วันก่อนพวกเราตั้งวงคุยกันเรื่องนั่น นี่ โน่น ดิฉันตั้งประเด็นเรื่อง “มรดกพกห่อ” ในที่ทำงานว่ามีอะไร อย่างไร แค่ไหน คำตอบตอบคืองึม ๆ งำ ๆ เพราะพูดเสียงดังไปจะไม่งาม จึงพูดกันในใจ แต่สิ่งที่เห็นพ้องต้องกันคือพวกเราส่วนใหญ่มีความอึด ความอดทน (เราไม่ยอมทนอด ดูได้จากปริมาณอาการในแต่ละวัน
พี่กลับบ้านมานั่งทบทวนดูว่าเราได้มาจากไหน พี่เห็นว่าส่วนหนึ่งได้มาจากรุ่นพี่ของเรานี่แหละ ที่ส่งมอบกันมาให้อยู่ใน DNA ของพวกเรา แบบที่เราก็ไม่รู้ตัว
มรดกที่เรามีจึงทำให้พวกเราต้องดูแลกันเอง คิดงานและสร้างงานจากคนในกลุ่มเล็ก แล้วขยายวงไปให้ทุกคนเพื่อให้ร่วมด้วยช่วยกัน ทำมาหารับประทานด้วยการสร้างงาน คนไหนแข็งแรงกว่าก็ต้องแชร์เข้ากองกลางมากหน่อย แล้วตามด้วยสร้างคนที่มีทั้งกอดคอ จูงมือ ผลักดัน หรือหนักไปกว่านั้น
สิ่งที่ทำให้คิดแบบนี้คือ พวกเราจะชอบลงมือทำ เพราะฟังอะไรนาน ๆ บ้างก็ง่วงนอน บ้างก็มองบน หรือนั่งซึม สงบเสงี่ยม แล้วถามตัวเองว่า อิหยังฟระ ส่วนการทำไป บ่นไป หรือมีอาการอื่น ๆ เช่น แซะ แทะ จิก กัด จะทำให้ชีวิตเราไม่อับเฉา เลือดสูบฉีดตลอดเวลา
ก็ไม่มาก ไม่น้อย หากใครไม่เปิดไลน์กลุ่มงาน สักวันนึง อาจเป็นลมแพรพ แล้วฟื้นขึ้นมาอ่านใหม่ เพราะหมายงั้นความเป็น “พี่พร้อม” จะตกขบวน
และพี่ยังคงชอบคำว่า เนียนไปในเนื้องาน ยามเมื่อพูดไปถึงการจัดการความรู้ และความรู้ที่ได้จากการสร้างจากมือของพวกเรากันนี่แหละ คือมรดกที่จะส่งให้รุ่นต่อไป ๆ