บล๊อกนี้คงเป็นบล๊อกสุดท้ายที่จะเล่าเรื่องราวที่ไปอยู่ที่เกียวโต
สัปดาห์สุดท้ายของเดือนมกราคม ลูกไปหาและถือโอกาสพาแม่เที่ยว จึงลาพักร้อนได้ไปเที่ยวแบบจริงจัง วันที่ 31 มกราคม 2558 เป็นวันสุดท้ายที่ดิฉันอยู่ที่นั่น สัมภาระเยอะมากทั้งๆที่ส่งกลับมาสามลังใหญ่ๆ  ซึ่งเป็นเอกสารและหนังสือที่ได้รับตลอดการอยู่ที่นั่น รวมทั้งเอกสารที่เกิดจากโหลดอ่าน และไม่อยากทิ้งไว้
ส่วนกระเป๋าเดินทางอัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้า เพราะช่วงนั้นเป็นฤดูหนาวและฝนตก เสื้อผ้าจึงหนักและฟูฟ่อง รวมทั้งรองเท้าบูท รองเท้าผ้าใบ ดิฉันมักบอกกับใครๆ ว่าไม่ชอบเดินทางในฤดูหนาวเพราะเบื่อกับการแบกสิ่งเหล่านี้ และจะซื้ออะไรไม่ค่อยได้เพราะปิดกระเป๋าแทบไม่ลง
ก่อนกลับสิ่งที่ดิฉันต้องทำคือเขียนบทความเกี่ยวกับงานวิจัยที่ต้องทำลงใน CSEAS Newletter ทำให้เห็นการทำงานของบรรณาธิการ ที่เต็มไปด้วยความรอบคอบ ช่วยเหลืออย่างจริงจัง และมองว่าเรื่องแบบนี้เป็นหน้าที่ที่เขาต้องพึงกระทำตามหน้าที่ของเขา โชคดีของตัวเองที่ชอบประสบการณ์แบบนี้คือสิ่งที่อ่านแล้ว คิดว่าใช่ ต้องแก้ไข ส่วนที่ไม่ใช่ ก็แจ้งยืนยันว่าขอเป็นแบบเดิม และรู้สึกสนุกที่ได้อ่านและแก้ ยิ่งแก้มากเท่าไร เราก็จะได้มุมต่างๆมากขึ้น 😀
ส่งรูปประกอบไปหลายรูปซึ่งได้จากการไปหาในเฟสบุ๊คของห้องสมุด ขอบคุณคนถ่ายและคนนำรูปขึ้นมา ณ ที่นี้ด้วย เนื่องจากไม่ได้นำรูปที่ถ่ายไว้ไปด้วย การจะหารูปที่ต้องการสื่อสารตามที่ใจเราต้องการค่อนข้างหายากทีเดียว
ช่างภาพทั้งหลายลองตั้งโจทย์ในใจ และหาภาพที่ต้องการสื่อตามที่โจทย์กำหนดก็จะเข้าใจมากขึ้น เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องของการฝึกฝนการมอง ใช้อารมณ์และความรู้สึก นำรูปนี้ไปอวดพี่ติ๋ว พี่ติ๋วหัวเราะคิกคัก ดิฉันแปลว่าถูกใจ 🙂  ห้องสมุดของเราจะมีคนที่ถ่ายรูปออกมาที่ดูแล้วใจดี เอื้ออาทร look good กันหลายคน ลองสังเกตุกันว่าเป็นท่านใดบ้าง

นอกจากนั้นเป็นการเขียนรายงาน เคลียร์งาน และงานเลี้ยงอำลา ในงานเลี้ยงดิฉันบอกว่า…
ขอบคุณที่ทางมหาวิทยาลัยเกียวโตที่ได้ให้โอกาสดีๆ ที่ให้เห็นความเป็นอยู่ของมหาวิทยาลัยวิจัย
ขอบคุณ CSEAS (Center for Southeast Asian Studies) ที่ทำให้เห็นถึงการให้บริการเรืองราวของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ขอบคุณที่ทำให้ฉันรูัจักประเทศไทยมากขึ้นในอีกมุมหนึ่งที่ไม่เคยได้รับรู้มก่อน ชอบคุณที่เก็บและดูแลหนังสือภาษาไทยเป็นอย่างดี และฉันมีความสุขทุกครั้งที่หยิบขึ้นมาอ่านและทำงานขอบคุณเมืองเกียวโต ที่งดงาม ปลอดภัย และทำให้ฉันได้เดิน หรือขี่จักรยานเที่ยวเล่นในวันหยุด ขอบคุณหัวหน้า เจ้าหน้าที่และเพื่อนๆ ที่ดูและและช่วยเหลือทุกอย่าง และหวังว่าในโอกาสต่อไปเพื่อนร่วมงานของดิฉันคงได้รับสิ่งดีๆ เหล่านี้เช่นเดียวกับที่ดิฉันได้รับ 😛
(ดิฉันเห็นมีเพื่อนบ้านของเราไปที่เกียวโตกันครั้งหลายๆคน แอบคิดว่าขอให้พวกเราเป็นคนกลุ่มนั้นบ้างเต๊อะ)
ก่อนกลับเมืองไทยมีงานเลี้ยงเล็กๆ ภายในห้องสมุด หัวหน้าบอกว่าอาจมีโครงการที่ให้คนมาที่เกียวโตในระยะสั้นๆ ให้คอยติดตามข่าว และดิฉันสัญญิงสัญญาว่าจะไม่ให้กระพริบตาเลยทีเดียว 😛
รูปนี้เป็นช่วงเช้าก่อนการเดินทางกลับ ที่ต้องฝ่าหิมะและฝนเพื่อไปถ่ายรูป

เห็นแล้วก็นึกถึง 😡