ฤกษ์งามยามดี เป็นของใครไปมิได้ (อิิอิ) 🙄 เลยรู้สึกดีขึ้นมาทันที่วันนี้ต้องมารับหน้าที่อยู่เวร 24 ชม.ท่ามกลางจิตใจตุ้มๆต่อมๆว่าจะผ่านไปด้วยดีหรือจะมีอะไรให้ประทับใจอีกหรือปล่าว ก่อนออกจากที่พักเพื่อมารับเวรจึงได้บวงทรวงกับเจ้าที่เจ้าทางนิดหน่อยว่าขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีสาธุ พอได้เวลาจึงเดินทางมารับเวรต่อจากหัวหน้าเวรล่วงเวลา ในเวลา 21.30น. ซึ่งในวันนี้ผู้ัร่วมชะตากรรมจะมีอยู่ด้วยกัน3คนคือ พี่กวีผู้มีอารมณ์สุนทรีในหัวใจ พร้อมกับพี่มาร์คผู้มากไปด้วยมาดขรึ่ม แต่ใจดี และตัวผู้เขียนเอง
😮 การปฏิบัติหน้าที่เริ่มจากมารายงานตัวเซ็นชื่อที่ห้องพักเวร จากนั้นก็มองไปมองมาบริเวณชั้น1 ด้วยความตื่นเต้นและแปลกตากว่าที่เคย ว่าเด็กมาใช้เยอะจัง ดังคำล่ำลือที่ได้ยินมา(นี่ขนาดสัปดาห์แรกนะ) มองมองอยู่ซักพักก็ เดินมาชั้น2 รายงานตัวต่อหัวหน้าเวร ว่าหนูมาแล้วนะจ๊ะ ซึ่งวันนี้พี่กาญน์เป็นหัวหน้าเวรล่วงเวลา ก็มารับช่วงต่อ แล้วก็แยกกันไป ก่อนจากกันพี่กาญน์ก็ได้แนะนำเกี่ยวกับการอยู่ล่วงเวลาให้เป็นอันเข้าใจบ้างเล็กน้อย ทำให้รู้สึกชื่นใจขึ้นมาอีกนิด ตามด้วยโน๊ตเล็กๆจากพี่พัชที่กลัวว่าหนูจะหิว เลยโน๊ตเบาเบาไว้ว่า หากต้องการใช้น้ำร้อนให้เสียบปลั๊กเอาได้เลย อ่านแล้วก็แอบอมยิ้มให้กับตัวเองนิดหน่อยด้วยความประทับใจว่ามีคนเป็นห่วง(คิดเอาเองเพื่อความสบายใจ55) จากนั้นจึงมานั่งประจำการอยู่ที่เคาร์เตอร์สารนิเทศ ก่อนจะลุกไปเดินสำรวจบริเวรรอบๆ ของทุกชั้น และนับจำนวนผู้ใช้คร่าวๆว่ามีกี่คน ซึ่งต้องกะประมาณเอา ไม่กล้าไปเดินนับตามโต๊ะว่า1…2…3…เดี๋ยวจะโดนมองด้วยสายตาอันมีข้อความสงสัยเอา โชคดีหน่อยที่ไม่รู้สึกง่วงด้วยประการทั้งปวงอันเนื่องมาจากความตื่นเต้น+มีคอมพิวเตอร์ให้เิปิด+เดินไปเดินมา+จิบกาแฟจากเซเว่นมาล่วงหน้าแล้วนั่นเอง เลยผ่านฉลุยในอาการลืมตาได้เต็มดวง
😮 นี่เป็นเวลา เกือบจะตี2 แล้ว ผู้ใช้ยังอยู่เป็นเพื่อนกันเกือบเต็มทุกโต๊ะเลยทีเดียว เลยอยากจะเดินเข้าไปถามเหมือนกันว่า ทำไมหนอ ถึงได้ตั้งใจกันอ่านอย่างนี้ เพราะเมื่อมองกลับไปดูตัวเองว่าเคยทำอย่างนี้หรือไม่ ตอบได้อย่างไม่อายเลยว่าไม่เคย (เคยทำแต่ไม่สำเร็จมากกว่า อิิอิ)เพราะรู้สึกว่าอ่านเท่าไหร่ก็ไม่จำ ขออ่านช่วงกลางวันดีกว่า นับถือจริงๆบางคนออกจากห้องสมุดไปแล้วก็กลับมาใหม่ บางคนอยู่ยาวเลย ทำให้ระหว่างทางเดิน มีการเข้าออกอยู่ตลอดเวลา
