23 มี.ค.2552 เป็นวันแรก และครั้งแรกตั้งแต่เริ่มมาทำงานที่นี่ที่ต้องทำหน้าที่หัวหน้าเวรล่วงเวลา ตอนแรกๆก็กลัวอยู่เหมือนกัน กลัวจะทำหน้าที่ได้ไม่ครบถ้วนกระบวนการ แต่ช่างเถอะ ท่องไว้ว่าได้เทรนทฤษฏีมาบ้างแล้วจากคุณหัวหน้าฝ่ายงานบริการ และท่านอื่นๆที่หนู๋ชอบไปถาม
16.30น.เวลาปฏิบัติงานมาถึง ต้องไปทำหน้าที่แล้ว อันดับแรกที่เริ่มต้น คือ ไปตรวจดูรายชื่อของลูกเวรวันนี้ มาครบป่าว นับ1 2 3 4 5 ครบก็เซ็นชื่อปิดท้าย อันดับ 2 ขึ้นไปประจำอยู่ชั้น 2 บริการสารนิเทศคอยสังเกตการณ์บริเวณโดยรอบ สำหรับวันนี้ทุกอย่างปกติดีค่ะแต่คนน้อยไปหน่อย 25 คนเห็นจะได้ เลยคิดอยากไปลองดูชั้นอื่นบ้างว่ามีเยอะกว่านี้มั้ย ทันใดนั้นก็เลยลุกจากเก้าอี้ประจำตำแหน่ง เดินขึ้นไปชั้น 3 และชั้น 4 หวังเล็กๆว่าคนคงจะเยอะ ในช่วงเวลาขณะนี้ประมาณ 17.30 น. โอ้โห..! ชั้นละ 5 คน มันช่างน้อยซะจริง เลยเดินกลับมานั่งที่ ชั้น 2 เหมือน เดิมโดยที่เวลาก็เดินอย่างรวดเร็ว นั่งไปนั่งมา 6 โมงเย็นแล้ว เลยเดินไปปิดไฟ เล่นเอาเหนื่อยมิใช่น้อยไม่ใช่เพราะพื้นที่น้อยนะ แต่เพราะหาสวิตปิดไฟไม่ค่อยเจอ เลยต้องเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบ ผู้ใช้ก็เริ่มหยุมหยิมเลยทะยอยปิดไฟ
ประสบการณ์แรก ที่ทำเอากังวลเหมือนกัน คือ มีผู้ใช้สาวใหญ่คนนึง บ่นพึมพำว่าเค้าปิดไฟไล่แล้ว เราก็ได้ยินนะแต่ก็ต้องทำหูทวนลมไม่นั้นก็คิดมากอีก นึกในใจ(ไม่ได้ปิดไฟตรงที่เค้านั่งซักหน่อย) เดินปิดไปเรื่อยจนไปถึงบริเวณที่อ่านหนังสือรายบุคคล
ประสบการณ์2 เวลา 18.15 น. มีผู้ใช้ชายคนนึงนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างใจเย็นทั้งที่ได้ยินประกาศปิดหอสมุดแล้ว เลยเข้าไปบอกผู้ใช้ว่า น้องค๊ะห้องสมุดกำลังจะปิดแล้วค่ะ เพื่อให้เค้าได้เตรียมตัว
ผู้ใช้ : ครับๆ ยิ้มเล็กน้อย
บรรณารักษ์ : รู้สึกดี ที่ผู้ใช้ไม่ว่าอะไร เลยเดินไปทะยอยปิดไฟต่อ
ผู้ใช้(คนเดิม) : ซักพัก เดินมาหน้าไม่ค่อยดี พูดว่าห้องสมุดปิด 18.30 น. ไม่ใช่หรอ
บรรณารักษ์ : ค่ะ ปิด 18.30 น. และเราก็ต้องทะยอยปิดลงมาจากชั้นบน ชั้น 1 ยังเปิดอยู่ค่ะ
ผู้ใช้ : เงียบ เหมือนจะไม่ยอม
เพื่อนผู้ใช้ : ก็ดึงมือให้ไปเพราะเงยเห็นนาฬิกาแล้วว่ากำลังจะ 18.30 น.คงเห็นว่าเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์เลยพากันลงไป
บรรณารักษ์ : ตกใจ+กลัว ปนกันมั่วไปหมด
ผู้ใช้หมดแล้ว เอาหล่ะได้เวลาปิดไฟหมด ลุงสมคิดก็ยังไม่มากลัวความมืดก็กลัว ยังคิดอยู่ในใจเลยว่านี่แค่ 18.30 น.เอง ถ้าอยู่เวรช่วงที่ปิด 22.00 น. จะทำยังไง แต่ใจก็ต้องสู้ปิดไฟ สำรวจความเรียบร้อยจนหมด ล็อกประตูแล้ววิ่งลงชั้น1 อย่างปลอดภัย เมื่อเสร็จภาระกิจทุกอย่างภายในห้องสมุดแล้ว ก็ก้าวออกจากประตูอย่างภาคภูมิใจ ที่ผ่านด่านแรกมาได้อย่างสวยงาม (คิดเอาเอง)
ซึ่งประสบการณ์ที่เล่าสู่กันฟังในครั้งนี้ ถือเป็นก้าวสำคัญในวันต่อๆไปของหนูค่ะ ……@_@