ตามพระราชบัญญัติฯ หมวด 6 วินัยและการรักษาวินัย มาตรา 82 ข้าราชการฯ ต้องกระทำการอันเป็นข้อปฏิบัติดังนี้
1. ต้องปฏิบัติหน้าที่ราชการด้วยความซื่อสัตย์ สุจริต และเที่ยงธรรม
2. ต้องปฏิบัติหน้าที่ราชการให้เป็นไปตามกฎหมาย กฎ ระเบียบของทางราชการ มติของคณะรัฐมนตรี นโยบายของรัฐบาล และปฏิบัติตามระเบียบแบบแผนของทางราชการ
3. ต้องปฏิบัติหน้าที่ราชการให้เกิดผลดีหรือความก้าวหน้าแก่ราชการด้วยความตั้งใจ อุตสาหะ เอาใจใส่ และรักษาประโยชน์ของทางราชการ
4. ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชาซึ่งสั่งในหน้าที่ราชการโดยชอบด้วยกฎหมายและระเบียบของทางราชการ โดยไม่ขัดขืนหรือหลีกเลี่ยง แต่ถ้าเห็นว่าการปฏิบัติตามคำสั่งนั้นจะทำให้เสียหายแก่ราชการ หรือจะเป็นการไม่รักษาประโยชน์ของทางราชการจะต้องเสนอความเห็นเป็นหนังสือทันที เพื่อให้ผู้บังคับบัญชาทบทวนคำสั่งนั้น และเมื่อได้เสนอความเห็นแล้ว ถ้าผู้บังคับบัญชายืนยันให้ปฏิบัติตามคำสั่งเดิม ผู้ใต้บังคับบัญชาต้องปฏิบัติตาม
5. ต้องอุทิศเวลาของตนให้แก่ราชการ จะละทิ้งหรอทอดทิ้งหน้าที่ราชการมิได้
6. ต้องรักษาความลับของทางราชการ
7. ต้องสุภาพเรียบร้อย รักษาความสามัคคี และต้องช่วยเหลือกันในการปฎิบัติราชการระหว่างข้าราชการด้วยกันและผู้ร่วมปฏิบัติราชการ
8. ต้องต้อนรับ ให้ความสะดวก ให้ความเป็นธรรม และให้การสงเคราะห์แก่ประชาชนผู้มาติดต่อราชการเกี่ยวกับหน้าที่ของตน
9. – 10 (ดูเพิ่มเติมจากพระราชบัญญัติฯ)
ผู้ใดไม่ทราบหรือไม่ใส่ใจต่อข้อปฏิบัติข้างต้น นับแต่นี้ต่อไปพึงสังวรณ์หรือตระหนักไว้ตลอดเวลา เฉพาะอย่งยิ่งข้อ 4 มิฉะนั้นท่านอาจผิดวินัย จะผิดวินัยร้ายแรงหรือไม่นั้นไม่ทราบได้ หากการทำงานทุกอย่าง ทุกคนต้องระมัดระวัง ยึดกฎระเบียบเฉพาะการเงินอย่างเคร่งครัด อย่าคิดว่าก็ไม่ได้เอาเข้าพกเข้าห่อ ทำเพื่อราชการ ประหยัดเงินให้ราชการ
ในอดีตบางคนทำงานเพื่อหลวงเกินไป แต่อาจ…อาจนะคะ เนื่องจากสร้างความขุ่นข้องหมองใจแก่ผู้บังคับบัญชาเรื่องไม่พึงสังวรณ์ว่า เขาผู้นั้นคือ ผู้บังคับบัญชา (หรือไม่ผู้เขียนก็ไม่แน่ใจ จะเรื่องอื่นอีกหรือไม่ก็ไม่ทราบได้) เธอผู้น้นก็เลยได้ยินคำที่ว่า “อั๊วจะเอาคนออกให้ลื้อดูซักคน” ผ่านนักการภารโรงที่รับฟังข้อความนั้นมาโดยตรง แล้วก็สามารถเอาออกได้จริงๆ ก็ขุดคุ้ยเรื่อง…มาเป็นสาเหตุ ทั้งๆที่ควรดูที่เจตนา ซึ่งผู้เขียนไม่เคยลืมเลยจนบัดนี้คิดว่าจนวันตายนั่นแหละ