มีวันแรกก็ต้องมีวันสุดท้าย และแล้ววันสุดท้ายก็มาถึงเด็กๆรู้จักกันมากขึ้น สนิทสนมกับพี่ๆ เล่นกันมีเสียงดัง จนป้าๆก็ต้องงัดวิทยายุทธ์เก่ามาใช้ ใช้ได้บ้างไม่ได้บ้าง  กิจกรรมแต่ละวันก็สนุกสนาน  พี่แหวนก็พยายามตั้งอกตั้งใจสอนน้องๆวาดรูปการ์ตูนมีผลงานให้เด็กๆเอากลับไปอวดคุณพ่อคุณแม่ที่บ้านทุกวัน   และยังมีวีรกรรมของเด็กๆมาเล่าให้ฟังคือว่า ในช่วงพักเที่ยงของวันหนึ่ง มีเด็กคนหนึ่งมาบอกว่า มีคนลงไปเล่นขี้โคลน เราก็วิ่งไปดูปรากฎว่าเป็นลูกชายคนเล็กของร้านจักรทอง กำลังเดินขึ้นมาจากโคลน แต่ไม่มีรองเท้ากางเกงเปรอะเปื้อนไปด้วยขี้โคลน รองเท้าติดอยู่ในโคลนเอาออกไม่ได้ จึงบอกว่ารองเท้าไม่ต้องเอาแล้ว (น่าตีไหมเนีย)   พี่ชายเตรียมกางเกงมาให้เปลี่ยน (รู้ทันน้องชาย) จึงให้ไปทำความสะอาดและเปลี่ยนกางเกงใหม่   แต่ทิ้งกางเกงตัวเก่าไว้ยังไม่มาเอาเลย ในวันสุดท้ายตอนเช้าได้พาเด็กๆไปไหว้ มล. ปิ่น มาลากุล พวกเราเดินทางไปทางคณะวิทยาศาสตร์ แจกดอกไม้คนละช่อ เด็กๆอธิฐานกันใหญ่ โอมเพี้ยง….

หลังจากนั้นเดินทางกลับทางสะพานสระแก้ว ระหว่างทางก็ชมนกชมไม้  “ชี้นกแล้วบอกว่าไม้ พี่ก็ว่าไม้ไปตามวาจา ชี้ปูน้องบอกว่าปลาพี่ก็ว่าปลาดังตาดวงใจ”   จนถึงที่ค่าย ในช่วงบ่ายแก่เราก็ปิดค่ายและแจกรางวัลกับกลุ่มที่ชนะ Walk Rally และกลุ่มอื่นๆ ป้าดวงได้สัมภาษณ์เด็กๆถึงความประทับใจในการเข้าค่ายครั้งนี้ เด็กๆบอกว่า “สนุกมาก อยากมาอีก” เพื่อไม่ให้น้อยหน้ากันป้าดวงก็ให้พี่ๆบอกถึงความประทับใจในครั้งนี้ด้วย พี่ๆก็บอกด้วยความเขินอายๆว่า ก็ดี เด็กๆน่ารัก ไม่ดื้อเลยๆๆๆๆๆๆๆ  

ในปีหน้าพี่ๆ จะส่งทายาทมาหาประสบการณ์กับน้องๆ เอาให้เข็ดขยาดไปเป็นรายๆไป   สุดท้ายได้เชิญป้าแมวมาปิดค่าย (เปิดแล้วต้องปิด) และก็ตามธรรมเนียมต้องร้องเพลงอำลากัน (ร้องทุกปี) ในขณะเตรียมจะร้องน้องน้อง (พนิดา) ก็วิ่งเอาทิชชูมาให้ป้าดวงและป้าเก คงรู้ว่าป้า 2 คนนี้น้ำไหลออกตาแน่ แล้วก็จริงๆ น้องน้องเห็นว่าไม่พอเอาทิชชูมาให้อีก (แสดงว่ารักเด็กมาก) ก่อนที่เด็กๆจะแยกย้ายกันกลับบ้าน พี่ๆได้เต้นโชว์โดยมีเด็กๆร่วมเต้นอย่างสนุกสนาน  ปีหน้าพบกันใหม่นะค่ะ สวัสดี