ดร๊าฟเรื่องนี้จนเกือบลืม ทั้งที่เป็นเรื่องสำคัญแต่แรงจูงใจน้อยกว่าเรื่องที่เขียนไปอย่างไม่มีเหตุผล แต่เวลาก็เป็นตัวบังคับให้ต้องเขียนต่อ เนื่องจากสัปดาห์หน้าที่หอสมุดฯ จะมีกิจกรรม Librarian Update ช่วงครึ่งวันบ่ายต่อจาก IT  Update ที่จะจัดกันในตอนเช้า ซึ่งพวกเราตั้งใจกันว่าจะเป็นพื้นที่ที่ให้บรรณารักษฺ์ทุกคนมาคุยกันเรื่องงานบริการโดยเฉพาะในช่วงล่วงเวลา
น้องอ้อเป็นผู้ริเริ่มรายงานเวรใน blog เพื่อให้ทุกคนมีโอกาสเข้ามาอ่าน โดยมีน้องหยีเข้ามาร่วมขบวนการ เห็นความคิดริเริ่มและการสานต่อของบรรณารักษ์รุ่นกลางกับรุ่นใหม่ รวมทั้งการเข้ามาเม้นท์ของพี่ๆ แล้วทำให้อุ่นใจ ที่หลายเข้ามาให้…และแบ่งปัน… รู้สึกวางใจกับงานและการก้าวตามกระแสของโลกในยุค Net Generation ที่เป็นอย่างไรคงมีผู้เข้ามาขยายต่อ
ตัวเองได้รับรายงานเวรเข้ามากมากมาย เป็นเรื่องที่แก้ไขทั้งได้และไม่ได้ บางครั้งก็ต้องรอ แต่พี่บูรณ์ ผู้ที่ดิฉันมักคุยด้วยเวลาต้องการเสียงสนับสนุนบอกว่างานบริการรอไม่ได้ ต้องตอบได้และทันที พี่ชายดิฉันคงมาเล่าเรื่องราวที่สนุกๆ มาให้พวกเราได้อ่านเช่นกัน
ในวันหนึ่งๆ ที่หลายคนต้องปฏิบัติราชการ ที่เราเรียนกันว่า อยู่เวร มี หัวหน้าเวร ก็คือบรรณารักษ์ จำนวน 2 คน เพราะปรจำคนละตึก เรายกตำแหน่งให้ว่าเป็นร้อยเวร ส่วนผองเพื่อนที่ทำงานด้วยเรียกกันว่า ลูกเวร แต่ฟังดูทะแม่งๆ จึงมักเติิมสร้อยข้างท้ายว่า ลูกเวรที่รัก บางที่ก็ ลูกเวรที่เคารพ หรือ อ้ายลูกเวร (อ้าย=พี่) พออยู่เวรเรียบร้อยหัวหน้าเวรแต่ละอาคารก็ต้องรายงานเหตุการณ์ในตึกของตนว่าเป็นอย่างไร แล้วส่งให้หัวหน้าหอสมุดเพื่อโปรดทราบ ดปรดพิจารณา ไปตามเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ประโยคที่ฮิตแต่ไม่ติดลำดับคือ เหตุการณ์ปกติ ที่เขียนไปที่ไร พี่แมวเป็นอันต้องเดินตุปัดตะเป๋มาบอกว่าดิฉันว่า ดูดิเขียนอยู่บรรทัดเดียวแล้วพี่จะรู้ได้เยี่ยงไร พร้อมๆ กับสำทับเป็นหวอเตือนภัยล่วงหน้าว่า หากเขียนเยี่ยงนี้อีกละ ฮึ่มมมม ต่อมาพวกเราก็พัฒนาตัวเองเพิ่มจำนวนบรรทัดของการรายงานเวรว่า มีผู้ใช้มาก ส่วนบรรทัดต่อไปคือ เจ้าหน้าที่ปฏิบัติงานครบ แล้วสรุปว่ากลับบ้านพร้อมกันไม่มีใครหนีไปก่อนเวลา
ส่วนดิฉันก็อยากรู้เรื่องราวต่างๆ ในระหว่างที่เปิดให้บริการ จึงต้องไปแอบบิ้วท์ว่า เขียนเหมือนกับที่เล่า แล้วก็เขียนเหมือนเรียงความตอนเด็กๆ หากไม่มีเรื่องงานบริการ ก็ให้เขียนเล่าเรื่องที่เราอยู่เวร เช่น เดินตรวจเวรกี่ครั้ง พบอะไรบ้าง หรือระหว่างที่อยู่เวรทำอะไรบ้าง เช่น วันนี้เล่นเกมวันนี้ไปแชทกับใครไม่ต้องบอก ให้บอกว่าแชทโดยผ่านค่ายไหน วันนี้ไปเว็บไหนเผื่อจะได้สะกดรอยไปบ้างว่ามีดีอย่างไรเพราะอยากรู้  หรือเล่าว่าวันนี้เราขนงานประจำของเรามาทำจำนวนมากน้อยแค่ไหน เพราะรายงานไปพี่แมวจะได้บอกว่ีา Oh yes,I see.
