หนูชอบตรงที่บอกว่า อ่านแล้ว “ปิด” ต้นฉบับ แล้วเขียนเอง ซึ่งหมายความว่าเราอ่านจน “อิน” แล้วถ่ายทอดออกมาได้ด้วยภาษาของเราตามที่พี่บอกในการเขียนแบบ paraphrasing เป็นการทบทวนการเขียน อ่านแล้วทำให้ต้องมาคิดทบทวนตัวเองและนำไปใช้
ในความเห็นส่วนตัวมีความเห็นว่าการลอกเลียนวรรณกรรม สมัยนี้ระบาดในงานเขียนทุกชนิด ทั้งที่เจ้าตัวรู้ ไม่รู้ จนถึงทำเป็นไม่รู้ ทั้งที่มีคนอื่นบอกทั้งทางตรงและทางอ้อม อะไรแบบนี้เป็นต้น ซึ่งพอทำกันไปนานๆก็กลายเป็นความเคยชิน ติดเป็นนิสัย เลยไปจนถึงการสร้างความเคยชินให้คนอื่นไปทำบ้างโดยไม่รู้ตัว
สมัยนี้ที่เห็นบ่อยๆ คืองานเขียนตามบล๊อก/ตามบันทึกในเฟสบุ๊คส์ ที่เอามาคัดลอกมาเกือบทั้งหมดหมด ตัดต่อจากคำนำหรือแต่ละบท เอามารวมๆกัน แล้วแค่บอกที่บรรทัดสุดท้ายว่าเอามาจากไหนหรือบ้างก็ไม่บอก
เรื่องนี้ประสบการณ์ตรงคือเคยชมเพื่อนว่าเขียนดีจัง อ่านแล้วชอบถูกใจ แต่เพื่อนบอกว่าเห็นว่าเห็นว่าดีเลยลอกมาให้อ่าน แต่เพื่อนรู้สึกตกใจค่ะ รีบบอกเลยว่าคราวหลังจะบอกแหล่งที่มา เพราะเค้าลืมเรื่อง plagiarism คิดว่าเป็นงานเขียนธรรมดาไม่ใช่งานวิจัยหรือผลงานอะไร ตั้งแต่นั้นมาเพื่อนจะบอกตั้งแต่บรรทัดแรกเลยค่ะว่าลอกมาจากไหน หรือหากไม่รู้จะใส่ที่บรรทัดสุดท้ายว่า @Unknown อาจเป็นเพราะเพื่อนคนนี้อยู่ในต่างประเทศที่เคร่งครัดเรื่องนี้มากค่ะ
ความจริงไม่อยากเขียนเปรียบเทียบว่าต่างประเทศหรือประเทศไทย เพราะฟังแล้วดูแล้วรู้สึกไม่ดี
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องนี้และมีประเด็นใหม่ๆ มานำเสนอ