุดนะ ในยุคที่ระบบ 24 ชม.ยังไม่ลงตัวเท่ากับวันนี้ ได้ยินเพื่อนเล่าว่าก็ให้หนาวใจไปด้วยว่า อารายกัลล์จ๊า คนนิ มิใช่ Robot จะให้อดตาหลับขับตานอน หามรุ่งยันค่ำมิวางวายกันเชียวหรือ อายุอานามก็ปูนปิดทอง เอ้ยปูนน๊านนกันไปแล๊นท์ จา..บอริกาน..ทุกระดับประทับใจอารายขนายหนาดเนี่ย แต่เมื่อกลับมาเป็นส่วนหนึ่งแล้ว มีการพูดเจรจาต้าอ้วยกันพอสมควรในหมู่คนทำงาน รูปแบบการอยู่ 24 ชม.ก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง ณ เพลานี้..เราก็ว่าโออยู่นะ อันนี้ความเห็นส่วนตั๊ว ส่วนตัว ไม่เฉพาะว่าเพิ่งได้ยินเสียงคุณลูกสาวอิจฉาเพื่อนๆ ชาวทับแก้วที่มี 24 ชม.แบบ Full Time หรอกนะ แต่พอเริ่มๆ อยู่ตั้งกะครั้งแรกผนวกกับประสบการณ์เดิมของตัวเองซาหมัยที่ต้องเป็นเด็กหอเหมียนกัลล์ และช๊อบชอบอ่านหนังสือสอดแจ้งเหมือนกัลล์ เพราะเวลาอื่นๆของการเรียน ก็มีกิจกรรมสารพัดให้ลั่ลล้าเฮฮาปาจิงโกะไปวันๆ หนังสือหนังหานอกจากตั้งใจฟังตอนนั่งเรียนในห้อง อย่าหมายปองว่าจะเจอกัน ดังนั้นเวลาสอบทุกครั้งจึงขมีขมัน อ่านยันสว่างคาตาไปสอบเสียแทบจะทุกคราไป ผิดแต่เราไม่ชอบไปอ่านนอกสถานที่ จึงคงสิงสถิตอยู่บนเปลยวนหลังห้องพักบนหอบ้าง บนเตียงนอนบ้าง เก้าอี้และโต๊ะการบ้านไม่เจอกันเลยทีเดียว เพราะมิต้องด้วยจริต จนทุกวันนี้ที่อ่านหนังสืออันบรรเจิดสุดก็ยังคงเป็นเปลยวนตามสภาพ(ถ้าเจอ)หรืออย่างดีน้อยหน่อยก็เตียงชายหาด เพราะเวลาที่สุขสุดๆ คือ อ่านหนังสือริมทะเล เพ้อไปไกลละ…ว่าจะเว้าเรื่องเวร 24 ไหงไปเสียไกลเชียว…อ้าวๆๆ กลับมาๆ
  ทีว่ามานั่นก็เพราะเคยอยู่ในสภาพเดียวกับเด็กๆ ที่มานั่งมั่งนอนมั่ง เลื้อยเป็นเถาวัลย์พันเกี่ยวเลี้ยวโต๊ะ เอ…ต้องเรียก8..เอ้ย 9อี้ ซีนะ ก็เจ้าเก้าอี้กลุ่มสี่เหลี่ยมตรงโถงชั้น1ไง ตอนตรวจเวรรอบดึกๆ ทีไรก็อดแอบ อมยิ้มความสามารถในการนอนขั้นเทพของบรรดาทั่นๆไม่ได้ซะที อย่างวันนี้ที่เห็นเป็นฝ่าย(ไม่)สุภาพสตรีค่ะ น้องหนูเลื้อยเอาตัวไว้ท่อนนึง เอาหัวมาแหมะไว้อีกท่อนนึงของอีกฟากเก้าอี้กลุ่มนี้ นึกภาพเก้าอี้กลุ่มนี้นะมันมี4ด้านใช่มะ ตรงกลางมีไม้เป็นที่พิงเป็นแบบกากบาทน่ะ ตัวเจ้าหล่อนอยู่ที่หลุม1 แต่หัวเจ้าหล่อนพาดมาหลุมติดกันโดยไอ้เจ้ากากบาทเนี่ยคั่นอยู่เล็กน้อย แหม๋..ทำไปได้