เป็นการให้และแบ่งปันจากการทำงานแบบ on earth สำหรับผู้ที่ไม่ชอบแบบ online
ตั้งแต่เปิดเทอมมามีรายงานเวรกองที่โต๊ะจำนวนปึกใหญ่่ เพราะงานมักลดเลี้ยวไปแล้วก็กับมาอยู่ที่ฝ่ายบริการ เพราะทุกอย่างคือบริการ พอที่จะสรุปให้ได้อ่านกันคือ
1.  หาหนังสือไม่พบ อันนี้ปัญหาโลกแตกจริงๆ นั่งคุยกันพี่จุ๋มว่่าจะทำอย่างไรดีนะ จะทิ้งเมินเฉยไปก็ใช่ที่ บางครั้งขึ้นไปดูตัวเล่มก็เห็นนอนแอ้งแม้งอยู่ อารมณ์เดือดปุดก็เริ่มตามมา แต่งานอย่างไรเรื่องนี้เป็นข้อห้ามขั้นเด็ดขาด พอผู้ใช้บริการมาเราก็จะเริ่มสนทนาปราศัยถามว่าค้นอย่างไร เวลาค้นค้นแบบนี้ นะคะ แต่ผู้ใช้บางคนนะก็ช่างเป็นคนตรงไปตรงมา บอกกับเราเลยว่าหนูรู้แล้วว่าค้นยังไง พี่ไม่ต้องสอนหนูหรอก พบผู้ใช้แบบนี้ให้ปล่อยไปให้พระเจ้าลงโทษ ส่วนแบบฟอร์มที่หาหนังสือคุยกันว่าต้องหากรรมวิธี เพื่อสื่อสารกับผู้ใช้บริการ เรื่องนี้คงเมินเฉยไม่ได้
2. หนังสือหาย หนังสือชำรุด หน้าฝนปีนี้หนังสือชำรุดมากทั้งๆที่เรามีถุงกิ๊บเก๋ยูเรกาให้บริการ ก็ยังมีแบบเน่าๆ บางครั้งก็ปล่อยจนเป็นน้องรา กระทั่งต้องมีจดหมายของน้องเน่าและน้องรา เขียนถึงพี่ๆ ทั้งหลาย รวมทั้งนำสารรูปของน้องทั้งสองไปโชว์เชฟ ส่วนนี้หัวหน้าเวร นานๆ ครั้งถึงจะพบ คนที่พบคือเจ้าหน้าที่บริการยืม-คืน ซึ่งน่าจะเขียนใน blog มาเล่าให้ฟังเหมือนกัน หากเรื่องนี้ถึงมือหัวหน้าเวรละก็ต้องเป็น case พิเศษจริงๆ
3. ฐานข้อมูลสารพัดสารพัน อันนี้เป็นเรื่องของผู้ให้บริการเองที่งงๆ งันๆ  ผู้เป็นธุระดำเนินการต่อไปคือพี่พัชที่นอกจากจะจัดกิจกรรมเพื่อให้เกิด Information Literacy ให้กับผู้ใช้บริการแล้ว ผู้ให้บริการก็ควรได้รับสิ่งนี้ด้วย พร้อมๆ กับที่พี่แมวต้องคอยบิ้วท์ว่าบรรณารักษ์ ซึ่งไม่นาก็จะมีการ refresh ให้กับบุคลากรทุกกลุ่มงาน โดยเฉพาะท่านที่ปฏิบัติงานล่วงเวลาอย่างสม่ำเสมอ ปีที่แล้วกลุ่มนี้ (ไม่รวบรรณารักษ์) มีทริปพิเศษไปชะอำ ปีนี้เปลี่ยนบรรยากาศโดยให้อยู่ในสถานที่แบบวันเดียวจบ
