วันนี้พี่ตาตื่นขึ้นมาเปิดทีวีช่อง 9 ฟังรายการธรรมะจบ ก็มีอีกรายการหนึ่งจำไม่ได้ว่าชื่อรายการอะไร
แต่มีเรื่องเล่าเป็นคำสอนคติธรรมนำชีวิต ซึ่งจับใจความได้ว่า มีเรื่องเล่ากันว่า มีชาย 4 คน นั่งอยู่ริมทาง เห็นนายพรานคนหนึ่งใช้เกวียนบรรทุกเนื้อผ่านมาทางที่ชาย 4 คนนั่งอยู่ ชายทั้ง 4 คน ก็พนันกันว่าใครจะพูดขอเนื้อนายพรานได้มากกว่ากัน แล้ว
ชายคนที่ 1 เข้าไปหานายพราน แล้วพูดว่า “เฮ้ย! อ้านพรานแก่ ขอเนื้อหน่อยได้ไหม เจ้าจงให้เนื้อแก่เราบ้าง” นายพรานได้พังแต่ก็ไม่ได้โกรธ แต่เพราะคำพูดที่กระด้าง หยาบคาย พูดจาไม่ไพเราะ จึงให้เนื้อส่วนที่หยาบ ๆ เหมือนกับคำพูดของเขา ที่มีแต่เนื้อติดพังผืดให้ชายคนที่ 1 ไป
ชายคนที่ 2 เข้าไปหานายพราน พูดว่า “พี่พราน น้องขอเนื้อบ้างสิครับ” นายพรานได้ฟังก็คิดว่า คำว่า “พี่” และ “น้อง” เป็นคำเรียกธรรมดาที่ใช้กันทั่วไป จะเรียกผู้ที่มีอายุมากกว่าว่า “พี่” และเรียกผู้ที่มีอายุน้อยกว่าว่า “น้อง” จึงแบ่งเนื้อส่วนท่เป็นอวัยวะธรรมดาให้ชายคนที่ 2 ไป
ชายคนที่ 3 เข้าไปหานายพรานพูดว่า “พ่อพราน พ่อจงให้เนื้อแก่ลูกบ้างเถิด” เมื่อนายพรานได้ฟังก็คิดว่า คนเรานี่แต่ก่อนเรียกคนอื่นว่า พ่อว่าแม่ มันก็เฉย ๆ แต่พอตัวเองถูกคนอื่นเรียกว่า พ่อ แล้วมันทำให้หัวใจหวั่นไหว สั่นเข้าไปถึงหัวใจอย่างแท้จริง นายพรานจึงให้เนื้อส่วนหัวใจแก่ชายผู้นี้ไป
ชายคนที่ 4 เข้าไปหานายพราน พูดว่า “เพื่อนพรานเหนื่อยไหม ออกไปหาเนื้อตั้งแต่เช้า ขอเนื้อแก่เราบ้างสิ อยากไปทานอะไรบ้างไหม ในมื่อช่วนนายพรานแล้วก็ควรจะแวะชวนภรรยายของนายพรานออกไปทานด้วยกันเลย นายพรานได้ฟังดังนี้ชอบใจมาก พูดขึ้นว่า คนเราเกิดมาจะอยู่คนเดียวไม่ได้ จะต้องมีเพื่อนเป้นที่พึ่งพิงและอาศัยซึ่งกันและกัน น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า ข้าพึ่งเจ้า บ่าวพึ่งนาย จะอยู่คนเดียวไม่ได้ เมื่อท่านรับเราเป็นเพื่อน เราก็นับว่าท่านเป็นเพื่อนด้วย และธรรมดาเพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อน เราจะให้เนื้อทั้งหมดแก่เพื่อน แล้วนายพรานก็ให้เนื้อทั้งหมดพร้อมทั้งเกวียนให้ชายคนที่ 4 ไป
จะเห็นว่าชายทั้ง 4 คนนี้มีวิธีการพูดทั้ง 4 แบบ พูดในแบบเดียวกันคือการขอเนื้อ แต่ต่างกันที่คำพูด ก็จะได้เนื้อที่ไม่เหมือนกัน
สิ่งที่นำมาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังก็เพื่อเป็นคติธรรมนำชีวิต ขอให้เพื่อน ๆ จงพิจารณาดูก็แล้วกันว่า การที่เราจะพูดอะไรออกมาควรคิดก่อนพูด หรือถ้าเราจะพูดจงพูดในสิ่งที่เราคิดว่าเราเองก็อยากฟัง ถ้าเราสามารถที่จะหลีกเลี่ยงวาจาที่จะทำให้เกิดความเสื่อมเสียแก่ตนเสียได้ เลือกพูดแต่ในส่งที่ดี ก็จะก่อให้เกิดเสน่ห์กับผู้ฟัง ตัวของเราจะมีคุณค่าแค่ไหน เพราะใคร ๆ ก็ต้องคบ ต้องการเข้าใกล้คนที่มีวาจาไพเราะ อ่อนหวาน “ป่ากมีไว้พูดคุย เพื่อสร้างมิตร สร้างความสุข และสมองมีไว้คิด เพื่อเวลาพูดคุยกับคนอื่น เพื่อสร้างมิตรและสร้างสรรค์”
ท้ายนี้ขอฝากคำโบราณที่เคยบอกว่า “พูดดีเป็นศรีแก่ปาก พูดชั่วอัปราชัย”
เป็นมนุษย์ สุดนิยม ที่ลมปาก
จะได้ยาก โหยหิว เพราะชิวหา
แม้พูดดี มีคน เขาเมตตา
จะพูดจา จงพิเคาะห์ ให้เหมาะความ