วัตถุดิบ

พี่เป็นคนชอบทำอาหารสมัยก่อนจะยกยอตัวเองว่าเป็น “จังกรึม” เวลาคิดเมนูจะมีวิธีการหลายอย่าง เช่น ไปตลาดเพื่อสรรหาวัตถุดิบมาทำ พอเห็นแล้วก็จินตนาการว่าจะต้องทำ ต้มยำทำแกงอะไรบ้าง, คิดเมนูว่าจะทำอะไรแล้วจึงไปหาวัตถุดิบให้ครบ หากเป็นวิธีการนี้จด ทุกอย่างว่าจะซื้อ อะไรที่ไหน และถามคนรับประทานว่าชอบสิ่งใดอยากให้เราทำอะไรให้ ตรงนี้เราก็ต้องคิดว่าเราสามารถทำได้หรือไม่ หากเป็นอาหารที่เราคุ้นเคยก็สามารถทำได้ในทันที หากเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยก็ต้องถามไถ่ หรือค้นคว้าหาอ่าน

พี่ทำอาหารในช่วงโควิดบ่อยมากรวมถึงในช่วงนั้นคุณป้าที่บ้านป่วยยิ่งต้องทำปิ่นโต ซึ่งทำวันละสี่เมนู แบบไม่ซ้ำกัน เพราะเป็นคนขี้เบื่อ จนต่อมาเกิดเป็น IG ปิ่นโตคุณป้า ไปติดตามกันได้ แต่ช่วงนี้ไม่ได้อัพเดทเนื่องจากคุณป้าขอทำเองแหละตัวเองอยู่ระหว่างการควบคุมอาหาร

พี่คิดว่าการทำครัวไม่ต่างกับการทำงาน จินตนาการในเมนู ไม่ต่างกับจินตนาการที่เรามีให้กับงาน วันนี้มีการพูดถึงแบบสอบถาม ที่ได้จากคนทำงาน คำถามของคือเมื่อได้คำตอบอย่างนั้นมาแล้วเราจะอย่างไรต่อ เพราะหากเราไม่คิดทุกอย่างก็จะเหมือนเดิม เพราะไม่รู้จะบอกรักอย่างไร เหมือนกับบล็อกเรื่องที่แล้ว

วัตถุดิบของแม่ครัวคือของในตลาด วัตถุดิบของคนทำงานคือข้อมูล เป็นความจริงที่ไม่มีอะไรซับซ้อน การมีข้อมูลแล้วนำมาใช้ ดีกว่าการทำงานที่ไม่มีอะไรเลย ในที่ทำงานของเราจึงต้องมีการแสวงหาความคิดเห็นของผู้ใช้บริการในหลายรูปแบบ และพยายามทำอย่างสม่ำเสมอ

วันนี้พี่ก็นั่งคิดดูว่าบางทีเราถามคนอื่นมากมาย แต่พอเป็นพวกเรากันเอง ก็กลับลืมที่จะถามสารทุกข์สุกดิบว่า สบายดีหรือเปล่า กินข้าวอร่อยมั้ย หลับสนิทมั้ย และเราไม่ลืมที่จะถามว่าทำไมจึงไม่ทำสิ่งนั้นนี้โน้น ซึ่งเป็นคำถามที่หาคำตอบแบบที่มีความพอดียาก

เมื่อไม่มีกว่าพอดีในรสชาติในชีวิตก็อาจจะทุกข์ แต่หากเป็นหม้อแกงแล้วคือความไม่อร่อย