3 thoughts on “งานเขียนของฉัน แต่ไม่อยู่ในผลงานของฉัน?”

• พี่พัชรีเขียนไว้หลายครั้งมาก แต่ในกรณีนี้กับเรื่องนี้คิดว่าน่าจะตรงที่สุด http://www.snc.lib.su.ac.th/snclibblog/?p=9214
  ความเห็นคืองานเขียนทุกชนิดเป็นงานที่ต้องฝึกฝน คำว่าฝึกฝนคือต้องเขียนด้วยตนเองบ่อยๆ ขั้นต่อมาคือต้องเลือกคนอ่าน ในการเลือกคนอ่านส่วนตัวแล้วจะแบ่งเป็นสองกลุ่มคือ กลุ่มแรกสามารถวิพากษ์งานเราได้ว่าควรเพิ่ม ลด คิดต่ออะไร กับกลุ่มที่สองคือตรวจสำนวนการเขียน คนทั้งสองกลุ่มเป็นสิ่งที่เราต้องรู้จักเลือก ปัจจุบันก็ยังทำอยู่อย่างสม่ำเสมอ สิ่งสุดท้ายคือต้องอดทน อย่าเอาเหตุผลของความไม่อดทนของเรา ปล่อยปละละเลยไปจนกระทั่งมีการครอบงำสำนวนการเขียน เพราะสุดท้ายมันจะไม่ใช่ตัวเรา อะไรที่เป็นของตัวเราเองมันจะอยู่กับเราแบบนิรันดร

• เรื่องแบบนี้ต้องทำให้เป็นนิสัย ว่าอะไรที่ไม่ใช่ของของเรา ก็ควรให้เกียรติเจ้าของผลงานเค้าด้วย อย่างที่เป็นข่าวทำให้ผู้คนขำ “เผยแพร่ –> เผยน่าน” แต่ในขณะที่เราขำ คนที่เค้าเป็นเจ้าของผลงานเค้าคงปวดตับแน่ๆ
  อย่างวิชาที่เอ๋ไปสอน ใน outline จะมีหัวข้อนึงชื่อว่า Plagiarism หรือแปลเพราะว่าการคัดลอกผลงานหรือขโมยความคิดของคนอื่นโดยไม่อ้างอิงให้ถูกต้อง ถ้าแปลไม่เพราะก็คือ การโจรกรรมทางวรรณกรรม
  แสดงว่าทางภาควิชาใส่ใจต่อการทำงานวิจัยของนักศึกษา ที่ควรจะทำวิจัยอย่างถูกต้อง ให้เกียรติเจ้าของผลงาน

• คนส่วนใหญ่ ขอบอกว่ายังมีอีกเป็นจำนวนมากที่เข้าใจผิดคิดว่า การเขียนบรรณานุกรมไว้ท้ายเล่มแล้วนั่นคือ การอ้างอิง ของพี่ก็เคยโดนมาแล้ว ยังดีที่เขาและเธอยังเขียนไว้ในส่วนบรรณานุกรม ทั้งๆที่คนนำไปเขียนเป็นบรรณารักษ์ ซึ่งพี่ถือว่า ต้องเป็นผู้ที่ชำนาญและเชี่ยวชาญในการอ้างอิงมากกว่าบุคคลกลุ่มอื่นๆ แต่ก็เห็นแก่หน้ากัน ก็ได้แต่บ่นและปรารภกับเพื่อนฝูง ทำได้แค่นั้น จะทำอะไรก็ลูบหน้าปะจมูก ไหนๆก็ขอย้ำทุกคน หากลอกของใครมาทั้งดุ้น ทุกตัวอักษร ทุกข้อความ ทุก… คุณต้องบอกหรืออ้างตรงเนื้อหานั้นเลยว่า นำมาจากที่ไหน หน้าอะไร ใครเขียน การอ้างอิงแบบนี้ทำได้ที่เรียกว่า อ้างอิงแบบนาม-ปี (ในวงเล็บ) หรืออ้างอิงแบบตัวเลข [วงเล็บ] หรืออ้างอิงแบบเชิงอรรถ(footnote)ที่อยู่ส่วนล่างของหน้า หรือท้ายแต่ละบท/ตอน ส่วนเขียนท้ายเล่มเรียกว่า บรรณานุกรม หรือทางวืทยาศาสตร์เรียกว่า รายการอ้างอิง(Reference)