หลังจากที่ฟังคำถามคำตอบกว่าจะเลิกก็สามโมงเย็น ไหนๆ มาแล้วต้องไปไหนๆให้คุ้ม เสียเงินไม่ว่าและเสียโอกาสมีโวย…เสียงผู้จัดแจ้งว่ารับประทานอาหารหกโมงเย็นที่ห้องพวงชมพู…ก็ห้องนี้แหละ
เริ่มจากเปลี่ยนองค์ทรงเครื่องที่คิดว่าสวย… บนรถมีคนบอกว่าให้จ้องดิฉันไว้ดีๆๆ เพราะจะหนีเที่ยว แต่ไหนได้พอเข้าห้องก็หนีไปดื่มดำ่บรรยากาศของพัทยากันโหม้ด จนต้องโทรและเคาะพร้อมชักจูงแกมบังคับขูเข็ญให้ไป
แล้วก็ไปหารถสองแถว… ถามราคาบอกว่าวันละพันห้า ก็ต่อราคาอีกว่าแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองขอครึ่งราคาแล้วกัน จะไปกันกี่บ่อน อะไรนะ จะไปกันกี่ที่ก็บอกว่าไปกี่ที่ก็ไป คนขับรถบอกว่าจะไปทำมั๊ยเย็นแล้ว ก็บอกว่าพี่นี่ก็หนูจะไปเที่ยวน่ะ… เอยังไงหวา ต่อรองราคาได้แปดร้อย รวมสมาชิกทั้งเต็มใจและโดนกระชากขึ้นรถรวมกันแล้วสิบสามคน.. แถมยังประกาศว่าต้องมีตังส์นา… ไม่มีตังส์ไม่ครบ
ก็ไปวัดญาณสังวรฯ (หาประวัติอ่านได้ทั่วไปในเว็บต์) เสียดายเวลาน้อยจึงได้ไปแต่ที่วิหารกับมองรอบๆ โบสถ์ ไม่ได้ขึ้นไปบนเขามาดมั่นว่าจะต้องขึ้นไปให้ได้  รีบเดินแล้วก็มองๆ เพราะปิดหกโมงเย็น
ก็ที่นี่แหละพี่บูรณ์เป็นคนตั้งชื่อ blog นี้ให้ บอกแล้วพวกเราน่ะมีแววนักเขียนทุกคน…
จากนั้นก็ไปศาลานานาชาติ เป็นคล้ายกับสวนสาธารณะ แต่น่าเสียดายว่าขาดการบำรุงรักษาทำให้ดูแล้วไม่ประเทืองสายตาสักเท่าไร เสียดายเงิน เสียดายโอกาสว่าที่แห่งนี้น่าจะทำอะไรๆ ได้หลายอย่าง นี่ถ้าอยู่ใกล้สนามจันทร์เมื่อไรนะจะไปจัดห้องสมุดให้เลยแหละ… เอ้าคิดเข้าไป๊… เผ่นก่อนดีกว่า
แล้วก็ไปวิหารเซียน ค่าผ่านประตูห้าสิบบาท โอ้โฮ ไหงช่างอลังการอย่างนี้นะ เดินๆ วิ่ง แล้วก็กดชัตเตอร์ แชะๆๆๆ แทบไม่มีเวลาอ่านเลยเพราะปิดหกโมงเย็น เสียดายมากจริงๆ อย่างนี้ต้องให้เวลาสักครึ่งวัีนถึงจะอ่านและหาความรู้ใส่ตัว ขนาด 18 อรหันต์มนุษย์ทองคำยังดูไม่ครบทุกกระบวนท่า ไหนจะพระพุทธเจ้าในภาคต่างๆ ไหนจะของที่ระลึก ไหนจะ….. จึงได้แต่แชะๆ รูปมาฝากกัน แบบเดินตามเอ๊ยโดน bufflalo ไล่ตาม ส่วนเขาชีจรรย์ ไปไม่ทันเพราะเหนื่อยแล้ว  ได้แต่ใช้สายตาอันยาวไกลเล็งยาวผ่านเลนส์ไปดู
ทั้งๆ ที่เราก็ไปมาแล้วเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ครั้งนี้อารมณ์ต่างกันคืออยากให้พี่ๆ น้องๆ ได้เห็นอะไรและอะไร ที่ใกล้แค่เอื้อมเพียงแค่เราคว้ามันไว้ก็แค่นั้น!