4.  ดรรชนีวารสาร ที่ใน OPAC จะมีดรรชนีวารสารของท่าพระรวมอยู่ด้วย ส่วนของหอสมุดฯ จะแยกต่างหากเนื่องจากปริมาณมโหฬาร ดังนั้นผู้รับแบบฟอร์มต้องตรวจสอบก่อนว่าของเรามีอยู่หรือไม่ เพราะหากมีผู้ใช้ก็ไปหาอ่านได้ทันที ขณะนี้ได้แก้ปัญหาด้วยการทำป้ายเด้งดึ๋งฝรมือลุงมนตรี ไปติดที่หน้าจอแล้ว ไม่รู้ว่าผลจะเป็นอย่างไร
5.  เรื่องหลงลืม-โก๊ะๆ ของหัวหน้าเวร หัวหน้าเวรบางราย จะรายงานตัวเองค่ะว่าแต่ละวันทำข้อผิดพลาดอะไรไปบ้าง เช่น มาสายไปกี่นาที ทำงานชดใช้ไปแล้วนะ ลืมโน่น ลืมนี่ เป็นประจำ ส่วนการรายงานพฤติกรรมของผู้ปฏิบัติงานนั้นไม่ค่อยมี ไปสืบมาบอกว่าทุ๊กทุกคน น่าร้ากกกก
6. เรื่องการทำความสะอาด โดยเฉพาะห้องน้ำที่เรื่องไม่น่าเกิดก็จะเกิดขึน ต้องถามผู้มีประสบการณ์ตรงคือน้องหยีและเจ้หงษ์ ที่ทั้งฮาและสะอิดสะเอียน เล่าไปขำไป แหวะกันไป เรื่องนี้เราบอกกับพี่ๆ ว่าเป็นเรื่องของยุคสมัยเพราะเด็กๆ สมัยนี้นั่งส้วมยองๆ ไม่เป็น กะระยะไม่ถูก ลูกระเบิดเลยไม่ลงหลุม ไปลงข้างๆ ให้เจ้หงษ์ เพื่อดำเนินการต่อไปแทน ถือว่าเป็นผลผลิตของ Net Generation  การันตีความไม่รู้ และรู้แล้วแต่ไม่อยากทำโดยน้องเต็มลูกน้อยกลอยใจของข้าพเจ้าเอง
7. เรื่องเจ้าหน้าที่ เรื่องนี้ดูจะขัดแย้งกับข้อ 5 แต่พวกเรากันเองมักไม่พบเนื่องจากเราเป็นเพื่อนกัน จึงพูดหรือทำอะไรได้อย่างสบายๆ แต่สำหรับผู้ใช้แล้วเราไม่ใช่ ดังนั้นจึงต้องระมัดระระวังอย่างยิ่งยวดในการสื่อสารทั้งคำพูดและภาษาท่าทางกับผู้ใช้บริการ เพราะเราต้องรำลึกอยู่เสมอว่าพวกเขา “ไม่รู้” ถ้ารู้เขาคงไม่ทำ
เมื่อมีกิจกรรมสำหรับบรรณารักษ์แล้ว คงจะต้องเริ่มๆ ไปยังกลุ่มอื่นๆบ้างซะแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะชอบกันไหมน้าาา ส่วนเรื่อง blog ต้นเดือนก็จะมีรอบสองอีกแล้ว  นอกจากจะอ่านเรื่องราวของเพื่อนอย่างสนุกสานแล้ว เพื่อนก็อยากรู้เรื่องราวของเราด้วยค่ะ