ขนมถือเป็นหนึ่งในอาหารที่มีอยู่คู่กับผู้คนมาเป็นเวลาช้านาน เรียกว่าเมื่อมี “อาหารคาว” ก็จะต้องมี “อาหารหวาน” ตามมาเสมอ ขนมจึงมีความผูกพันกับวิถีชีวิตของผู้คนจนแทบแยกกันไม่ออก และได้กลายมาเป็นเอกลักษณ์ รวมไปถึงขนบธรรมเนียม และวัฒนธรรมด้านอาหารการกินของแต่ละชนชาติในแต่ละท้องถิ่น ในอดีตแต่ละชนชาติในแต่ละท้องถิ่น จะทำขนมที่มีเอกลักษณ์ของตนเองขึ้นมาตามวัตถุดิบที่หามาได้ในพื้นที่ ความชื่นชอบในรสชาติ และตามวัตถุประสงค์ของการทำขนมเพื่อนำไปใช้ประกอบการทำกิจกรรมทางสังคมต่างๆ แต่เมื่อการติดต่อสื่อสารมีความสะดวกยิ่งขึ้น ผู้คนก็มีการติดต่อสื่อสารถึงกันมากขึ้น ก่อให้เกิดความเจริญทางการค้า และการไหลเวียนทางวัฒนธรรมจากที่หนึ่่งไปยังอีกที่หนึ่ง รวมถึงวัฒนธรรมการบริโภคอาหาร และขนมของผู้คนก็เปลี่ยนแปลงไปตามยุค ตามสมัยที่มีโอกาสไปมาหาสู่ ระหว่างกันได้โดยง่าย
                               แม้ว่าปัจจุบันจะมีการผลิตขนมสำเร็จรูปในเชิงอุตสาหกรรมออกมาขายไห้ผู้คนได้ลิ้มลองมากมาย แต่ก็ยังมีขนมแบบดั้งเดิมอีกเป็นจำนวนมากทียังคงไว้ซึ่งวัตถุดิบ สีสัน รสชาติ และมีกระบวนการทำอันประณีต บรรจง ดำรงความเป็นเอกลักษณ์ของตนตำรับไว้อย่างโดดเด่น ไม่ว่าจะมีการทำไปเผยแพร่ในนานาประเทศก็ตาม ขนมจัดเป็นอาหารคู่สำรับกับข้าวไทยมาตั้งแต่สมัยโบราณโดยทั่วไปคนไทยมักจะมีการทำขนมเฉพาะในงานเลี้ยง ตั้งแต่การทำบุญเลี้ยงพระ งานมงคล และงานพิธีการต่างๆ อาหารหวานที่จัดเป็นสำรับจะต้องประกอบด้วยของหวานอย่างน้อย 5 ชนิด ซึ่งต้องเลือกให้มีรสชาติ สีสัน ชนิดต่างๆ เช่น ทองหยิบ ฝอยทอง จ่ามงกุฎ เม็ดขนุน ตลอดจนลักษณะที่กลมกลืนกันเสมอ
 
แหล่งที่มาจาก วารสารแสตมป์และสิ่งสะสม บริษัทไปรษณีย์ไทย จำกัด
ปีที่ 4 ฉบับที่ 7 เดือน กันยายน 2558