การสร้างคนคุณภาพ สู่องค์กรคุณภาพ พร้อมรับประชาคมเศรษฐกิจ โดยรวมแล้วกล่าวถึงเรื่องของการทำงานในองค์กร ซึ่งเน้นไปที่ตัวผู้นำองค์การและทีมงาน 
1. ผู้เขียนได้แบ่งผู้นำเป็น 5 ระดับ ดังนี้
           ระดับล่างสุด คือผู้นำที่เฉลียวลาด มีไหวพริบ รู้เท่าทันคน มียุทธวิธีและกลยุทธ์ที่แหลมคม มีวิสัยทัศน์กว้างไกล เป็นผู้นำที่ลูกทีมมั่นใจว่าจะพาทีมไปได้ตลอดรอดฝั่ง ผู้นำระดับนี้เรียกว่า “ผู้นำที่เก่งฉลาด”
           ระดับที่สอง  คือผู้นำเก่งฉลาดบวกด้วยประสบการณ์ชีวิต  รวมทั้งมีบทเรียนที่เคยผ่านความเจ็บปวดมาแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าต้องการการทำงานอย่างโชกโชนเพียงพอ จะได้เข้าใจถึงกาลเทศะ เรื่องอะไรควรหนัก เรื่องอะไรควรเบา  สิ่งใดควรรีบเร่ง สิ่งใดควรรั้งรอไว้ก่อน  ผู้นำระดับนี้ก็จะสร้างความมั่นใจได้มากขึ้นว่า จะไม่บุ่มบ่าม หุนหันพลันแล่น แต่จะมีวิธีแก้ปัญหาที่ยึดหยุ่นนุ่มนวล  ถูกต้องสอดคล้องกับสถานการณ์ต่าง ๆ ได้ดีขึ้น  เท่ากับนำพาให้ทีมทำงานลดความเสี่ยงที่จะต้องพบเจอกับภาวะวิกฤตโดย  ไม่จำเป็น  ผู้นำระดับนี้เรียกว่า  “ผู้นำที่มีปัญญา”
           ระดับที่สาม  คือผู้นำที่มีปัญญาแล้วยังสามารถเป็นที่พึ่งของลูกน้องได้  มีความเมตตากรุณาที่ใครเดือดร้อนก็จะมาพึ่งพาขอความช่วยเหลือ  ลูกทีมที่อยู่ร่วมกันก็จะมีความรู้สึกผูกพัน อบอุ่น มั่นคง ผู้นำระดับนี้เรียกว่า  “ผู้นำที่มีน้ำใจ”
ระดับที่สี่  คือผู้นำที่เปิดทางสนับสนุนให้ลูกทีมได้ประสบความสำเร็จ บุคคลเหล่านั้นจะเคารพนับถือผู้นำชนิดนี้อย่างหมดหัวใจ เพราะความสำเร็จในชีวิตของพวกเขาได้มรจากผู้นำคนนี้  ผู้นำระดับนี้เรียกว่า  “ผู้นำที่สร้างคน”
           ระดับที่ห้า (สูงสุด)  คือผู้นำที่ไม่ได้อยากเป็นผู้นำ แต่เป็นคนที่มีความสามารถนำพาองค์กรทั้งทีม   ฝ่าฟันพ้นวิกฤตไปได้โดยไม่มีกิเลสตัณหาคิดจะเป็นใหญ่ จึงทำทุกอย่างโดยไม่มีอะไรแอบแฝง โปร่งใสตรวจสอบได้ในทุกด้าน 
           กล่าวโดยสรุป  ผู้นำระดับที่หนึ่งและสองใช้  “สมอง” เป็นหลัก แต่ผู้นำที่สูงขึ้นมาในระดับที่สาม สี่ ห้า ต้องใช้ “หัวใจ” เป็นกลไกขับเคลื่อน แนวทางการจัดการแบบตะวันออก เน้นเรื่องหัวใจมากกว่าสมอง  โดยยึดปรัชญาที่ว่า      “คนจะเป็นใหญ่ หัวใจต้องใหญ่พอ”
ดังนั้น  บุคคลที่ไม่ได้มีความสามารถโดดเด่นมากที่สุดหรือเก่งที่สุด แต่มีภาวะจิตใจอยู่ในระดับสาม สี่ ห้า  ดังที่ได้กล่าวมาแล้ ว  จึงมักจะอยู่ในตำแหน่งระดับสูงขององค์กรใหญ่ ๆ ที่บริหารตามแนวทางตะวันออก  เพราะองค์กรเหล่านี้ไม่ได้ยึดผลประโยชน์เป็นใหญ่  แต่ให้น้ำหนักกับเรื่องของความสุขของทุกคนในทีมเป็นเป้าหมายที่สำคัญที่สุด
2. ชีวิตกับการทำงาน
