เห็นจั่วหัวเรื่องแล้วหลายๆ คนอาจเข้าใจไปว่าเดี๊ยนกลัวตกรถไฟ

เพราะTrain เอ๊ยยย Trend จั่วหัวปาสาปะกิต เป็นเทรนด์ที่กะลังมา on the blog

ทั้งป้าหน่อย ป้าพัช ใครต่อใคร ต่างก็ว่ากันไป

เดี๊ยนก็แอบกระซิบดังๆ แบบไม่อายฟ้าดินละกันว่า อันที่จริงเรื่องนี้

เป็น Draft นอน Freezeeeeeeeeee แอ้งแม้งอยู่ใน blog เมื่อสองเดือนที่ผ่านมา

และถ้าจะนับดั่งที่ผู้คุ้มกฎแห่งสำนักง้อไบ๊ธุรการ เจ๊นู๋ใหญ่

และเจ้าแม่โปรเจคแห่งสำนักวิเคราะห์ฯ เจ๊ปอง

ได้ลั่นวาจาข่มขวัญ เอ้ยยยยย ข่มขู่ เอ้ยยยยยยยยยยย แจ้งเตือน แก่คนในอาณัติ

…เหม๋ๆๆๆๆๆ  ก็เก๊าจัวนิ เก๊าก็เลยจิ้มดีดผิดๆ ถูกๆ เลยนิ คิกคิก ^^

เอาจริงๆ ตามคำขู่ เอ้ยยยย คำเตือน ก็คือว่า

ตามKPIs ที่บรรดาหัวๆ ได้หารือกัน ก็คือ การทำ/ การร่วม / มีส่วนร่วม / เข้าร่วม

ภารกิจ กิจกรรมใดๆ ให้รายงานผลในเดือนนั้นๆ

ไม่นับเรื่องเก่าเอามาเล่าใหม่ ไม่ทันสมัย ไม่ Up 2 date ม่ายยยยอ๊าววว ม่ายอาวววว

ว่าแต่อันม่ะทันหมัยเนี้ย ไม่นับรวมเรื่องที่นำมาเขียน Blog ใช่ม๊าาาาาาาาา

อย่ากระนั้นเลย เดี๊ยนเอาจั่วหัวเก่า “Season Change” มาปัดฝุ่นใหม่ละกัน

เท่าที่ความทรงจำยังพอมีอยู่อย่างเลือนๆ จำได้ว่าเรื่องที่จั่วหัวนี้

ตั้งหลักจะเขียนราวปลายเดือนกันยา วางแปะDraft ไว้เมื่อ 30 กันยา ที่ผ่านมา

และพอนึกได้เลาๆ ว่าลงมือกระทำการไปแล้วสักครึ่งสักค่อนทาง

และก็ให้บังเอิญจังหวะคราวซวย เอ้ยยย ม่ายช่ายยยยย ม่ายช่าย

เหม๋ๆๆๆๆ เด๋วเจอ มาตรา 82 ข้อ 7. ต้องสุภาพเรียบร้อย อิอิ

ท่านหัวหน้าหอสมุดฯ ที่เคารพ อิฉันขอถอนคำพูดตะกี้คร้า

บังเอิญที่ว่า คือ ประมาทเลินเล่อ อ๊าวววววววววววววว เวรกรรม

เจออีกกระทง มาตรา 83 ข้อ 4. ต้องไม่ประมาทเลินเล่อในหน้าที่ราชการ

เอ๊ยยยยยย อ๊าวววว คุณพระช่วย กล้วยก็ไม่มีจะทอด ยาวล่ะแก

เจออีก 2 กระทงเหนาะๆ พร้อมๆ กัน ประมาทแล้วยังไม่สุภาพอี๊กกกก

จะหนักกว่าอากง 20 ปี มั้ยอ่ะ เหอ เหอ เหอ

เรื่องของเรื่องก็คือ อิฉันร่างเรื่องใน Blog และให้วันนั้น

เกิดเหตุอะไรสักอย่างจำไม่ถนัด ความบันละยายที่บันจงปล้ำปลุก

ก็มีอันชู๊ว๊าบบ ชู๊ว๊าบบบบไป เหลือไว้ให้ท่อนสั๊นนนน สั้น

ชนิดต่อแทบไม่ติด คิดแทบไม่ออกว่าวันนั้นตั้งใจจะบ่นเรื่องอะไร

เพียงท่อนว่า…..