😕 อีกครั้งกับเวลาที่ล่วงมาถึงตี4 ก่อนหน้านี้ช่วงตี3 ได้เดินทางไปชั้น4-3เพื่อช่วยพี่มาร์คปิดชั้น และกล่อมเด็กๆให้ลงมาอาศัยชั้น1-2เป็นที่พักพิงต่อไปจนถึงรุ่งสางของวัน บางคนก็นั่งหลับ บางคนก็ฟุบบนโต๊ะ แต่ที่เธอแน่บางรายนอนยาวก็มี อันนี้ก็สุดแต่วิสัยในความกล้าหาญ บางคนยังต่อสู้กับความง่วงในการนั่งท่องตำราต่อไป ในขณะที่บริเวณชั้น1 ผู้ใช้เริ่มเบาบาง แต่สำหรับชั้น 2 ผู้ใช้ยังมาอาศัยอยู่เป็นจำนวนมากเกือบทุกโต๊ะ ทำให้เจ้าหน้าที่ก็ไม่กล้าง่วงเช่นกัน อีกไม่นานก็เช้าแล้วสิเนอะ ว่าแล้วเวลาบางทีหากเราลืมดูนาฬิกา มันก็เดินไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน น้อยนักที่เราจะมีโอกาสได้ลืมตา และมีสติอยู่ถึง 24ชม. ซึ่งนี่ก็นับเป็นประสบการณ์ที่ดีและสนุกเลยทีเดียว ว่าแ้ล้วท้องก็เริ่มส่งเสียงจ๊อกจ๊อกแล้วหละ
😛 อีกไม่นานก็เช้า 5นาฬิกาของวันใหม่เริ่มมองเห็นได้ชัดขึ้น น้องน้องดูจะนั่งกันเงียบมากไปหน่อย เนื่องจากหลับไปซะก็เยอะแล้ว ที่เหลือก็ขอให้สู้สู้ นะ จำนวนผู้เข้าใช้เริ่มคงที่ ไม่มีการเคลื่อนตัว เดาว่าน่าจะเป็นกลุ่มสุดท้ายที่เหลืออยู่มั้ง ในเมื่อมีคนหลับ ท่าหลับของแต่ละคนก็จะแตกต่างกันออกไปตามสไตล์ของแต่ละคน แต่ที่แน่ๆตรงไหนเป็นเบาะหรือโซฟาก็จะถูกจับจองเป็นที่นอนอย่างดี บางรายมีเพื่อนที่ดีคอยพัดวียุงให้ก็มี ที่เห็นจะน่าทึ่งสุดมีเอาผ้าห่อมาห่มด้วยนี่สิ มุ่งมั่นมาก
ใกล้ได้เวลาลงไปประจำการที่ชั้น 1 แล้ว ตั้งแต่เวลา6โมงเช้า-8.30น. ระหว่างนี้ จำนวนนักศึกษาเริ่มหยุดเคลื่อนไหว มีจำนวนคงที่ ส่วนใหญ่เริ่มนอนเอาแรง และยังมีบางส่วนอ่านหนังสืออยู่ ข้าพเจ้าจะขอจบรายงานแต่เพียงเท่านี้ เพราะเริ่มสว่างแล้วและกะจะเดินลงไปนั่งบริเวณทางเข้า-ออกประตูต่อไป อรุณสวัสดิ์เช้าวันใหม่
08.30น. ได้เวลาออกเวร ขอขอบคุณพี่จิตราและพี่เขียดที่กรุณา หิ้วน้ำร้อนน้ำชา นมเย็นและขนมมาฝากท้องหนูด้วยนะค๊ะ เล่นเอาอิ่มเลย คราวหน้าสงสัยต้องขออยู่อีกซะแล้วจะได้กินกินกินและกินของฝาก อิอิ

👿 ที่สาระก็มี ที่ไร้สาระซะก็เยอะ
😯 สิ่งดีดีจงเกิดขึ้น ในวันดีดีนับจากวันนี้ตลอดไป..