ถึงเวลาที่ต้องลาจากพระราชวังสนามจันทร์ ไปศึกษาหาความรู้ที่ตักสิลา… ไปไม่นานหรอกค่ะ เพราะคิดถึงห้องสมุด แต่ก็คลายความคิดถึงไปเยอะเพราะได้อ่าน blog อย่างสบายใจ… นึกถึงน้องเบญนะ คงเหงาเหมือนกันอยู่ไกลถึงเมืองกังหันโน่นแน่ะ…
ตักศิลา เป็นสมญาของมหาสารคาม มีเพลงมาร์ช มหาสารคาม  ที่ครูสำเร็จ คำโมง ศิลปินพื้นบ้านอีสาน  ได้ร้อยเรียงคำและท่วงทำนองสามารถบอกเล่าเรื่องราวของมหาสารคามไว้ครบถ้วน ว่า “พุทธมณฑลอีสาน ถิ่นฐานอารยธรรม ผ้าไหมล้ำเลอค่า ตักสิลานคร ต้นไม้ใหญ่และทุ่งนา อำนวยข้าวปลาทรัพยากร ถิ่นอุดมร่มเย็นยิ่งใหญ่ บวรคู่ควรนามนครมหาสารคาม”
พจนานุกรมบอกว่า ตักกะ แปลว่า ตรึก, ไตร่ตรอง สิลา แปลว่า ทั่วไป, ปกติ (บางครั้งก็หมายถึง หิน) แต่รวมๆ กัน น่าจะสรุปได้ว่าเป็นเมืองนักปราชญ์
ไปมหาวิทยาลัยมหาสารคาม แล้วก็ไปนอนที่โรงแรมตักสิลา เป็นที่พักหลักร้อยเหมาะสำหรับคนไทยหัวดำๆและ (หงอก) อย่างเรา ส่วนคุณภาพขอการันตีว่านายแน่มาก เพราะเลิศหรูอลังการงานสร้าง ทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกที่สำคัญคือมีหนังสือและหนังสือทั่วทั้งห้อง ซึ่งถูกใจมาก จนอดมีข้อกังขาว่าโรงแรมที่แพ้งแพงตกลงว่าสร้างไปให้ใครพักกันแน่ ตอนนี้ไม่มีนักท่องเที่ยวมา ก็โปรโมทว่าให้ไทยเที่ยวไทย แต่เช็คราคาห้องพักแล้วก็ขอบ้ายบายดีกว่า ไปนอนเต้นท์ดีกว่า (แต่บอกใครๆ ว่าเปลี่ยนบรรยากาศ)
ที่ไปครั้งนี้เนื่องจากพี่พัชไม่สามารถไปค้างคืนที่ไหนได้ ถนัดแต่ กทม.ขณะที่ตัวเองจะสลับกันจึงเป็นความลงตัวที่ชิวๆ  เป็นครั้งแรกที่เข้าประชุมกับบรรณารักษืฝ่ายบริการส่วนกลาง แต่เพื่อนพ้องน้องพี่ร่วมวงการก็ไม่ใช่คนแปลกหน้า เพราะเห็นหน้ากันแบบแว่บไป… แว่บมา … จึงยังไม่รู้ว่าใครเป็นพี่เป็นน้องตามอายุเกิด  หนูปุกแห่งท่าพระคงจะสับสนเหมือนกันจึงกระซิบถามว่าพี่ปองเป็นน้องหรือพี่ของพี่ อืมม…น่าจะเป็นพี่นะเพราะพี่เข้าวงการมาก็เห็นชื่ออยู่แล้ว แต่ใบหน้าพี่คงไปล่วงหน้าแล้วกระมัง…. แต่ไม่กี่คนหรอกเพราะนอกนั้นไหงเด็กจัง
ทีแรกพี่แมวว่าจะไปด้วยแต่ด้วยความชราแล้ว จึงเหนื่อยกับการเดินทางกลับจากพัทยา ส่วนเราได้ถือโอกาสนี้กราบสวัสดีท่านผู้ใหญ่และผู้บริหารรุ่นเด็ก ซึ่งไม่พ้นเรื่องงานและงานและงานแต่ก็สุข นับเป็นอานุภาพของความผูกพันแบบไม่มีระยะทาง
รูปแบบห้องสมุดไม่ต่างไปจากที่ไปเมื่อหลายปีก่อน แต่ที่โดดเด่นคืองานไอที ที่ทำไม๊ทำไมช่างคิดและสามารถสร้างนวัตกรรมอะไรต่ออะไรที่ตอบสนองการทำงานในห้องสมุด ที่ไม่เพียงแต่ในองค์กรของตนเท่านั้น หากยังเผยแพร่ไปยังวงกว้างและกว้างๆๆๆๆ โดยมีโปรแกรมเม่อร์รุ่นเก๋าส์หนึ่งคน และรุ่นใหม่อีกหนึ่งคน ถามว่าอย่างนี้ทำไง ก็มักได้รับคำตอบว่าอาจารย์สมพงษ์กับน้องเต้ยทำให้ แซวน้องเต้ยไปว่า ขอยืมตัวมานครปฐมสักวันสองสองวันได้ไหม วันนั้นที่มาดูงานที่นครปฐม (แต่ไม่ได้ดู เพราะต้องทำอย่างอื่นให้น้องเอ๋) ยังใช้งานไม่เต็มที่เลย5555 น้องเต้ยได้แต่ยิ้มและยิ้ม จึงเป็นขวัญใจของป้าๆ น้าๆ