“อืมมมมม ก็น่าคิดนะ Demand กับ Supply ที่ไม่สมดุลย์
ก็คงเป็นหน้าที่ของผู้มีหน้าที่ดูแลและบริหารจัดการจะคิดอ่านกัน
ในวันที่โลกอันไพศาลเกิดการเปลี่ยนแปลง
จะแปลกอะไรที่การไหลรวม รับรู้ สัมพันธ์ในองค์กรเล็กๆ อย่างหอสมุดฯ

จะใช้ประโยชน์จากปฏิสัมพันธ์อันมีอยู่ในหน่วยงาน

สร้างสรรค์สิ่งที่ดีกว่าให้องค์กรแทนการคิดอ่านเพียงลำพัง”

แต่ช่างเถอะ…

หนึ่งนับใหม่ได้เสมอ ก็แหมนะ อันเนี๊ยะ มันคิดอ่านส่วนตั๊วววว ส่วนตัว

มันก็ยังคงต้องเหลือซากคิดอ่านที่จะสื่อกล่าวเล่าความกันได้หรอกน่า

เอ้าๆๆๆ ใครๆๆๆ ที่ยังไม่เหนื่อยอ่านก็ตามๆๆๆๆๆ กันมาจร้า

Season Change อย่างที่บอก จั่วหัวมาตั้งกะกันยา

ซึ่งเพลานั้น มิใช่เพลานี้

จึงมิใช่เพลาที่เป็น…การเปลี่ยนผ่านฤดูกาลตามธรรมชาติ

แต่เพลานั้นเป็นเพียง…ฤดูกาลในใจข้าพุดเจ้า

ฤดูกาลที่ว่า…เกิดขึ้นหลังจากผ่านคิด คิดไป คิดมา คิดมา คิดไป
ในภาระหน้าที่ ผนวกอีกหลายสิ่งอย่างที่ประดังประเด เข้ามาในห้วง “จังหวะของชีวิต”

ดังคำพระอาจารย์เอกชัย แห่งวัดดอนทอง ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพียงสำนักสงฆ์

แต่มาบัดนี้ท่านได้เพียรสร้าง เพียรก่อ กระทั่งได้เป็นวัดที่ถูกต้องตามกฎบัญญัติแห่งคณะสงฆ์
(ท่านใดสนใจอยากไปตั้งวัดเป็นเนื้อนาบุญแก่วงศ์ตระกูล

ตามไปหาอ่าน อ่านสั้น อ่านยาว อ่านแบบมีตัวอย่างประกอบ เลือกเอามากมายตามดวก อาทิ
http://budsakaeo.org/setwat.htm ; songbr.org/main/downloads/02-News2.doc ;

http://www.watnewyork.com/thai_organization.htm)

ว่าเรื่องพระอาจารย์ต่อนิ
ในอดีตครั้งข้าพุดเจ้าเยาว์วัย ย้อนเพลาไปราวพุทธศตวรรษ

ฮิ้ววววววววววววววว นี่ก็นานเกิ๊นนนนนนน

ในครั้งอดีตดั่งว่านั้น พระอาจารย์ท่านเป็นอาจารย์สอนศิลปะ

รุ่นสร้างโรงเรียนสาธิต แห่งมหาวิทยาลัยศิลปากร

รุ่นสี่รื่น รื่นเริงบันเทิงใจ สระแก้วแววใส เป็นที่ให้เราไล่ต่อยกัน

ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เรื่องจิ๊งงงงงงงงงงงงง ไม่อิงสะตอ หุหุ

