อาหารทุกวันนี้จะอร่อยได้ไหม… หากไม่ใส่ผงชูรส? เมื่อได้ยินคำถามเหล่านี้แล้ว คุณคงอาจจะพยักหน้าหงึกๆ แล้วตอบว่า “ได้” แต่บางท่านปฏิเสธว่า “ใส่นิดใส่หน่อยไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่นา” ก็โฆษณาเขาบอกว่าใส่แล้วรสชาติดี
ในขณะที่หลายท่านยืนยันหนักแน่นว่า ถ้ากินอาหารไม่อร่อยชีวิตก็ไร้รสชาติไปเยอะเลยจากนิยาม “กินเพื่ออยู่อย่างมีคุณภาพ” ที่เคยยึดถือปฏิบัติมาแต่เดิม ได้แปรเปลี่ยนสู่การ “อยู่เพื่อกินอย่างเพลิดเพลินเจริญอาหาร” ทำให้ส่งผลต่อพฤติกรรมบริโภคอาหารอย่างชัดเจน ด้วยวิถีชีวิตในจุดที่เร่งรีบ ไม่มีเวลาพิถีพิถันกับการกิน การดื่ม ทำให้การบริโภคอาหารอย่างมีคุณภาพ ถือเป็นอุดมคติที่คนส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสทำได้ในชีวิตจริง
เราเลือกของกินที่หาซื้อได้ง่ายๆ เป็นอาหารพื้นฐานที่เราเคยชิน คุ้นลิ้นและกินมานาน เราไว้วางใจในอาหารเหล่านั้นที่ดูเหมือนว่าจะปลอดภัย ทว่าความจริงแล้วเราตกอยู่ในความเสี่ยง ต่อโรคภัยไข้เจ็บที่แฝงมากับสิ่งที่เรากินอยู่ทุกมื้อ ไม่ว่าจะเป็นอาหารที่อุดมไปด้วยแป้ง นม เนย เนื้อสัตว์ น้ำหวานฯลฯ หรือร้านอาหารที่เปิดบริการในรูปแบบบุฟเฟ่ต์ เหมาจ่ายในราคาเดียวแล้วกินได้อย่างเต็มที่ ไม่ได้จำกัดปริมาณของอาหารนั้นๆ
คำถามที่สำคัญมันก็จะสะท้อนจากวิถีการกินของคนในยุคปัจจุบัน คือ “เรากำลังอยู่เพื่อกินอย่างสำเริงสำราญจนหลงลืมไปว่า วิถีการกินเพื่ออยู่อย่างมีคุณภาพไปแล้วหรือ? เมื่อพฤติกรรมการกินของคนในสังคมเมืองถูกโน้มน้าวให้เอื้อต่อการค้า และธุรกิจอันยั่งยืน จึงไม่แปลกที่ในปัจจุบันนายทุน หรือนักธุรกิจมุ่งเน้นกลยุทธ์ทางการตลาด เพื่อควบคุมพฤติกรรมการบริโภค และมุ่งหวังผลกำไรแต่เพียงอย่างเดียว โดยละเลยถึง “ผลเสีย” ที่จะตามมาจากอาหารที่ไม่มีคุณค่าทางโภชนาการ หรือ ไม่ได้รับประกันมาตรฐาน เช่น การใส่สารเคมีเพื่อให้อาหารดูน่ากินนะ ไม่เน่าเสียง่าย หรือแม้แต่ความสะอาดในขั้นตอนของการผลิต “อาหารเสี่ยงเลี่ยงได้” (ทุกอาหารเป็นยาถ้ากินเป็น)
ทุกท่านจะเห็นได้ว่า “ความเสี่ยง” ในอาหารที่เราแสนจะคุ้นเคยไม่ว่าจะเป็น ข้าวขาหมู ข้าวมันไก่ ข้าวราดแกง ก๋วยเตี๋ยว ไปจนถึงของกินเล่น เช่น ลูกชิ้น เฟรนช์ฟราย หรือขนมกรุบกรอบที่มีรูปทรงสีสันสวยงาม ทว่าที่จริงแล้วกลับเต็มไปด้วยความเสี่ยงต่อโรคต่างๆ มากมาย นอกจากนั้นแล้ว การอยู่เพื่อกินให้อิ่มอร่อยอย่างเดียวคงไม่พอ