เนื้อหาของการประชุมนอกจากเป็นเรื่องการทำงานกับเว็บไซต์ ซึ่งคณะทำงานตั้งใจกันว่าต้องการให้สามารถรับรู้ข่าวสารซึ่งกันและกันและยังใช้เป็นที่ทำงานในเรื่องของการยืมระหว่างห้องสมุดอีกด้วยพี่พัชน่าจะเล่าเรื่องนี้ได้ดีกว่า จึงขอยกให้เขียนเล่าให้พวกเราอ่าน
อีกเรื่องหนึ่งเป็นเรื่องราวของ Researcher ID ซึ่งพี่พัชเคยเล่าให้ฟังเหมือนกันแต่สรุปกันในครั้งนั้นว่่าน่าสนใจ แต่เนื่องจากตัวเราทั้งสองคนยังไม่มีงานในฐานข้อมูล จึงยังไม่กล้าลงใช้ระบบ พี่พัชจึงได้เรียนอาจารย์บางท่านไปเพื่อให้ทดลองใช้ แต่สรุปว่าทุกคนยังงง ๆ เลยไม่ได้ทำต่อ ครั้งนี้ไปเข้าไปทำงานแล้วพอจะเรียกสติกลับคืนมาได้บ้าง จึงว่าจะไปช่วยกันลองดูแล้วมาเล่าให้ฟัง
ที่สารคามตอนนี้เริ่มมีการใช้ RFID กับหนังสือซึ่งใช้ควบคู่กับระบบเดิมคือแถบแม่เหล็ก สิ่งที่ตามมาคือก็จะมีระบบรับคืนอัตโนมัติ ซึ่งชอบมาก ผอ.เราเคยพูดๆ อยู่เหมือนกัน แต่ด้วยความที่ RFID ราคาสูงตกชิ้นละยี่สิบบาท  คำนวณกับจำนวนหนังสือในห้องสมุดของเราแล้วพบว่ามีเลขหลายหลักจนตาลายจึงบอกศาลา แต่ก็ได้เตรียมการระยะยาวว่าหากวันใดที่เราต้องใช้เพื่อเป็นมรดกให้น้องใหม่ที่จะเติบโตต่อไป สิ่งที่ชอบต่อมาคือห้องหนังสือนานาชาติเพื่อนบ้านเรา มีบอร์ดให้ผู้คนได้มาสื่อสารกันในภาษานั้นๆ น่ารักดี เลยขออนุญาตนำมาใช้ที่เราบ้าง
ไม่ได้ไปมานานจึงตื่นตาตื่นใจพอสมควร… เลยขอพาัทัวร์ผ่านรูปแล้วกันนะ…

ขาไปนั่งรถทัวร์ไปมหาสารคาม รถออกเก้าโมงครึ่งเจอผู้เข้าร่วมประชุมอีก 4 ส่วนเรานั่งคู่กับน้องแอนซึ่งขายเสื้อผ้าแบบ extra size ที่ห้างแถวๆ ขนส่ง จึงพอได้คุยกันตลอดทาง เราได้แลกเปลี่ยนความเห้นในการใช้ชีวิตที่ตลาดหมอชิตสรุปได้ว่า เมื่อรู้แล้วว่าจะขึ้นรถไปไหน ของบริษัทอะไรให้ตรงไปที่นั่น ห้ามแวะเวียน ห้ามสนทนากับบรรดาหน้าน้าทั้งหลายที่เข้ามาถาม เพราะมักจะถูกหลอกให้ไปรถสายยาวๆ แล้วผ่านจังหวัดเป้าหมายของเราแบบฉิวเฉียด  หรือจะมีคนอื่นเข้ามารุมแล้วล้อมตัวเรา จนยากที่ฝ่าออกมาได้ แล้วเราก็ไม่เข้าใจอีกว่าทำไมถึงต้องมาหลอกมาลวงกันด้วยทั้งที่ยังเป้นคนอยู่แท้ๆ  และก้จะไปถึงสารคามตอนประมาณสี่โมงเย็น
ส่วนขากลับเลือกที่จะกลับทางรถไฟเนื่องจากรถทัวร์เที่ยวดึกสุดมาถึงหมอชิตตอนตีสาม สะระตะแล้วว่าไม่ปลอดภัยกับชีวิต (ส่วนทรัพย์สินไม่มี) ที่สารคามรถไฟไม่ผ่าน ต้องขึ้นรถจากหน้า มอ.มา แล้วมาลงที่ขอนแก่น รถออกประมาณสามทุ่มและก้จะเลทไปประมาณสักสิบห้าหรือยี่สิบนาที่เกือบทุกวัน และมาถึงหัวลำโพงประมาณเจ็ดโมงเช้า แล้วก็นั่งรถแท๊กซี่ต่อมา… กลับบ้าน