มีคำพูดที่ว่า  “งานคือเงิน เงินคืองาน บันดาลสุข”  คนทั่วไปจึงมองว่าการทำงานมีจุดประสงค์เพื่อให้ได้มาซึ่งเครื่องยังชีพและเพิ่มพูนฐานะ  ซึ่งอาจไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องทั้งหมด  แต่การทำงานซึ่งมีผลงานที่ดีก็คือการสร้างความเจริญก้าวหน้าให้แก่ทีมงาน อันจะส่งผลไปถึงความเจริญรุ่งเรืองขององค์กร ตลอดจนสังคมและประเทศชาติในที่สุด เมื่อเราสามารถทำงานอย่างมีคุณค่าเช่นนี้  จึงจะเป็นที่ยอมรับของสังคม และตอบแทนกลับมาเป็นรายได้ของเรา
การทำงานให้ได้ผลงานที่ดีนั้นเกิดจากการมีทีมงานที่ดี เพราะต่อให้เป็นคนเก่งขนาดไหนก็แค่หัวเดียวกระเทียมลีบ  มีเวลาอย่างมากไม่เกิน 24 ชั่วโมงต่อวัน  เราจึงต้องสร้างคนรอบข้างให้เก่งขึ้น ผลงานก็จะเพิ่มขึ้นและดีขึ้นจากฝีมือรวมของหมู่คณะ  ซึ่งจะช่วยขยายประโยชน์ออกไปในวงกว้างได้มากขึ้น
“ทีมงาน”  มีความสำคัญ เป็นหัวใจของความสำเร็จ การทำงานเป็นทีมทำให้มีพลัง สามารถฟันฝ่านอุปสรรคใด ๆ ไปได้  แต่มุมมองหนึ่งที่ดีความได้จากผู้ร่วมงานบางคนว่า ทีมที่เราทำงานอยู่ด้วยนั้นเป็น “ทีมแท้” หรือ “ทีมเทียม”
            ทีมแท้  คือการทำงานร่วมกัน ทุก ๆ คนใช้จุดดีเสริมจุดด้อยของทีม ผลักดันทีมให้ประสบความสำเร็จ  ช่วยกันทำงาน แบ่งเบาภาระ แม้งานหนังก็กลายเป็นเบา
            ทีมเทียม คือเหมือนจะทำงานร่วมกัน แต่แท้จริงแล้ว ทำกันอยู่ไม่กี่คน ส่วนคนที่เหลือไม่ได้  ทำอะไร ทำงานไม่เต็มที่ คนที่รับภาระรู้สึกว่าหนักและเหนื่อยมาก ส่วนคนที่เหลือรู้สึกว่างงาน เหมือนไม่มีอะไรทำ
           ปัจจัยที่ทำให้เกิดทีมแท้และทีมเทียม มีหลายปัจจัย  แต่ปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เกิดความ “แท้” หรือ “เทียม” ขึ้น ก็คือตัวผู้นำ คุณสมบัติข้อหนึ่งของผู้นำที่ทำให้ทีมเป็นทีมแท้ คือ “ความอดทน”  การอดทนเสียงวิพากษ์วิจารณ์ ซึ่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นประโยชน์ต่องานที่ทำอยู่ก็เป็นได้  และการฟังข้อมูลทุกทิศทาง ทำให้เกิดการฟังความรอบด้าน การฟังความรอบด้านนำไปสู่มุมมองที่หลากหลาย เมื่อได้ฟังรอบด้านจะตัดสินใจอะไรก็รอบคอบ
           หัวหน้าทุกคนต้องรับบทเป็นครูฝึก (COACH)  พยายามสอนและปรับปรุงพัฒนาความสามารถของลูกน้อง เมื่อทีมงานมีความสามารถสูงขึ้นย่อมส่งผลให้สถานะของหัวหน้าสูงขึ้นตามไปด้วย   อำนาจในการบริหารควบคุมลูกน้อง  เป็นอำนาจที่ได้มาจากหน้าที่การงานเรียกว่า  AUTHORITY  อำนาจนี้มีไว้เพื่อให้กิจการงานทั้งหลายดำเนินไปได้ตามปกติ  ไม่ได้มีไว้เพื่อให้ใครรู้สึกว่ามีอำนาจ (POWER)  ที่จะชี้เป็นชี้ตายคนนั้นคนนี้ หรือมีไว้ตอบสนองอัตตา (EGO)  ของตัวเอง    ผู้ที่ลุ่มหลงในอำนาจชนิดนี้หารู้ไม่ว่า อำนาจที่ไม่มีผู้อื่นยอมรับนั้น ไม่มีความจีรังยั่งยืน ไม่นานก็จะเสื่อมยศ เสื่อมลาภ และถูกทอดทิ้งโดยไม่มีใครเหลียวแล เพราะคนเหล่านี้คือคนเห็นแก่ตัว  มุ่งใช้อำนาจที่มีอยู่เพื่อประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น