วิธีบอกรัก

ดูซีรีย์เกาหลีเรื่องล่าสุดเป็นเรื่องของเด็กมัธยมปลาย มีหลายฉากที่ต้องไปปรึกษาเพื่อนว่าจะบอกรักกับสาวเจ้าอย่างไรดี แล้วก็จะมีเพื่อน ๆ บอกถึงกลเม็ด ขั้นตอนวิธีการ ทั้งที่เกิดจากตัวเอง การอ่านหนังสือ หรือพบเห็นจากภาพยนตร์ให้เพื่อนฟัง ส่วนใหญ่เพื่อนฟังก็มักจะไปทำตามคำแนะนำนั้น แต่สิ่งที่ได้นั้นมักไม่ใช่ และสิ่งที่ใช่คือสิ่งที่เจ้าของบทบาทนั้นคิดเองทำเองจากสิ่งที่สั่งสมมาแบบไม่รู้ตัว

เมื่อดูฉากนี้บ่อย ๆ จึงเห็นความซ้ำซึ่งเป็นสูตรสำเร็จของบทละคร/ภาพยนตร์ ทำให้คิดถึงชีวิตจริงว่า ความช่วยเหลือใด ๆ จากคนรอบข้าง คือคำแนะนำให้เราได้ฉุกคิดแล้ว ยังไม่ใช่สิ่งที่นำไปใช้ได้เลยต้องมีการนำไปปรุงแต่งแล้วพัฒนาปรับให้เหมาะสมกับตัวเราให้มากที่สุด ในขณะเดียวกันที่เราดึงบางอย่างมาจากชีวิตเรา โดยที่เราคิดว่าเราไม่ได้ทำอะไรเลย ทั้งทั้งที่ตลอดระยะเวลาของการเดินทางในชีวิตทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องการงานเราสะสมสิ่งที่เรียกว่าประสบการณ์ไว้ในตัวเราทั้งสิ้น

ลิ้นชักของความคิด ความรู้ ความรู้สึกมีที่เก็บเสมอ แต่ถ้าเราไม่ดึงแล้วหยิบสิ่งเหล่านั้นมาใช้สิ่งที่เก็บไว้ก็จะไม่มีประโยชน์อันใดในชีวิต แต่สิ่งที่อยู่ในนั้นก็จะทับถมนานวันเข้าก็อาจย่อยสลาย เมื่อเป็นความรักแล้วจะใช้วิธีใด กับใครสถานภาพแบบไหน ฯลฯ พี่คิดว่า ล้วนแล้วเป็นสิ่งที่ดี

จินตนาการของคำว่า “รัก” ในชีวิตการทำงานนั้นกว้างขวางนัก รักอาจเป็นความรู้สึก รักอาจจะเป็นงานหนึ่งชิ้น รักอาจจะเป็นบันทึกข้อความหนึ่งแผ่น รักอาจจะเป็นหนึ่งกระบวนการของการทำงาน และรักเกิดจากตัวเรานี่แหละไม่ใช่ใคร

ที่ทำงานใดมีรักก็ย่อมมีรัก… เสมอ