พอดีเห็นพี่ปองพูดถึงเรื่องการได้รับสิ่งดีๆ ในเรื่องระหว่างทางที่เกียวโต 2 โดยพูดถึงการได้รับทุนรัฐบาลมาเลเซีย ให้ไปอยู่ที่หอสมุดแห่งชาติมาเลเซียเป็นเวลาสามสัปดาห์  และเน้นย้ำถึงความสำคัญของภาษาอังกฤษ
เรื่องนี้พี่ปองเคยบอกว่า เราน่าจะเขียนไว้เป็นตัวอย่างสำหรับน้องๆ หากน้องๆ มีโอกาสได้ไป แต่จนแล้วจนรอดก็ได้แต่ตั้งท่า ไม่ได้ลงมือเขียนกันซักกะที พอพี่ปองพูดถึง ก็เลยอยากจะเล่าอย่างคร่าวๆ ให้ฟังเท่าที่ยังพอระลึกได้ แต่คงจะเน้นไปที่ความสำคัญของภาษาอังกฤษ…
พี่ปองกับเอ๋ได้รับทุนนี้เมื่อสิบกว่าปีก่อน (ดูยาวนานมาก) พี่ปองปี 2000 ส่วนของเอ๋ปี 2002 … ภาษาอังกฤษสำคัญอย่างไรกับการได้ทุนนี้…
เริ่มตั้งแต่ไปสอบที่กรมวิเทศสหการ สอบภาษาอังกฤษ ซึ่งมีทั้งส่วนที่เป็น grammar ส่วนที่เป็น reading และ listening ตอนไปสอบจะเรียกว่าไปจับเสือมือเปล่าก็ได้ เพราะไม่มีเวลาเตรียมตัวเอาซะเลย ทุนนี้มีเอ๋ไปสอบคนเดียว เค้าบอกว่าตอนสอบได้ 50 เปอร์เซ็นต์ถึงจะได้ไป เราไม่ได้คาดหวังอะไร เพราะไม่ได้เตรียมตัวก็คือไม่พร้อมนั่นเอง
ผลออกมาก็เป็นดังคาด สอบได้รู้สึกจะ 40 เปอร์เซ็นต์มั้ง…ก็จบ แต่หลังจากนั้นกรมฯ โทรมาถามว่า ถ้าให้ไปจะไปไหม…โอ้ย ใครจะไป ขนาดสอบยังไม่ได้เรื่อง แต่พี่ปองบอกว่ามันเป็นโอกาสนะ…ควรไป…จึง say yes
พอใกล้ๆ ช่วงที่จะไป (ไปเดือนตุลามั้ง) ทางมาเลเซียโทรศัพท์มาว่า ขอพูดกับแชมเปญ พี่แมวหรือพี่ปอง (จำไม่ได้) รับโทรศัพท์ ตอบไปทันทีว่า ที่นี่ไม่ร้านเหล้า แต่เป็นห้องสมุด (เรื่องนี้เป็นโจ๊กที่พูดถึงทีไรก็ขำทุกทีไป) พูดกันไปมาไม่รู้เรื่อง เลยต้องตามพี่ตุ๊กตา (บรรณารักษ์นักเรียนนอกของเรา) มาเจรจา เข้าใจกันเรียบร้อย ว่าจะพูดกับจันทร์เพ็ญ เรื่องทุนที่ได้รับและการเดินทาง….555
พอใกล้จะไป จำได้ว่าพี่แมวปรารภกลับพี่ปองว่า เอ๋มันจะไปอยู่ยังไง อยู่คนเดียว ไม่มีคนไทย ต้องใช้ภาษาอังกฤษ…พี่ปองบอกว่า อยู่ไม่ได้ก็ปล่อยให้มันอดตายไป….(พี่เค้าพูดถูกนิ)
พอวันเดินทางมาถึง บอกตรงๆ ว่าหวาดหวั่นเอามั่กๆ ถึงขั้นนอนไม่หลับ กังวลไปต่างๆ นานา เพราะภาษาอังกฤษก็ไม่แข็งแรง โดยเฉพาะการฟัง ต้องไปอยู่คนเดียว (หมายถึงเป็นคนไทยคนเดียว) เดินทางโดยเครื่องบินคนเดียว (มันเป็นการเดินทางไปต่างประเทศคนเดียวครั้งแรกในชีวิต)
พอไปถึงก็เครียดขึ้นมาทันทีว่า จะเดินไปทางซ้ายหรือทางขวา (พี่ปองบอกไว้ว่าต้องขึ้น Metro เพื่อไปตรวจ passport และเอากระเป๋า) ก็เดินๆ ตามเค้าไป จนออกมาจนได้ ตอบคำถามเค้านิดหน่อย…พอได้ จากนั้นก็ออกมามีไกด์ยกป้ายชื่อ เจอกัน…อึ้งกิมกี่ ภาษาอังกฤษสำเนียงอะไรฟะ…ฟังไม่รู้เรื่องนิ…สำเนียงออกแขกๆ ….แต่ที่แน่ๆ เอ๋ชื่อแชมเปญจริงๆ…555
ตั้งสติอยู่พักนึง พอจับใจความได้ว่า เดี๋ยวให้ขึ้นแท็กซี่ที่เค้านัดไว้ให้แล้ว (แต่ไกด์ไม่ได้ไปด้วย เพราะต้องรอรับอีกคนหนึ่ง) ขอให้ไปคนเดียว  ไปถึงให้เอา passport แสดงตัวที่โรงแรมที่พัก…แค่นั้น
นั่งแท็กซี่มาด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ เพราะพขร. หน้าตาหน้ากลัว ไม่พูดอะไรซักคำ แถมระยะทางจากสนามบินถึงที่พักใช้เวลาเป็นชั่วโมง…นานมาก พอมาถึงที่พักก็ทำตามที่ไกด์บอก แล้วพนักงานโรงแรมก็บอกว่า ห้องนึงพัก 2 คน ซึ่งจะมี room mate เป็นชาวเวียดนาม แต่ room mate ยังไม่มา (รอบนี้ฟังออก….อิอิ)
แล้วจะมาเล่าให้ฟังต่อนะ…ในการใช้ชีวิตตามลำพังในต่างแดน (2) ว่าเมื่อ room mate มาถึงแล้ว จากนั้นอีก 3 อาทิตย์ใช้ชีวิตยังไง กับภาษาอังกฤษที่ไม่แข็งแรง…. 😥