วันนี้ (30 กันยายน 2557) ตอนบ่ายสอง ได้ข่าวว่าพี่ป้าจะขึ้นเวทีพูดให้พวกเราฟัง ซึ่งควรจะยึดเป็นประเพณีสำหรับพวกเราต่อไป

 
ดิฉันเคยเขียนเรื่อง The last lecture : ตกแต่งความคิด ครั้งเมื่อ ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.นรงค์ ฉิมพาลี อำลาตำแหน่งผู้อำนวยการ สำนักหอสมุดกลาง (http://202.28.73.5/snclibblog/?p=16758)  ชอบตรงที่ตัวเองเขียนไว้ว่า … นึกถึงงานเกษียณอายุหรืองานอำลาอะไรตำแหน่ง ที่น่าจะมีแบบนี้ หากทำได้น่าจะเป็น KM ชั้นเยี่ยม และคิดว่าน่าจะดีกว่าที่ไปคิดว่าจะรับทานอะไร สั่งอาหารร้านไหน กระทั่งจะใช้งบฯ อะไรดี….. สำหรับตัวเองแล้ว มีความเห็นว่าหลายต่อหลายอย่างของวิธีคิดและวิธีการทำงาน มักได้จากพี่ๆ ที่ออกไป เพราะพี่ๆ เมื่อถึงวันนั้นแล้วจะเป็นอิสระในการคิด การอยู่มานานและหลุดออกมา จะทำให้มองอะไรๆ ได้ชัดเจนและเข้าใจ … เขียนไว้เมื่อ 16 พฤศจิกายน 2554 กลับไปอ่านเข้าที่ดีแฮะ  😛
การได้ฟังระวังจากคนที่มาอยู่เก่าๆ จะทำให้รู้ว่า สิ่งที่ท่านๆ ได้เพียรพยายามบอกเล่าเก้าสิบ นั่นคือความหวังดี โลกของการทำงานบางแง่มุมไม่ได้สวย ไม่ได้มีคนมาอุ้มชู ดูแล คนรุ่นนี้อาจนับได้ว่าโชคดีมากมายที่มีรุ่นพี่ใจดี ที่อยากจะสร้างที่ยืนให้กับรุ่นน้องๆ หากพี่ๆรุ่นเก่าบอกอะไร จงอย่าได้แปรเจตนาเป็นอย่างอื่น
ป้าแมว “ไลน์” มาคุยว่าวันนี้จะมีงานนี้ แต่เนื่องจากเวลาที่นี่เร็วกว่าที่โน่นสองชั่วโมง และอากาศเริ่มหนาว มืดเร็ว ดิฉันมีปัญหาเรื่องสายตาในเวลาโพล้เพล้ และหนังสือที่ทำในวันนี้เล่มสุดท้ายคือต้อง Romanize ชื่อหนังสือภาษาไทยที่ยาวเหยียดจนถึงสี่บรรทัด และซ้ำไปซ้ำมา จนเวียนศีรษะ จึงไม่ได้ดูคุยกับป้า ป้าส่งรูปมาให้ดูสี่รูป
ดิฉันก็จินตนาการว่าได้ฟัง ผสมผสานกับการอ่านบล็อกที่พี่นกเขียน บวกกับความทรงจำที่มีอยู่
ดิฉันมาทำงานที่นี่ตอนปี 2530 ซึ่งป้าอยู่มาก่อนแล้ว แต่ดิฉันเติบโตคนละค่ายกับป้า เพิ่งมาสมานฉันท์กลม (ปีน) เกลียวทำงานด้วยกันแบบจริงๆ จังๆ ตอนป้าเป็นหัวหน้าห้องสมุด (2540) เพราะดิฉัน “ชอบ” ทำงาน ไม่ชอบอยู่เฉยๆ ชอบคิดโน่นทำนี่ไปเรื่อย จนเป็นที่น่ารำคาญของหลายๆคน ดิฉันแอบนับรวมทั้งป้าด้วย กอปรกับ(คำนี้ป้าสอนให้เขียน) ยุคสมัยนั้นกระแสของการคิดนอกกรอบเพื่อให้ห้องสมุดมีชีวิตกำลังบูม จึงทำให้ดิฉันมีชีวิตรอด ทำมาหารับประทานด้วยการใช้วิชาชีพอย่างมีความสุขมาจนถึงปัจจุบัน
ด้วยความที่ป้าให้โอกาสให้คิด ให้ทำงาน ตั้งแต่งานเล็กๆ  จนงานใหญ่ๆ ขนาดนั่งเอาหัวชนกันช่วยกันคิดเพื่อสร้างตึกได้หนึ่งหลังภายในหนึ่งสัปดาห์ก็ทำกันมาแล้ว เรื่องนี้ป้าเคยเล่า น่าจะมีคนจำได้บ้าง QA KM ทำกันตั้งแต่ไม่มีตำรา จนมีตำราให้เราอ้างอิงก็ทำกันมาแล้ว เรื่องนี้ต้องป้าเล่า เพราะป้าจะ “อิน”
เรื่องผลักดันผู้ใต้บังคับบัญชาให้ก้าวหน้า เรื่องนี้ป้าถนัด ยกให้ป้าเป็นเจ้ายุทธจักร เรื่องที่ประทับใจมากที่สุดดิฉันคือเรื่องสมุนไพรของลุงเพชร ดิฉันขำมาก น้องจากที่หนึ่งถามว่า พี่แมวไม่โกรธหรือ ดิฉันบอกไม่ ที่นี่เค้าเล่นกันแบบนี้ … รักดอกจึงหยอกเล่น  🙄
สมัยก่อนป้าไว้ผมม้า มาเปลี่ยนผมทรงนี้ตอนไปเข้าคอร์สอบรมผู้บริหาร ดิฉันแซวป้าก่อนมาว่าจะเปลี่ยน ป้าบอกไม่เปลี่ยนแล้ว แต่ในจินตนาการ อย่างเช่นเวลานึกถึงทีไรใบหน้าของป้าจะลอยมาพร้อมผมม้า อาจด้วยแรงของ the first impression 😯
ไม่รู้ว่าป้าพูดอะไรบ้างคงมีคนเขียนเล่าให้อ่าน
ถ้าอยู่ใกล้ๆ คงเขียนได้หลายเรื่อง
ที่เขียนมาแค่อยากบอกป้าว่าขอบคุณนะคะที่ทำให้น้องคนหนึ่งได้สนุกกับงานที่รักทุกวัน
Thanks kha
ตั้งแต่พรุ่งนี้ตื่นมาคงได้อยู่กับหลานปุณ (สหชาติของดิฉัน) ทั้งวันแล้ว