คำเตือนของผู้มีประสบการณ์

เมื่อคืนออกไปองค์พระหาอาหารกินกัน เด็ก ๆ เลือกและขอนั่งที่ร้าน เมื่อนั่งไม่นานก็จะมีเด็กน้อย คนพิการ ผู้สูงอายุหาอาชีพต่าง ๆ มาเดินเพื่อหาเงินเลี้ยงชีพ แต่ละคนจะมีวาทะ วิธีการพูดขำ ๆ คุยตอบโต้กับลูกค้าเพื่อจะพูดให้ลูกค้าซื้อ และมีป้าคนหนึ่งเดินมา ได้ยินเสียงก็คือจำได้ว่าใคร เมื่อถึงโต๊ะเรา ป้าก็พูด ขอเงินช่วยป้า… หน่อย ตอนนั้นคิดในใจเขาปกติเพราะแทนตัวเองด้วยชื่อ จำตัวเองได้ ก็ยื่นเงินให้เขา และถามว่า ป้า…เป็นบ้าง เขาถามนี่ใคร บอก แยมเองค่ะ ป้าก็ทำตาโต ตาค้าง พูดเสียงดัง แยมมม ตอนนั้นกลัวว่าเขาจะยังไง จะทำอะไรเราไหม สักพักเขาถามทำงานที่ไหนเป็นยังไงบ้าง เราถามกลับป้าเป็นยังไง เขาตอบลำบากนะสิ ไปค้ำให้คนอื่นเดือดร้อนต้องมาจ่ายแทนทุกเดือน 7,500 อย่าได้ไปค้ำให้นะ (เสียงตะโกนมากก) สงสารมากไม่คิดว่าเกษียณแล้วชีวิตเป็นแบบนี้ ก็ได้คุยสารทุกข์สุขดิบกันสักพักก็แยกย้ายกันไป

ทำให้คิดและนึกถึงแม่ มักจะบอกและเตือนเสมอ อย่าไปค้ำให้ใครนะ อะไรบ้างจะเดือดร้อน และในกลุ่มเพื่อนจะคุยกันไว้แล้วว่าไม่ค้ำกันนะ ทุกวันนี้ก็ยังคงยึดมั่นกันอยู่ แต่อนาคตต่อไปก็พูดยากนะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ขอเป็นกำลังใจคนที่ต้องมาเดือดร้อนที่ไม่มีสิทธิ์เจรจา มีแค่สิทธิ์ก้มหน้าก้มตาชดใช้แทน