แม่….ผู้มีพระคุณ

พ่อแก่ – แม่เฒ่า

พ่อแม่ก็แก่เฒ่า                   จำจากเจ้าไม่อยู่นาน

จะพบจะพ้องพาน                     เพียงเสี้ยววารของคืนวัน

ใจจริงไม่อยากจาก              เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน

แต่ชีพมิทนทาน                       ย่อมร้าวรานสลายไป

ขอเถิดถ้าสงสาร                 อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ

คนแก่ชะแรวัย                        คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน

ไม่รักก็ไม่ว่า                       เพียงเมตตาช่วยอาทร

ให้กินและให้นอน                   คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ

เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง         ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย

ร้องไห้ยามป่วยไข้                 ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน

เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่         แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน

หวังเพียงจะได้ยล                เติบโตจนสง่างาม

ขอโทษถ้าทำผิด             ขอให้คิดทุกทุกยาม

ใจแท้มีแต่ความ                 หวังติดตามช่วยอวยชัย

ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง               มีหรือหวังอยู่นานได้

วันหนึ่งคงล้มไป                 ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง

อ.สุนทรเกตุ

คัดลอกมาจากแผ่นกระดาษ ในหอสมุดฯ

อ่านแล้วคิดถึงแม่น้ำตาไหล ปัจจุบัน แม่มีอายุ 88 ปี ปกติ แม่เป็นคนไหว้พระสวดมนต์เป็นประจำ แม่จะถามถึงเพื่อนๆ ของลูกๆ   กะปิ มะอึก  ว่าเป็นอย่างไรกันบ้าง  พูดคุย สารทุกสุข  เป็นประจำ แต่ตอนนี้ แม่จำเรื่องราวต่างๆ ได้บ้างไม่ได้บ้าง และแม่ก็มักจะพูดเสมอว่า “บาป กรรม ตาม ทัน”

แม่มีอาการเบื่อหน่ายในชีวิต    อยากจะตายแล้ว  ข้าพเจ้า บอกว่า ยังหรอก คนเรายังไม่หมดกรรม  แม่คิดถึงแต่สิ่งที่ตนเองถูกทำร้าย

บางครั้งแม่ก็ทำร้ายตัวเอง

แม่พูดเรื่องราวในชาติก่อน ข้าพเจ้าได้รับฟังน่ากลัวจัง

บางครั้งก็เหมือนกับว่าใช่แม่ของเรา?

นึกถึงบ้านที่ตนเองจากมา แม่บอกว่าอย่านำแม่กลับไป

ก่อนหน้านี้ ที่แม่มีสติ แม่จะสั่งเสียให้ข้าพเจ้าจัดงานศพให้เรียบร้อยตามกาล

สั่งและอบรมให้เป็นคนเข้มแข็ง ไม่ฟุ้งเฟ้อ สำรวมในการใช้ชีวิต และมีกัลยาณธรรมที่ดี

แม่สั่งว่าไม่ต้องพาแม่ไป รพ. ไหนอีกเพราะแม่ปฏิเสธการรักษา   แม่เป็นโรคความดันโลหิตสูง แม่กลัวโรงพยาบาลมาก เราเลยรักษาแม่แบบตามมีตามเกิด ช่วยกันดูแลแม่ แต่พอแม่ความจำเลือนหาย พี่ และน้อง ก็ต้องคอยผลัดกันเฝ้าแม่  เวรของข้าพเจ้าตรงกับวันเสาร์ และอาทิตย์  แต่ข้าพเจ้าเห็นว่า สองคนเฝ้าแม่ น่าจะไม่ไหว เพราะแม่ไม่ยอมนอน ข้าพเจ้าเลยไปดูแลแม่บ้าง ตามโอกาส ที่จะทำได้ ภาระที่หนักก็ต้องตกอยู่กับน้อง

ตอนนี้อาการของแม่ เหมือนเป็นระบบประสาททำงานได้น้อยลง แต่ความจำบางอย่างยังดี แต่บางทีอารมณ์แปรเปลี่ยน

แม่ของข้าพเจ้าได้สอนธรรมแก่ข้าพเจ้าแล้วหนอ

ข้าพเจ้าเลยรู้ได้ทันทีว่า เรามีกรรมเป็นของของตน  มีกรรมเป็นผู้ให้ผล

เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นสัจจธรรม

บุญอันใดที่ข้าพเจ้าได้กระทำดีแล้ว ขอยกความดี และบุญกุศลทั้งหมดให้แม่โดยไม่มีเหลือ สาธุ

และกรรมใด ที่ข้าพเจ้ากระทำแก่ผู้ใด  ข้าพเจ้าก็ขออโหสิกรรมในชาตินี้ด้วย และกรรมที่ใครกระทำแก่ข้าพจ้า

ข้าพเจ้าขออโหสิกรรมให้เช่นเดียวกัน

ข้าพเจ้าก็ยังพยายามที่จะพาแม่ไปหาหมอทางประสาทวิทยา รพ.ศิริราช  และโรงพยาบาลประสาท พญาไท แต่ติดตรงที่แม่ไม่ยอมไป เลยได้แต่ไหว้พระสวดมนต์ ให้แม่

ผู้เป็นลูกก็ทำได้แค่นี้จริง ๆ