วันนี้เมื่อ 12 ปีที่ผ่านมา เวลาประมาณร่วมสองทุ่ม
ขณะที่อิฉันนั่งทำการบ้านสมัยเรียนโทอยู่ที่โต๊ะทานข้าวหน้าทีวี
ที่มักจะเปิดทิ้งไว้แทบจะทั้งวัน เพื่อรอชมข่าว และสาระที่น่าสนใจต่างๆ
ขณะที่นั่งทำงานไป ตาดู หูฟังไป ก็บังเอินให้เหลือบสายตาขึ้นมองทีวี
แว๊บแรกที่เห็น อิฉันเข้าใจว่าเป็นโฆษณาภาพยนตร์
แต่พอมีตัววิ่งภาพข่าว จำไม่ได้ถนัดว่าของสำนักข่าวใด แต่เป็นสังกัด USA แน่นอน

9-11 http://www.youtube.com/watch?v=wNNTcHq5Tzk
วินาทีนั้น
ปากกาที่ถือจรดกระดาษ และความคิดอ่านกับการบ้านตรงหน้า หยุดลงในทันที
ชั่วขณะที่เฝ้ามอง เครื่องบินลำแรก แทรกปีกเข้าไปในอาคารสูง
ซึ่งเวลาท้องถิ่น ณ ตอนนั้นในบ้านเขา เป็นช่วงประมาณใกล้ 9 โมงเช้า
สิ่งที่อิฉันเห็นตรงหน้า แม้จะเป็นการรับรู้ผ่านทางทีวี มิใช่เหตุการณ์สดๆ
มันก็สร้างความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ก้อนริ้วเต็มตื้นรื้นขึ้นมาจุกที่คอ
ช็อท ต่อ ช็อท ภายหลังลำที่ 1 พุ่งชน และลำที่ 2 ตามมา
ขณะที่ภาพตรงหน้าประจักษ์แก่สายตา พลันวาจาผรุสวาทก็หลุดมาโดยไม่ตั้งใจ
มันเป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติด้วยความตกใจในสิ่งที่คาดไม่ถึง
หลังเวลาผ่านไป ขณะที่อิฉันยังคงเปิดทีวีเพื่อติดตามข่าวอยู่นั้น
ความระทึกก็ได้เกิดขึ้นอีกคำรบหนึ่ง เมื่ออาคารสูงที่ยังคงมีไฟและควันจำนวนไม่น้อยพวยพุ่งนั้น
เกิดทรุดตัวลงโดยฉับพลันพร้อมเศษสิ่งของ ฝุ่น หมอกควันตลบฟุ้งกระจายอย่างมโหฬาร
อะไรกันนี่…เกิดอะไรขึ้น…นี่มันเรื่องจริง…
ไม่ใช่ละคร…ไม่ใช่ภาพยนตร์ที่จะส่งชิงออสการ์ หรอกหรือ
อิฉันยังครางใจกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า
เหตุการณ์ในวันนั้นสร้างความสับสนอลหม่านอย่างมากมายในสหรัฐฯ
เพราะใครจะคาดคิดว่า “มหาอำนาจ” ของโลก จะมีชะตากรรมเยี่ยงนี้
เหตุวินาศกรรม 11 กันยายน พ.ศ. 2544 หรือ ที่เรามักได้ยินเรียกว่า ไนน์ วัน วัน นั้น
ข้อมูลจาก http://th.wikipedia.org/wiki/วินาศกรรม_11_กันยายน_พ.ศ._2544
ให้ข้อมูล ซึ่งพอจะสรุปได้โดยสังเขป ดังนี้
เหตุวินาศกรรม 11 กันยายน พ.ศ. 2544 หรือ 9/11
เป็นชุดการโจมตีพลีชีพต่อสหรัฐฯ ที่เกิดขึ้นติดต่อในคราวเดียวกันถึง 4 ครั้ง
มีพื้นที่โจมตี คือ นครนิวยอร์กและวอชิงตัน ดี.ซี.
โดยเช้าวันนั้น ผู้ก่อการร้ายกลุ่มอิสลามหัวรุนแรงอัลกออิดะฮ์ ได้จี้เครื่องบินโดยสาร 4 ลำ
นำไปพุ่งชนตึกแฝดเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ ทั้ง 2 ตึก ซึ่งตั้งอยู่ในนครนิวยอร์ก
ทำให้อาคารทั้ง 2 ถล่มลงภายใน 2 ชั่วโมง
ขณะเดียวกันเครื่องบินลำที่ 3 ก็มุ่งหน้าเข้าชนกับอาคารเพนตากอน ในอาร์ลิงตัน รัฐเวอร์จิเนีย
ส่วนเครื่องบินลำที่ 4 ตกในทุ่งใกล้กับแชงค์วิลล์ รัฐเพนซิลเวเนีย
หลังจากที่ผู้โดยสาร และลูกเรือพยายามยึดเครื่องกลับคืน
ก่อนถึงเป้าหมายที่จะพุ่งชน คือ อาคารรัฐสภาสหรัฐ ในวอชิงตัน ดี.ซี.
โศกนาฎกรรมช็อคโลกในครั้งนั้น มีผู้เสียชีวิตเกือบ 3,000 คน
โดยเฉพาะเครื่องบินทั้ง 4 ลำนั้น ไม่มีผู้ใดรอดชีวิตเลย
ความสงสัยในเหตุการณ์ครั้งนั้นพุ่งเป้าไปที่กลุ่มผู้ก่อการร้ายอัลกออิดะฮ์อย่างรวดเร็ว
อุซามะฮ์ บิน ลาดิน ผู้นำกลุ่มได้ออกมาปฏิเสธความเกี่ยวข้องในตอนแรก
แต่ต่อมา พ.ศ. 2547 ก็ได้อ้างความรับผิดชอบเหตุวินาศกรรมดังกล่าวนั้น
อัลกออิดะฮ์ และบิน ลาดิน อ้างเหตุจูงใจในการก่อวินาศกรรมว่ามาจากเหตุเรื่อง
การสนับสนุนอิสราเอลของสหรัฐฯ การคงทหารสหรัฐฯ ประจำการในซาอุดิอาระเบีย และการลงโทษอิรัก
ซึ่งเหตุการณ์ครั้งนั้น สหรัฐฯ ดำเนินมาตรการตอบโต้เหตุวินาศกรรม
โดยการเริ่มสงครามต่อต้านการก่อการร้าย (War on Terror)
การรุกรานอัฟกานิสถานเพื่อขับรัฐบาลตอลิบัน ซึ่งให้ที่พักพิงแก่สมาชิกอัลกออิดะฮ์
หลายประเทศเพิ่มกฎหมายต่อต้านการก่อการร้าย และขยายอำนาจการบังคับใช้กฎหมายมากขึ้น
และในเวลาต่อมา เดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2554
หลังจากลอยนวลมาได้นานหลายปี บิน ลาเดน ก็ถูกพบและสังหารในที่สุด
อุทาหรณ์จากเหตุการณ์ครั้งนี้
เป็นเครื่องเตือนใจ เตือนตนได้ว่า
อย่าหลงลำพองตนว่าเป็นผู้มีอำนาจ เพราะวันใดที่ชะตาถึงคาด
แม้มหาอำนาจอย่างลุงแซมก็ยังได้รับบทเรียน ที่มิอาจลืมเลือน