เราควรคำนึงถึงความสำคัญ หันมาใส่ใจต่อเจ้าของชีวิตที่เรียกว่าตัวเองด้วย และสาเหตุที่ทำให้เราในทุกวันนี้เจ็บป่วยบ่อยกันมากขึ้นอะไรที่ทำให้จำนวนผู้ป่วยเป็นโรคมากขึ้นนั้นซึ่งเกิดมาจากเชื้อโรคเพิ่มปริมาณอย่างน่าตกใจ เช่น การสูบบุหรี่ ผลที่จะตามมา และพิษภัยที่จะเกิดขึ้น จากควันบุหรี่ ก็จะส่งผลโดยตรงต่อระบบทางเดินหายใจทั้งต่อผู้สูบเอง และคนใกล้ชิดต่อผู้สูบบุหรี่ มีทั้งการดื่มสุรา เหล้าเบียร์ สิ่งมึนเมา ซึ่งอาจจะมีความเสี่ยงได้อยู่เสมอ เป็นการบั่นทอนต่อร่างกายและจิตใจ ยาเสพติดที่ทำร้าย หรือโทษ เป็นยาเสพติดที่ร้ายแรงต่อชุมชนคนทั่วไป หรือไม่ว่าจะเป็นการไม่นิยมออกกำลังกาย ก็จะเป็นผล มีการสำรวจพบว่า 2 ใน 3 ของคนทั้งประเทศเลยทีเดียวที่รู้ว่าการออกกำลังกายเป็นที่เรื่องที่ดี แต่ก็ไม่ทำกัน การไม่ออกกำลังกายเป็นความเสี่ยงต่อโรคเบาหวาน และโรคอ้วน และเป็นมะเร็งลำไส้ สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วแต่มีความเสี่ยงต่อสุขภาพของเรา ไม่ว่าอาหารการกิน เป็นความเสี่ยงทั้งสิ้นด้วยพฤติกรรมการกินแบบซื้อกิน ทำให้เราทุกวันนี้เราพบร้านขายอาหารมากมายในหลายรูปแบบ สนองตอบรสนิยม และความสะดวกของคนส่วนใหญ่ ทุกคนซื้อและกินอย่างเคยชิน จนเป็นปกติ และคิดว่านี่คือเรื่องธรรมดา ไม่มีอะไรที่ต้องคิดเกี่ยวกับอาหารเหล่านี้มากไปกว่าร้านไหนอร่อย
สุดท้ายนี้ของให้คาถาที่ใช้ได้เสมอ สำหรับการลดความเสี่ยงจากการกินที่ใช้กันได้ผลกับอาหารทุกชนิด ซึ่งคุณจะเจอเรื่องนี้แทรกอยู่เสมอในเนื้อเรื่อง แต่ขอสรุปไว้ตรงนี้ก่อน นั่นคือ “เมื่อวานกินไปแล้วนี่นา” ได้คำอธิบายของคาถานี้คือ “อย่ากินซ้ำเดิมๆบ่อยนัก” เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับการเบื่ออาหาร หรือไม่เบื่ออาหาร แต่เกี่ยวกับการขับของเสียออกจากร่างกาย และลดการสะสมของของเสียในร่างกาย แต่การเปลี่ยน หรือหมุนเวียนของการกินนี้ต้อง คิดด้วยว่าอาหารที่เราเปลี่ยนนั้นมีความแตกต่างในแง่ของสารอาหาร หรือการผลิต หรือสารพิษที่อยู่ในอาหารด้วยไม่ใช่เปลี่ยนจากการกินก๋วยเตี๋ยวเส้นใหญ่ไปกินก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็ก หรือเปลี่ยนจากการกินข้าวขาหมูไปกินข้าวมันไก่ อันนั้นไม่ใช่แล้วเราบอกกับคุณได้เลยว่า หากคิดที่จะดูแลสุขภาพของต่อคุณเองแล้ว หรือเป็นคนที่มีสุขภาพดีละก็ ยังไม่ต้องเริ่มลงมือทำอะไรให้กับตัวเองเลยก็ได้ แค่ตระหนักว่าอะไรที่มันไม่ดีกับตัวเราเองแล้วพยายามเลี่ยงให้ได้ก็จะเป็นการดี
แหล่งข้อมูลได้จากการอ่านหนังสือ หมวด TX 353 ท63 ผู้แต่ง ทัทยา อนุสสร