ดิฉันชอบนิยายเรื่อง “สี่แผ่นดิน” นอกจากจะเป็นนิยายเรื่องแรกๆที่อ่านแล้ว ยังชอบเนื้อหาเพราะเป็นคนชอบเรื่องเก่าๆ และน้ำหูน้ำตาจะไหลอาบแก้มตาม “แม่พลอย” ทุกครั้งในวันที่พระเจ้าอยู่หัวเสด็จสวรรคต และอ่านจนมโนอยากสวยแบบแม่พลอย แต่อยากใช้ชีวิตแบบแม่ช้อย
ดิฉันเชื่อว่าเมื่อวันที่ 13 ที่ผ่านมา คนไทยทุกคนรู้สึกไม่ต่างกับแม่พลอย และอดไม่ได้ที่จะหยิบหนังสือเรื่องนี้มาอ่าน เก่าจนกรอบ และหน้าเกือบขาดด้วยแรงของอารมณ์
 

สะเทือนใจมากที่เห็นคำว่า “สิ้นแผ่นดินที่หนึ่ง”
“ในคืนที่ชีวิตเป็นสีดำ” แต่ยังมีเหลือบสีของความสดใสขึ้นมา คืนนั้นมีอีกหลายชีวิตในห้องสมุดที่ทำงานกันแบบเงียบๆ จนถึงเที่ยงคืน ด้วยการปรับเว็บไซต์ หารูปภาพ ขึ้น/ลบสเตตัส ค้นข้อมูล เตรียมงานสำหรับวันที่ 14 ตุลาคม ปรับข้อมูลไปมา และทำงานที่เกี่ยวข้องกับการถวายความอาลัยอย่างเข้มแข็งจนถึงปัจจุบัน
 ขอบคุณน้องต้นผู้ถ่ายรูปให้
อีกครั้งหนึ่งที่ต้องขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันในภารกิจหรือตามความถนัดรวมทั้งให้กำลังใจแก่กัน ทุกอย่างถือเป็นความภาคภูมิใจของหน่วยงาน
เขียนไว้เป็นประวัติศาสตร์ในชีวิตของพวกเราที่ สิ้นแผ่นดินที่หนึ่ง”  และย่างสู่แผ่นดินที่สองของชีวิต
ขอน้อมนำพระบรมโชวาท มาเป็นแนวทางของชีวิตในการทำงาน…..
”…การทำงานใด ๆ ไม่ว่าเล็ก ใหญ่ ง่าย ยาก ถ้าย่อหย่อนจากความเพียร แล้ว ยากที่จะให้สำเร็จเรียบร้อยทันเวลา ได้ และเมื่อใดพลังของความเพียรนี้ เกิดขึ้น เมื่อนั้นการงานทั้งหลายก็สำเร็จได้โดย ง่ายดายและรวดเร็ว…”
พระบรมราโชวาท ในพิธีพระราชทาน ปริญญาบัตร แก่ผู้สำเร็จการศึกษาจาก มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ 21 มิถุนายน 2522
จาก http://www.sl.ac.th/html_edu/cgi-bin/sl/main_php/print_informed.php?id_count_inform=8497