เพิ่งผ่านพ้น “วันภาษาไทยแห่งชาติ” มาหมาดๆคือเมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม นี้เอง ในฐานะที่ฉันเป็นคนไทยร่ำเรียนวิชาภาษาไทย และชอบวิชานี้มากในช่วงชีวิตของการเป็นนักเรียน มีวิชาที่ชอบมากเป็นพิเศษก็คือ วิชาวรรณคดีไทย เป็นวิชาที่เรียนแล้วมีความสุข คุณครูที่สอนวิชานี้แต่ละท่านมีกลวิธีการเล่าและนำเข้าเรื่องได้อย่างสนุกสนานชวนให้เราอยากรู้เรื่องราวเป็นยิ่งนักทั้งๆที่เป็นคำกลอนทุกเรื่อง แล้วก็ต้องยกย่องบรรพบุรุษของเราทุกท่านที่ได้สร้างสรรค์ผลงานอันเป็นอมตะไว้ให้ชนรุ่นหลังๆได้ศึกษาเล่าเรียนเขียนอ่านจนกระทั่งทุกวันนี้ แล้วยังทึ่งในความเป็นคนเจ้าบทเจ้ากลอนของคนไทยในยุคนั้นด้วย
    วรรณคดีของไทยเรานับเป็นภูมิปัญญาที่เป็นสมบัติอันล้ำค่าของชาติ มีทั้งแบบร้อยแก้วและร้อยกรอง ประเภทโคลง กลอน กาพย์ ฉันท์ต่างๆ คนไทยสมัยเก่าก่อนนั้น ประพันธ์กันออกมาได้ไพเราะเพราะพริ้งสละสลวย สอดแทรกทั้งความสนุกสนาน ให้ข้อคิดคำสอนไปในตัว ยิ่งวรรณคดีคำกลอนนั้นมีหลายเรื่องที่เป็นอมตะแห่งวรรณคดีไทยโดยแท้ เช่น ขุนช้าง-ขุนแผน พระอภัยมณี สังข์ทอง อิเหนา รามเกียรติ์ เป็นต้น ในสมัยที่ฉันยังเด็กนั้นคุณครูจะให้นักเรียนท่องจำคำกลอนในวรรณคดีเรื่องต่างๆ ก่อนกลับบ้านทุกวัน เป็นบทที่คัดสรรค์มาให้ท่องในแต่ละเรื่อง ซึ่งนักเรียนสมัยก่อนนอกจากจะท่องได้แล้วยังต้องเขียนได้อย่างถูกต้องด้วย แต่วรรณคดีที่ท่องแล้วเขียนได้ยากที่สุดก็คือเรื่องรามเกียรติ์ เพราะใช้ศัพท์แสงที่สูงยิ่งเป็นคำที่เขียนยากมากขอบอก แต่ก็เป็นเรื่องดีที่ทำให้เราได้จดจำและเขียนได้ถูกต้องมาจนกระทั่งทุกวันนี้ นอกจากจะท่องจำและเขียนได้แล้วต้องรู้ความหมายของศัพท์อีกอย่างหนึ่งด้วย ต้องยอมรับว่าหลักสูตรและครูในสมัยก่อนนั้นมีกลวิธีการสั่งสอนในระดับต้นๆซึ่งเป็นพื้นฐานของนักเรียนได้ดีกว่าในปัจจุบันนี้มาก
     ในครั้งนี้จะขอกล่าวถึงความลึกล้ำของวรรณคดีของเรากันดีกว่า ในจำนวนเรื่องที่เคยเรียนมานั้นมีวรรณคดีเรื่องหนึ่งที่มีโจทย์ทางคณิตให้คิดต่อด้วย ก็เรื่อง รามเกียรติ์ นี่แหละซึ่งเป็นบทพระราชนิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก ในตอนที่อินทรชิตแปลงกายเป็นพระอินทร์ และให้การุณยราชแปลงกายเป็นช้างเอราวัณ บทพระราชนิพนธ์ในตอนนี้มีอยู่ว่า
                     ให้การุณยราชกุมภัณฑ์          เป็นเอราวัณตัวกล้า
            สามสิบสามเศียรอลงการ์                เศียรหนึ่งเจ็ดงางามงอน
            งาหนึ่งเจ็ดสระโกสุม                      สระหนึ่งมีประทุมเกสร
             เจ็ดกอชูก้านอรชร                         กอหนึ่งบานสลอนเจ็ดผกา
             ดวงหนึ่งเจ็ดกลีบสุบงกช                 กลิ่นรสซาบซ่านนาสา
             กลีบหนึ่งมีเทพธิดา                       เจ็ดนางกัลยายุพาพาล
             แต่ละองค์ทรงโฉมอรชร                   รำฟ้อนเรียงเสียงหวาน
             นางหนึ่งล้วนมีบริวาร                      เจ็ดองค์เยาวมาลย์วิไลวรรณ
    คราวนี้ก็มาถึงโจทย์ทางคณิตคิดให้มึนกันละ เริ่มจาก ช้างเอราวัณ, จำนวนเศียร, จำนวนงา, จำนวนสระบัว, จำนวนกอบัว, จำนวนดอกบัว, จำนวนกลีบบัว, จำนวนเทพธิดา และจำนวนบริวารของเทพธิดา  อื้อฮือ!!นี่เป็นความสุดยอดแห่งการคิดเลขมาเป็นบทกลอนเสียจริงๆ คนโบราณท่านคิดออกมาได้อย่างไรกันนะ ให้ลองคิดสะระตะทั้งหมดจะต้องเป็นเท่าไรกันหนอ ถ้าใครมีเวลาว่างๆอยู่จะเอาไปทำเป็นการบ้านก็ได้นะ หรือท่านที่คิดคำนวณเก่งๆลองเฉลยคำตอบมาให้ทราบหน่อยเถอะ เพราะอิฉันนั้นอ่อนในวิชาคณิตศาสตร์เหลือกำลังคงไม่มีสติปัญญาตอบได้แน่นอน
      ขอบคุณข้อมูลบางส่วนจากหนังสือพิมพ์ข่าวราม ของมหาวิทยาลัยรามคำแหงค่ะ