เพื่อนสี่ขา

เมื่อพูดถึงเพื่อนทุกคนอาจจะคิดถึงเพื่อนในวัยเด็ก หรือเพื่อนวัยมัธยม แต่คำว่าเพื่อนสำหรับฉันนั้น รวมถึงเพื่อนต่างชาติพันธุ์ด้วย นั่นคือสุนัข หรือหมาที่เราเรียกกัน ใครหลายๆคนคงมีสัตว์เลี้ยงหรือเพื่อนคู่ใจยามเหงากันบ้าง คงเข้าใจและรู้สึกได้ว่ามันเป็นได้ทั้งเพื่อนเล่นและลูกน้องที่จงรักภักดี ยิ่งได้อยู่ด้วยกัน เล่นด้วยกัน ก็ยิ่งทำฉันผูกพันกับเพื่อนรักสี่ขาตัวนี้มากขึ้น

เพื่อนตัวนี้ฉันรับมาเลี้ยงตั้งแต่มันยังเด็กๆ ตัวมันอ้วนจ้ำม่ำ ซึ่งตอนนั้นฉันอายุประมาณ 14-15 ปี ฉันตั้งชื่อมันว่า “นมสด” นมสดเป็นสุนัขพันธุ์ไทย ขนค่อนข้างยาว แต่หลังอาน ตัวสีขาวสะอาด มีจุดสีน้ำตาลอยู่กลางหัว วันแรกที่นมสดเข้ามาในบ้านมันร้องโหยหวนตลอดทั้งวันเหมือนมันไม่คุ้นกับสถานที่ ฉันจึงไปนั่งเล่นกันมันทั้งวันจนมันหลับอยู่บนตักของฉัน ณ เวลานั้นฉันรู้สึกรักและเอ็นดูมันมาก เพราะมันเป็นหมาตัวแรกที่ดิฉันเลี้ยง นมสดมีนิสัยที่ขี้เล่น ทะเล้น ชอบอ้อน และฉลาด ในวันที่ฉันไปเรียนนมสดจะเดินมาส่งฉันขึ้นรถเพื่อไปโรงเรียนทุกเช้า เมื่อฉันขึ้นรถแล้ว มันจะเดินกลับเข้าบ้านไป นี่เปรียบเสมือนเป็นกิจวัตรประจำวันของมันเลยก็ว่าได้ นิสัยของมันน่ารักมาก เวลามีคนแปลกหน้ามาที่บ้านมันจะเห่าและวิ่งมาเหมือนเด็กที่พยายามจะฟ้องผู้ใหญ่เสมอ ยามเมื่อฉันไม่มีเพื่อนเล่นก็จะมีนมสดเป็นเพื่อน พ่อของฉันให้ฉายามันว่า “หมาจราจร” ฉายานี้ได้มาเพราะแทบจะทุกครั้งที่พ่อขับรถออกไปข้างนอก นมสดจะวิ่งนำหน้าไปยืนหน้ารถ และมองซ้ายมองขวาตลอด รอจนพ่อของฉันขับรถออกไปมันจึงจะเข้าบ้าน พอพ่อกลับมาบ้านนมสดก็จะวิ่งมารับเสมอ ทำอย่างนี้ทุกครั้งไม่เคยเปลี่ยน

เมื่อนมสดเริ่มโตขึ้น เริ่มเป็นหนุ่มมันก็ออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้านบ่อยครั้งขึ้น แต่มันก็เอาตัวรอดและกลับบ้านมาอย่างปลอดภัย จนถึงคืนที่โชคไม่เข้าข้าง ฉันจำวันนั้นได้ดี คืนนั้นเป็นเวลาประมาณ 2 ทุ่ม น้าข้างบ้านมาบอกกับฉันว่านมสดถูกรถชน! ฉันเริ่มใจไม่ดีรีบวิ่งไปกับพ่อด้วยความกังวลใจ พอเห็นมันนอนจมกองเลือด จู่ๆน้ำตาของฉันก็ไหลลงมาอาบแก้มอย่างพรั่งพรู ในใจรู้สึกหวิวและเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันมองหน้ามันและเรียกชื่อมันว่า “นมสด!” มันกระดิกหางและมองหน้าฉัน ที่ตาของมันมีน้ำใสๆที่ไหลออกมา นั่นยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักขึ้นไปอีก พ่ออุ้มตัวมันจากถนนเข้าไปที่บ้าน แต่ไม่ได้พามันไปหาหมอ เนื่องจากเป็นเวลาค่ำแล้ว ร้านหมอคงจะปิดหมดแล้ว และบ้านของฉันก็ไกลจากตัวเมืองมากด้วย ดิฉันนั่งมองมันด้วยความเศร้า สลดใจ นมสดพยายามที่จะลุกขึ้นยืนหลายครั้ง แต่กลับต้องล้มลงเพราะขาหน้าของมันหักทั้ง 2 ข้างมันร้องด้วยความเจ็บปวด ยิ่งมันร้องมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งร้องไห้ออกมามากเท่านั้น เพราะฉันทำอะไรไม่ได้แม้สักอย่าง ได้แต่นั่งข้างๆมันอย่างนั้น จนถึงเวลาประมาณเที่ยงคืน มันพยายามที่จะลุกขึ้นอีกครั้ง และเลือดก็ไหลออกมาจากปากของมันเยอะมาก เพราะมันถูกชนจากทางด้านหน้า จึงทำให้เลือดตกใน พอมันหยุดร้อง มันก็นอนแน่นิ่งไป ฉันตกใจมากรีบตะโกนเรียกพ่อ พ่อบอกว่า “นมสดมันตายแล้ว” ฉันเสียใจมาก เพราะฉันจะไม่มีลูกน้องที่จงรักภักดี ไม่มีหมาจราจรประจำบ้าน ไม่มีนมสดที่คอยมาวิ่งเล่นกันเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว ไม่มีอีกแล้ว… แต่ฉันก็ดีใจที่มันจะได้ไม่ต้องนอนทนทรมานจากพิษบาดแผลอีก ไปสู่ภพภูมิที่ดีนะนมสด…

จากประสบการณ์ครั้งนี้ฉันอยากบอกกับทุกคนที่ได้มาอ่านเรื่องราวผ่านตัวอักษรนี้ว่า เมื่อคิดที่จะเลี้ยงสัตว์เลี้ยง ไม่ว่าจะชนิดไหนก็ตาม จงรักและเอาใจใส่มัน มันก็จะจงรักภักดีต่อคุณ และดูแลมันให้ดีๆ มิเช่นนั้นคุณอาจจะเสียเพื่อนหรือลูกน้องที่ดีแบบนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับเลยก็ได้

ยังคิดถึงเพื่อนสี่ขาอย่างแกเสมอนะ

จริณ.