เมื่อวันที่ 31 กรกฎาคม 2557 เป็นวันรับพระราชทานปริญญาบัตรของบัณฑิตมหาวิทยาลัยศิลปากร ซึ่งหอสมุดฯ ได้จัดกิจกรรมเพื่อร่วมแสดงความยินดีแก่บัณฑิตมากมาย เช่น การจัดซุ้มฯ เพื่อให้นักศึกษาได้มาถ่ายภาพเป็นที่ระลึก การมอบของที่ระลึกที่เป็นการแสดงความยินดีแก่บัณฑิต เช่น ดอกไม้ประดิษฐ์ กังหัน และลูกโป่งบิด  โดยดิฉันได้รับหน้าที่ในการจัดทำการ์ดเล็ก ๆ เพื่อแนบกับของทีระลึก และการบิดลูกโป่งมหัศจรรย์ โดยได้รับการถ่ายทอดจากท่านอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญ คือ พี่มนตรี นั่นเอง  ซึ่งในตอนแรกของการฝึก เริ่มกลัวการสูบลูกโป่ง กลัวว่าลูกโป่งจะแตก ดิฉันคิดว่าคงจะทำไม่ได้แน่ ๆ เพราะโดยบุคลิกจะค่อนข้างขี้ตกใจ  เมื่อได้ยินเสียงลูกโป่งแตกก็จะร้องกรี๊ด ซึ่งอาจารย์บอกว่า “เสียงกรี๊ด” ของดิฉันดังกว่าเสียงลูกโป่งแตกเสียอีก  ในวันแรกของการฝึกบิดลูกโป่ง ไม่ว่าลูกโป่งจะแตกกี่ครั้งก็เป็นต้องร้องกรี๊ดทุกครั้ง อาจารย์ได้ฝึกให้บิดลูกโป่งหลายรูปแบบด้วยกัน เช่น หัวใจ ดอกไม้  นก ผึ้ง สุนัข เป็นต้น รูปแบบอื่น ๆ ดิฉันฝึกได้สำเร็จ แต่มี 1 รูปแบบที่บิดยากที่สุด  คือ การบิดเป็นรูป “ดอกไม้”   ในตอนแรกที่ฝึกบิดดอกไม้ไม่มีผู้ใดทำได้สำเร็จ เพราะลุูกโป่งจะแตกก่อนเป็นประจำ แต่ดิฉันก็ไม่ย่อท้อและพยายามฝึกต่อไป จนกระทั่งทำได้สำเร็จแต่รูปร่างยังไม่สวยงาม คือ กลีบดอกยังไม่เท่ากัน เมื่อพยายามฝึกหลาย ๆ ครั้งก็เริ่มทำได้จนเกิดความสวยงามและสามารถเพิ่มความเร็วในการบิดได้ และที่สำคัญเสียงกรี๊ดก็เริ่ม “ไม่มี”  ไม่รู้สึกตกใจเพราะเกิดเป็นความเคยชิน
จากการจัดกิจกรรมในครั้งนี้ ดิฉันรู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการประดิษฐ์ของที่ระลึกเพื่อเป็นการร่วมแสดงความยิมดีกับบัณฑิตใหม่ และมีความภูมิใจในความสามารถของตนเอง ถึงแม้ “การบิดลูกโป่ง” จะเป็นเพียงสิ่งประดิษฐ์ง่าย ๆ ของใครบางคน แต่สำหรับดิฉันมันยิ่งใหญ่มาก เพราะตนเองสามารถผ่านพ้นและเอาชนะความกลัวที่มีอยู่ในตัวตนได้สำเร็จ