ข้าวของเครื่องใช้ อาหาร เครื่องดื่ม หรือแม้กระทั่งของเล่น ล้วนเป็นสิ่งมีค่าสำหรับเราเสมอ จนกระทั่งถึงวันที่สิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น ทรุดโทรม หมดสภาพ น่าเบื่อ ไร้ค่า บางคนอาจพยามยามเยียวยารักษา ซื้อเวลาของสิ่งเหล่านั้นไว้ แต่มีหลาย ๆ คน ก็เลือกที่จะกำจัด ด้วยการเอาไปทิ้งถังขยะ และทันทีที่สิ่งของเหล่านั้น ได้ที่อยู่ใหม่เป็นซอกมุมใดมุมหนึ่งในถังขยะเหม็น ๆ คุณค่าและราคาที่เคยมีไม่ว่าจะมากมหาศาลสักเท่าไหร่ บัดนี้เหลือเพียงศูนย์หรือต่ำกว่า เพราะกลายเป็นสิ่งของเน่าเหม็นที่ผู้คนรังเกียจ กลายเป็นภาระของสังคม สิ่งแวดล้อม และโลก ที่จะต้องทำลาย สิ่งของเหล่านั้นถูกเรียกว่า “ขยะ”
เมื่อพ้นจากการตกอยู่ในสภาพขยะภายในบ้าน ขยะทั้งหลายก็หายไปจากโลกของเรา โดยการดยนทิ้งออกไปนอกบ้าน ทิ้งตามที่ดินรกร้างว่างเปล่า หรือทิ้งลงในแหล่งน้ำ ลำคลอง ขั้นอยู่กับความสำนึกรับผิดขอบต่อส่วนรวมของแต่ละบุคคล แต่หากเป็นขยะที่มีการจัดการอย่างถูกวิธี ขยะำายในบ้าน ก็จะหายไปพร้อม ๆ กับรถขยะที่มาทำหน้าที่เก็บไปทุกวัน และขยะเหล่านั้นจะไม่มีวันหวนกลับเข้ามาในชีวิตเราได้อีก…จริงหรือ
จริงหรือที่ขยะไร้ค่า เป็นไปได้หรือไม่ที่ขยะจะเป็นกองเงินกองทอง เเป็นรายได้เลี้ยงปากเลี้ยงท้องของคนบางกลุ่ม จริงหรือที่ขยะจะจากเราไปชั่วนิรันดร์ไม่มีวันหวนคือกลับมา ขยะไร้ค่าสำหรับคนทิ้ง เเต่มีราคาสำหรับคนเก็บ ขยะที่ไม่สามารถนำมารีไซเคิลได้นั้น คนเก็บขยะประจำรถขยะเเต่ละคัน ก็จะนำไปขายให้กับร้านรับซื้อของเก่า ซึ่งเป็นรายได้พิเศษอีกทางหนึ่งของพวกเขา
ที่มา ภัทราพร สังข์พวงทอง. (2550). ความรู้นอกกะลา 2 . กรุงเทพฯ: พิมพ์บูรพา.