24 ชม. : มุมมองที่เปลี่ยนไป
ดูละครพี่อิ่ม นังอุ่น กำลังสนุกยังไม่จบก็ต้องตัดใจไปอยู่เวร 24 ชม. เมื่อมาถึงห้องสมุดพบว่าผู้คนช่างมากมาย เซ็นชื่อแล้วมองหาของฝากจากพี่พงศ์ไม่เจออุตส่าห์เตี๊ยมกันตั้งแต่กลางวัน พอโทร.บอกพี่ท่านรีบวิ่งปรู๊ดไปเอามาให้ (วารสารเตรียมมาทำดรรชนี) แถมบอกว่าเป็นคนชอบหลงลืม ไม่เป็นไร ขอบคุณที่เอามาให้ทัน ตรวจรับเวรต่อจากน้องหนึ่งซึ่งกำกับดูแลเจ้าหน้าที่ทำความสะอาดห้องน้ำให้เป็นอย่างดี ตรวจน้ำดื่ม แก้วน้ำ พร้อม ทุกอย่างผ่าน พบนักศึกษากลุ่มหนึ่งนั่งกับพื้นบริเวณหลืบชั้น 3 เพราะที่นั่งเต็มจริงๆ แวะทักทายน้องๆ เขายิ้มแย้มดี ไม่โกรธเคืองอะไรที่ไม่ได้นั่งโต๊ะอ่าน ยังคิดว่าเป็นเราก็จะทำเช่นนี้ละ ขอมีที่นั่งเป็นพอ นักศึกษาชั้น 2 น่ารักมากนั่งอ่านกันเงียบเสียงไม่ดังเลย อาจเพราะมีเจ้าหน้าที่นั่งอยู่ตรงนั้น ส่วนชั้น 4 เสียงดังมาก มีคนมาแจ้งเมื่อขึ้นไปก็เงียบ จึงแวะทักทายยิ้มๆกับหลายกลุ่ม ถามว่าโต๊ะไหนเสียงดัง บางโต๊ะก็เงียบไม่บอก บางโต๊ะก็รับสารภาพว่าดังแทบทุกโต๊ะ ก็เลยบอกไปดังๆ หน่อยในภาพรวมว่าต่างคนต่างต้องการสมาธิ ควบคุมกลุ่มตนเองด้วยนะ หากใครเสียงดังรับไม่ได้ช่วยลงไปตามพี่ด้วย ไม่ยักมีใครมาตาม คงทนกันได้แล้ว พอตีสี่ตีห้า บางคนทนง่วงไม่ไหวก็นอนยาวแล้ว โดยเฉพาะโซฟาชั้นหนึ่ง ขอสารภาพรับผิดว่าไม่ได้ปลุก ปล่อยเขานอนพักไป หากเป็นเมื่อก่อนเจอนอนยาวเมื่อไรเมื่อนั้น ต้องปลุกให้นั่งฟุบแทนทุกที มีคนแซวว่า เข้มนะ เหตุที่มุมมองเปลี่ยนไปเพราะเห็นนักศึกษาขยันตั้งใจดูหนังสือเตรียมตัวสอบแล้วปลื้มใจแทน อีกอย่างลูกหลานเราซึ่งอยู่ในวัยเช่นนี้ เวลาขนาดนี้ใครจะอยู่ไหวโดยไม่ง่วง นึกอย่างเดียวนอนเก่งแท้จะเอาอะไรไปสอบนะ เป็นห่วงอีก แต่ได้เรียกให้ตื่นเมื่อใกล้เจ็ดโมง เพราะผู้คนเริ่มเข้ามาอีกแล้ว
ขอบคุณคุณแม่น้องกับน้องหม่อนไปใส่บาตรกลับมาเอาโอวัลตินร้อนมาฝากสมาชิกอยู่เวร 3 คน ต่อมาน้องเขียดเอาโอวัลตินร้อนมาฝากอีก 2 คน (ยามไม่อยู่) น้องเขียดนี่มีคนเห็นว่ามีของมาฝากสมาชิกแทบทุกวัน น่ารักจังเลย ขอบคุณหลายๆ เด้อ ไว้ถึงวันน้องทั้งสองอยู่เวรบ้างคงรับน้ำใจคืนกันไม่ไหวนะ
One thought on “24 ชม. : มุมมองที่เปลี่ยนไป”
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.
ดีใจนะ ที่ผู้ให้บริการ 24 ชั่วโมง เต็มใจให้บริการ ด้วยความเข้มแข็งและมุ่งมั่น ขอให้ทำไปจนเกษียณนะ ปีละ 2 คืนเอง (แล้วไม่ต้องย้อนป้าแมวนะว่า ก็มาอยู่เองซิ ) น่าภาคภูมิใจนะที่หอสมุดของเรา ทำได้ และทำมานานตั้งแต่ ปี 2545 จนปัจจุบันก็ 15 ครั้งแล้วนะ ก็ด้วยความร่วมใจ ร่วมแรงของทุกคนนั่นเอง ป้าแมวเป็นเพียงผู้คิด แต่น้องๆทุกคนสานต่อจนเป็นรูปร่างและมั่นคงจนปัจจุบันไงล่ะ