สร้อยคำข้างบนนั่น มิใช่เป็นเพียงเอาฮา แต่วีรกรรมวีรเวรของเหล่าข้าพุดเจ้าเป็นเยี่ยงนั้น

จึงมิแปลกอันใดเลย เมื่อ “จังหวะของชีวิต” จะเป็นวลีเด็ดดวงเข้าไปถึงทรวง

เหล่าสมุนโจร…ระกา หนุ่มสาวน้อยใหญ่เพลาลืมส่งงาน พระอาจารย์จึงลืมที่จะให้คะแนน

เพราะ “จังหวะของชีวิต” มีเหตุให้กรรมตามทันเช่นกัน

กลับมาสู่จังหวะของชีวิตข้าพุดเจ้า ณ ปีพอสอนี้ (ห้ามอ่านปีผวนกลับนะจ๊ะ นะจ๊ะ ดั๊นม่ะถนัด มีเคือง!!)

ในเวลาที่ผ่านมา อันเป็นช่วงที่หลากเรื่องราวผ่านเข้ามา ในห้วงเวลาที่ประจวบเหมาะกันอย่างลงตัว

ดังนั้นเมื่อพยายามทบทวน ข้าพุดเจ้าก็ตัดสินใจยื่นจดหมายราชการร๊ากกก ต่อท่านป้าแมว

ขอถอดวาง และ คืนหัวโขนอันหนักอึ้ง ที่คิดว่า…พอเกินควรแล้ว…สำหรับตัวเอง

และเมื่อตำแหน่งผู้สวมโขนว่างลง จึงเป็นเพลาที่ต้องจัดวางตัวทายาทอสูร เอ้ยยยยย ผู้สวมโขนคนใหม่

ก็ให้บังเอิญว่าประเด็นการปรับ การเปลี่ยนโครงสร้างฝ่าย / งาน

ก็เป็นสิ่งที่บรรดาโขนๆ และไม่โขนแต่ช่างคิดอ่าน ได้คุยอนาคตกันมาแล้วระดับหนึ่ง

ป้าแมวก็ให้บังเอิญระลึกบางสิ่งอย่างได้อีกส่วนหนึ่ง เมื่อสะระตะแล้ว ก็ลงตัวเป็นดีงาม

ซึ่งหากจะว่าไป วัฒนธรรมองค์กรลักษณะนี้ คงหามีปรากฏไม่มากนักในวัฒนธรรมองค์กรแบบท๊ายยยยยไท

กับการที่ผู้ดำรงตำแหน่งใดจะสมัครใจ ละ ลง จากสิ่งถือครองด้วยตนเอง แทนการอันเชิญให้ลง

ขนาดเชิญให้ล๊งงงง ให้ลง ยังหวงแหน ดึงไว้โจ๊นนนนนน ก้าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ

ซึ่งในมุมนี้ ก็มีผู้มองต่างมุม คิดกันไปหลากแง่ ต่างๆ นานา ก็สุดแท้

…ห้ามฟืนไว้ อย่าให้มีควัน ยากยิ่งฉันใด…ห้ามคิดอ่าน ห้ามใจคน ก็คงยากเย็นดุจกันฉันนั้น

ทุกสิ่งอย่าง ตัวเราเท่านั้น รู้อยู่ดีในใจ และเวลาเท่านั้น ที่จะช่วยพิสูจน์ โดยเฉพาะ(น้ำ)ใจคน

…เวลาเปลี่ยน ใจคนเปลี่ยน หลายสิ่งอย่าง…เปลี่ยน “เป็นธรรมดา” ใจเราเองยังเปลี่ยนได้ สาอะไรใจคนอื่น นิ…

ถึงวันนี้เลยให้นึกถึงเสียงครวญหวานๆ ของลุงวินัย พันธุรักษ์ แว่วมาคันหู เอ้ยยยย มาข้างหูว่า…….

………..ซึ้งใจแม่(พ่อ) ยอดร๊ากกกกก หุหุหุ………….