สัมภาษณ์โชเฟอร์ว่าเป็นคนที่ไหน บอกว่าเป็นคนนครสวรรค์ ถามว่าบ่อนน่ะแปลว่าอะไร แปลว่า ที่ ถามว่าเป็นภาษาอะไรบอกว่าเป็นภาษาไทยคร๊าบบบบ พี่แมวบอกว่าเป็นภาษาพื้นเมืองทางภาคเหนือตอนล่างค่ะะะะะ

กลับมาหกโมงกว่าก็ไปรับประทานอาหารเย็น เคล้าเสียงคาราโอเกะ แต่เราหลายๆคนขอตัวไปเมาท์เนื่องจากอยู่ที่ทำงาน ไม่ได้มีโอกาสคุยกันได้มากมายขนาดนั้น คุยกันจนลืมแจ๋วกับคุณชายไปเลย…
เช้าก็ไปรับประทานอาหาร  แล้วก็ไปเดินที่ชายทะเลฆ่า่เวลา (ทั้งๆ ที่เวลามีค่า) ต้องออกนอกรั้วโรงแรม ขอบอกว่าว่าไกลและนอกรั้วสิ่งแวดล้อมที่ไม่ค่อยจะโสภานัก… ไปเป็นกลุ่มจึงปลอดภัยกว่าทั้งสายตาและเสียงทักทาย นั่งคุยกัน ทายว่าเกาะที่เห็นนั่นเกาะอะไร ลุงบูรณ์ตอบถูกว่าเกาะช้าง ไม่มีอะไรทำเพราะเล่นน้ำทะเลก็ไม่ได้ ดูฝรั่งอาบแดดมากนักก็ไม่ดี จะเล่นสวนน้ำรึก็หมดวัย ขากลับกะว่าจะขึ้นกระเช้าไปหอคอยซะหน่อย อุตส่าห์กล่อมป้าแมวได้แล้วเชียวนา  แต่แหมโชคช่วยเพราะยังไม่ถึงเวลาเปิดให้บริการ ฮิฮิฮิ…  สรุปว่ากิจกรรมนี้ทำเวลาได้ไม่เลวทีเดียว
คนอื่นๆ ขึ้นห้องไปหมดแล้ว เราขี้เกียจไปจึงหากลุ่มคุยใหม่ มีน้องรส น้องษร น้องหงษ์ พี่อารียาและเจ้าของครัวคุณนายคนเก่า คุยเรื่องต้นไม้โดยเฉพาะลั่นทม…. และเรื่องรักลูกน้อง อันนี้มีประเด็นไว้จะขยายต่อทีหลัง
สิบเอ็ดโมงจึงได้เวลาจรลีขึ้นรถไป ตลาดน้ำสี่ภาค อันนี้ต้องขอบคุณน้องเอ๋เป็นพิเศษที่เป็นฝ่ายแนะนำสถานที่ ส่งต่อให้พี่แมว เพื่อโปรดพิจารณาดำเนินการต่อไป ซึ่งผลการพิจารณาคือได้ดูตลาดน้ำครบทั้ง 4 ภาค โดยไม่ต้องไปทั้ง  4 ภาค ไปถึง 11.20 น. รถออกเที่ยงครึ่ง รวมเวลาทัศนาและอาหารกลางวัน งานนี้เราได้อะไรหลายอย่างมาใช้ในกิจกรรมของห้องสมุดด้วยแหละ
แล้่วเราก็ไปหนองมนไปช้อบปิ้งกัน 30 นาที แต่จ่ายกันไปรวมๆ แล้วตั้งหลายกัน ไม่เว้นแต่คุณนายที่นั่งรับประทานข้าวกล่อง แล้วก็บรรยายว่าอย่างนั้นที่ราชบุรีก็มี อย่างนี้ที่ราชบุรีก็มี ใหญ่กว่าส ถูกกว่าจะมาซื้อทำไมที่นี่ แต่พอเห็นเพื่อนซื้อหมึกย่าง หมึกสามรส หมึก…..  ฮิฮิ มีรึจะ…. ไม่ซื้อ