  ตอนมารับเวรหัวค่ำตรวจจนประมาณ 4 ทุ่มนิดนึงมาถึงชั้น1 น้องวิรุฬก็ส่งบัตรบุคคลภายนอกให้ ว่าประกาศไปแล้วรอบนึงแต่ยังมิเห็นมา เราก็เลยไปประกาศเรียนเชิญท่านมาพบที่บริเวณตรวจทางเข้า-ออก ชั้น1 อีกรอบ คราวนี้ได้ผลเดินออกจากห้องไมค์ก็เห็นผู้รักษาประตู..ที่ไม่ใช่ goalkeeper บุ้ยใบ้กับผู้ใช้มาทางเราก็ไปเจราจาแจ้งท่านว่า 4 ทุ่มแล้วต้องเรียนเชิญท่านนิดนึง ซึ่งท่านสุภาพสตรีก็ยิ้มให้ เป็นอันเข้าใจได้ว่าท่านเข้าใจกฎกติกามารยาทของเรา เดาเอาว่างั้น แต่มิใยเพราะเรายังร่ำไรอยู่ชั้น 1 เวลาผ่านไปอีกสักครู่ใหญ่ๆ หลังจากที่ท่านออกจากด้านในห้องอ่าน รับบัตรคืนไปเสร็จสรรพตั้งกะแจ้งท่านแล้ว ท่านก็ยังคงนั่งอยู่บริเวณเสาโถงนอกสุดกับน้องสาว เดาเอาว่าประมาณนั้น จึงไปไต่ถามได้ความว่ามาติวให้น้อง เราเห็นว่ามิเหลือบ่ากว่าน้ำใจอันพึงให้ได้โดยมิเสียหาย จึงมิได้เชื้อเชิญท่านออกนอกอาคาร แหละเมื่อตรวจเวรอีก 1ชั่วโมงถัดมา ก็ยังคงเห็นท่านติวน้องอยู่แต่ขยับจากเสา ไปที่Sofaแทน ก็มิได้ว่ากระไร แต่ท่านอื่นจะเห็นอย่างไรก็สุดแล้วแต่ค่ะ แต่วิารณญาณของเดี๊ยนก็เออนะ ก็ดูว่ากรณีนี้มิเกินเลยไปมาก พอได้อยู่
  รอบแรกของการตรวจเวรก็เจอขนมนมเนยและน้ำพอนิดหน่อย ตั้งกะกาแฟป๋อง ลูกอมเป็นห่อๆ รวมถึงผลหมากรากไม้ ที่เหลือแต่ซังติดเม็ดให้ดูต่างหน้า อันนี้ที่ชั้น 3 รอบถัดมาเจอที่ชั้น 4 ทั้งอาหย่อยอยู่ในปากไม่มีชิ้นส่วนวางให้เห็น กับมีชิ้นส่วนวางไว้แบบท้าทาย ก็จะเดินไปถามๆ ทุกคน ทุกกลุ่ม แซวบ้าง ขอกินบ้าง ให้แบ่งเพื่อนโต๊ะข้างๆบ้าง ตามประสา พร้อมทั้งทดสอบความเข้าใจกับน้องๆ ถึงเหตุและผลของการห้ามนำขนมนมเนย เข้ามารัปประทาน มี1คู่ กับอีก1คน ที่พอจะเข้าใจว่า อันต่างๆ เหล่านี้นำมาซึ่งสัตว์ไม่พึงประสงค์ แต่สัตว์ที่น้องๆ นู๋ๆ นึกได้คือมด อันนั้นน่ะแค่เด็กๆ ที่เราเจอกันในห้องสมุดทุกบ่อยๆ น่ะมัน นู๋อั่งกิ๊ต หรือ Rat (เรื่องนี้เล่าย้อนไปซาหมัยจ๋าวๆ มีเพื่อนญิ๋งๆ ที่เธอชอบกระตู้วู้เวลาทำไรไร เผอิญมีหนุ่มๆรุ่นน้องเดินผ่านรุ่นพี่ที่ส่งเสียงอยู่ อันนี้ทำเสียงเหน่อๆ ตามวรรณยุกต์ที่ผันหน่อยนะ แล้วจะได้ Feel มากเลย หนุ่มน้อยนายนั้น ที่วันนี้เป็นถึงรองผกก.สน.ดังในเมืองหลวง และก็ยังครองความโสดสนิทศิษย์ส่ายหน้าอยู่ หันมองสาวรุ่นพี่แล้วก็เอื้อนเอ่ยชมเพื่อนสาวของอิฉันว่า นู๋อั่งกิ๊ต..ห่ะแรกตอนนั้น ก็ ฮงๆ กันอยู่ น้องมันว่าไรฟะ เพราะสุ่มเสียงที่เหน่อๆ ของน้อง พี่ๆ ฟังไม่สดับ แต่พอค่อยๆ Re tape ในต่อมความจำก็ให้ถึงบางอ้อ..ที่ไม่ต้องเดินทางไปถึง กทม.ว๊ายยยย กรี๊ดดดดดด ปากคอร้ายกาจนะยะพ่อหนุ่ม ดีว่ามิใช่ข้าพเจ้าที่โดน
