เมื่อวันอาทิตย์ที่ 15 มีนาฯ ผ่านไปทางจังหวัดสมุทรสงคราม เลยแวะไปวัดเขายี่สาร ไปที่ทุ่นริมน้ำก่อน ในแม่น้ำแม่กลอง มีปลากระทุงเหวตัวใหญ่ ๆ  ลูกชายตื่นเต้นบอกว่า ปลาเข็มยักษ์ น่าจับไปปล่อยในคลองบ้านเราบ้าง !!! … ขึ้นไปไหว้พระนอนในถ้ำข้างบนเขา ดูรอยพระบาท  แล้วก้เดินดูกันไปรอบ ๆ น่าเสียดายความเป็นโบราณสถาน น่าจะมีผู้คนให้ความสนใจมากกว่าที่เห็น (หรือเรามาไม่ตรงกับที่คนอื่นเขา้มาก็ไม่รู้…)  ทราบมาเหมือนกันว่า มีพิพิธภัณฑ์ แต่ที่ไปเป็นตอนเย็นแล้ว  พิพิธภัณฑ์จึงปิด แอบมองเข้าไปข้างใน ก็มีเครื่องใช้ในครัวเรือน ในสมัยก่อน ด้านหน้านอกพิพิธภัณฑ์ มีป้ายบอกที่มาที่ไปของพิพิธภัณฑ์ จำมาได้คร่าว ๆ ว่า ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร,  และมหาวิทยาลัยศิลปากรมีส่วนร่วมอย่างมากในการเปิดพิพิธภัณฑ์  ยังนึกเสียดายว่าไม่ได้เอากล้องถ่ายรูปไป คราวหลังไปไหนต้องไม่ลืมเอากล้องไปด้วยเสมอ ๆ แล้ว

มีความรู้สึกว่า ที่นี่่น่าจะไม่ค่อยมีผู้มาเยี่ยมชมมากนัก จึงทำให้บรรยากาศรอบ ๆ ดูเหงา ๆ   ผิดกับที่เมื่อเดือนก่อนที่ไปค่ายบางกุ้ง  (ซึ่งแต่เดิม เป็นแค่ค่ายโบราณ ที่น่าอัศจรรย์ ต้นไม้ขึ้นปกคลุมโบสถ์ที่มีองค์พระอยู่ข้างใน ดูศักดิ์สิทธิ์ และน่าระลึกถึงเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ สามารถนั่งมององค์พระ และสภาพแวดล้อมในบริเวณค่ายได้อย่างซาบซึ้ง ไม่ค่อยมีผู้คนมากนัก เพราะเป็นเพียงทางผ่านไปมาของผู้คน ) แต่ที่ไปครั้งล่าสุด ..โห..ผู้คนมากมาย  มีพระรดน้ำมนต์ มีต้นไม่ไว้ขูดหาเลข มีรูปกระดานเจาะรู ไว้ให้นักท่องเที่ยว เอาหน้าตัวเองใส่แล้วถ่ายรูปเป็นทหารไทยจับทหารพม่า.. มีการรับบริจาคมากมาย..ตอนนี้จึงเกิดความรู้สึกว่า ความเจริญ ความเป็นทุนนิยม ทำให้ความรู้สึกด้านจิตวิญญาน มันหายไป  น่าเสียดาย เพราะความรู้สึกแบบนี้เมื่อมันหายไปด้วยการถูกครอบด้วยเรื่องของผลประโยชน์ แล้ว มันคงไม่ได้เอากลับคืนมาได้ง่าย ๆ  หรือดังนั้นที่เขายี่สารก็น่าจะดีอยู่แล้วที่ไม่ต้องมีคนพลุกพล่านมากนัก …

ส่วนรูปที่เห็นหนูปอง…นักเที่ยวรอบทิศ บอกว่าจัดให้…เพราะมีเป็นกระตั๊ก