เรื่องมีอยู่ว่า…พระโพธิสัตว์เกิดในตระกูลนายกองเกวียน (นายกองเกวียน หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า สัตถวาหะ มีหน้าที่รับผิดชอบในการควบคุม บังคับบัญชากองเกวียนให้เรียบร้อย และปลอดภัย ซึ่งนายกองเกวียนจะต้องเป็นผู้ที่มีความฉลาด ความสามารถ)
เมื่อเข้าวัยหนุ่มก็ได้รับความไว้วางใจให้เป็นายกองเกวียน และเป็นผู้ทีมีความสุขุม ฉลาด กล้าหาญ มีความสามารถในการคุมกองกวียนเป็นเยี่ยม ประมาณ 500 เล่ม ขณะที่ใกล้ๆ กันนั้น ก็มีนายกองเกวียนอีกคนหนึ่งที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เป็นคนเจ้าสำราญ ขาดความสุขุมรอบคอบ ชอบฉวยโอกาส ชิงดีชิงเด่น
วันหนึ่งนายกองเกวียนที้ง 2 คน ก็คิดจะเดินทางไปค้าขายที่อีกเมืองหนึ่งในช่วงเวลาเดียวกัน แต่การที่กองเกวียนขนาดใหญ่จะเดินทางไปในที่ที่ทุรกันดาร ทางเดินเกวียนแคบ อาหารขาดแคลน ก็จะไม่สะุดวก พระโพธิสัตว์ไปปรึกษานายกองเกวียนคู่แข่ง แต่นายกองเกวียนคู่แข่งต้องการไปก่อน พระโพธิสัตว์ก็ยินยอม
นายกองเกวียนคู่แข่งเดินทางไปพร้อมกับเสบียงอาหาร น้ำดื่ม และหมู่คุ้มกันอันตราย จนกระทั่งไปถึงแดนทุรกันดาร ที่มีมนุษย์กันคนอาศัยอยู่ ขณะนั้นมีเกวียนคันหนึ่งสวนทางมา พร้อมกับหมู่คุ้มกันอีก 10 กว่าคน ผู้ที่นั่งอยู่บนเกวียนมีความสง่างาม ประดับประดาร่างกายด้วยดอกบัว เสื้อผ้าและผมเปียกชุ่ม ล้อเกวียนเปื้อนโคลน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเพิ่งข้ามหนองน้ำมา
ทั้ง 2 ฝ่ายต่างทักทายปราศัยกัน และผู้ที่นั่งเกวียนสวนทางมาได้บอกว่า ทางที่นายกองเกวียนจะผ่านไป มีฝนตกชุก มีน้ำใสสะอาดน่าดิ่ม มีดอกไม้ และผักอุดมสมบูรณ์ ไม่ควรจะบรรทุกอะไรไปให้หนัก ให้ทุบตุ่มน้ำทิ้ง จะได้เดินทางได้เร็วขึ้น…แล้วก็เดินทางจากไป

นายกองเกวียนไม่ทันคิดให้รอบคอบ ไม่พิจารณาสิ่งแวดล้อมโดยรอบ เชื่อในสิ่งที่เห็นตรงหน้า จึงสั่งให้ทุบตุ่มน้ำทิ้ง แล้วก็เดินทางต่อไป โดยไม่พบน้ำเลย ทำให้ทุกคนเหน็ดเหนื่อย กระหายน้ำ และนอนหลับไป…ทุกคนจึงตกเป็นอาหารของมนุษย์กินคน
เมื่อครบกำหนดตามที่ตกลงกัน กองเกวียนของพระโพธิสัตว์ก็ออกเดินทางมาบ้าง โดยก่อนเดินทางได้กำชับให้ทุกคนปฏิบัติตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายอย่างเคร่งครัด และเมื่อออกเดินทางก็ได้พบกับเหตุการณ์เดียวกันกับนายกองเกวียนคู่แข่ง
แต่พระโพธิสัตว์สังเกตเห็นว่าคนที่สวนทางมา ไม่ยอมสบตาคน และไม่มีเงา และสังเกตเห็นอีกว่า ในที่ที่ทุรกันดารมากขนาดนี้ไม่น่าจะมีน้ำและดอกบัว หากมีฝนตกจริง ทำไมจึงไม่มีลม ไม่มีฟ้าแลบ ฟ้าร้อง หรือเมฆเลย จึงได้ชี้แจงแก่ลูกเกวียนทุกคน ไม่ให้ทุบตุ่มน้ก และให้ทุกคนระมัดระวังตัว ทุกคนจึงแคล้วคลาดปลอดภัยจากมนุษย์กินคน
คติธรรมของเรื่องนี้คือ  ผู้เป็นหัวหน้าจะนำหมู่คณะไปสู่ความร่มเย็นเป็นสุข ประสบความสำเร็จได้ จะต้องมีคุณสมบัติของผู้นำหลายประการ ต้องเป็นคนมีเหตุผล มีสติปัญญา มีใจหนักแน่น ไม่เป็นคนหูเบา ต้องพินิจพิเคราะห์ให้ถี่ถ้วน จึงจะพาให้ตนเองและผู้ใต้บังคับบัญชาประสบความสำเร็จ… 😎
ดูดูแล้วผู้บริหารต่างๆ ของหอสมุดฯ พวกเรา…น่าจะเป็นผู้บริหาร “ที่มีเหตุผล มีสติปัญญา มีใจหนักแน่น นำพาให้ผู้ใต้บังคับบัญชามีความสุข และประสบความสำเร็จ” จริงมั้ยจ๊ะ…เพื่อนพ้องน้องพี่
เรื่องจาก….ชีวิตจากชาดก : นายกองเกวียน ประวัติการสร้างบุญบารมี ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า