  มิเช่นนั้นอาจมีรายการ “สด” คริ คริ ฆ่าได้ หยามไม่ได้ย่ะ)
  เจ้านู๋ตัวหลังนี่เอาแค่ออกเสียงคล้ายแต่ต่างภาษากันค่ะ ซึ่งต่างกับเจ้านู๋ตัวแรกที่เป็นบ่อเกิดของคดี(ยึด!ทรัพ..ยากร)กระยาหารคาวหวาน ที่ทั่นๆ ใช้วิทยายุทธต่างๆ นาๆ นำพาเข้ามาในห้องสมุดเยี่ยงวีรบุรูษ วีรสตรีระดับท้าทาย ก็ยังคงต้องเผชิญกันต่อไป เพราะพี่ก็แก่แล้ว ยิ่งไล่น้องก็ยิ่งคิดวิธีมานำเข้าสินค้าอันมิพึงประสงค์ พี่ล่ะเพลียฮาร์ตจนเป็นขำ แต่พี่ๆ ทั่นอื่นๆ หลายๆทั่น ไม่มีรมณ์ด้วยหรอกจ้ะ โดยเฉพาะพี่ๆ ที่ต้องเป็นคนเคลียร์พืนที่ทุกเช้า พร้อมเคลียร์น้องนู๋ที่พี่เฝ้าอุตส่าห์นำกรง(ไม่ทอง)พร้อมสิ่งล่อใจมาเชิญชวนให้เข้าไปติดอยู่ แล้วก็ต้องหาที่ทางอันเหมาะสมไปปลดปล่อย เพราะทุกท่านมิอยากได้ชื่อว่าเป็นคนใจร้ายรังแกสัตว์ที่ไม่มีทางสู้ เราเองก็จะบอกขำๆ กับคุณน้องๆ ทุกครั้งว่าว่างๆ จะเอาน้องนู๋ในกรง(ไม่ทอง)มาวางให้ดูว่าพี่จับกันได้สมำ่่ำเสมอในบ้านหลังนี้ โดยเฉพาะชั้น4 ที่ยามค่ำคืนเรามักจะนั่งทำงานกันอยู่เงียบๆ ไม่กี่คน มักจะได้ยินเสียงพาเหรดบนฝ้าเพดานเสมอ..เฮ้ออออออ เพลียฮาร์ท เจงๆ แต่..ก็มีนะ หลายๆ ครั้งพอพูดคุยไปน้องบางคนบรรลุได้ ก็เอื้อนเอ่ยขอโทษ และก็มีบางคนรับปากว่านู๋รู้แล้ว นู๋จะไม่ทำอีก ก็ขอบคุณเช่นกันค่ะ ที่รักห้องสมุด เหมือนที่ห้องสมุด รักและหวังดีกับพวกน้องๆ ที่ลุงๆ ป้าๆ สู้อุตส่าห์มาอดหลับอดนอน เฝ้าพวกนู๋ให้มีที่อ่านหนังสือ อย่างปลอดภัยจากอันตรายทั้งหลายทั้งปวง ทั้งวันทั้งคืน ยกเว้นแต่สาธารณภัย หรือภัยจากเพื่อนรอบข้างที่มิรู้ประมาณเรื่องความเกรงใจ ซึ่งบางทีก็มีเพื่อนบางคน อดรนทนไม่ไหวมาขอความช่วยเหลือให้ไปตักเตือน บางทีคนรอบข้างรำคาญแต่ไม่อยากยุ่ง ก็รำคาญกันปะ อันนี้ก็ต้องบอกว่าโตๆ กันแล้วนิ สำหรับเทอมนี้ก็ลาแล้วค่ะทั่นผู้ชม เพราะนาฬิกาพาเข็มเดินไปที่ 6.09 นาทีแล๊นท์ ก็ขออวยพรให้น้องๆ ทู๊กกกกกกโคนนนนน ที่มาเฝ้าอดหลับอดนอนกันตลอดคืนสุดท้ายนี้ ได้A++ทุกๆ วิชาจร้าาาาาาาาาาา Byeeeeeeeeeeee